Pindaconcert

Het schrijven en opnemen van de liedjes voor "Made", waar een groot deel van dit blog afgelopen jaar over ging, was natuurlijk maar een kant van het verhaal. Je wilt de liedjes ook onder de mensen brengen, oftewel live spelen. Nu mijn begeleidingsband De Vaste Lasten in verregaande staat van ontbinding verkeert (wat niet betekent dat ik ze weer tot zombie-leven kan wekken) is het vooral akoestisch en solo wat er gespeeld wordt. Dat heeft vele voordelen: minder kosten, sneller, minder gedoe qua logistiek. Het allergrootste nadeel is evenwel dat al die verfijnde arrangementen die je zo subtiel in de studio hebt uitgedokterd alleen maar in je hoofd klinken. Het publiek, die de liedjes (nog) niet kennen, hebben daar geen boodschap aan.

Het Pindaconcert is al sedert 1994 een "salon" in het woonhuis/werfkelder van creatieve duizendpoot Kees Wennekendonk in Utrecht. Wanneer je in het woordenboek onder "creatieve duizendpoot" zoekt, zie je een foto van Kees. Met mijn verhuizing naar de woestenij in het Westen waren we elkaar, op wat getwitter na, uit het zicht verloren. Vorige week kwam ik hem tegen op de Gracht. In het voorbij gaan: volgende week pindaconcert, kom je ook? En dan is het fijn dat je geen band mee hoeft te sjouwen, snel, flexibel, wendbaar. Tuurlijk kom ik.

Theo de Jong, Peter Tiehuis en Bart Fermie zijn 3HandsClapping

Zoals altijd was het een inspirerend programma. Er was poëzie van Roel Weerheijm en Marein Baas, liedjes van Marieke Winkler, De Opfrisdames deden hun ding, filosoof Victor Gijsbers vertelde ons waarom Copernicus een coole dude was en 3HandsClapping knalde het pindaconcert uit.

Sommige performers zijn overdreven kritisch op zich zelf: het is nooit goed genoeg. Ik ben meestal immuun voor dat soort muzikale hypochondrie. Toch heb ik niet lekker gespeeld bij Kees. Huiskamerconcerten zijn sowieso ingewikkeld omdat je het publiek recht in de ogen staat te kijken tijdens het spelen. De ruimte is vaak ook kleiner dus de akoestiek is heel direct. Elke aarzeling, elk woord komt luid en duidelijk aan. Ik bleek nog geen routine te hebben met de nieuwe liedjes. Het gekke is dat ik oudere liedjes die ooit op de setlijst stonden redelijk makkelijk kan spelen, zonder al te veel repetitie. En nieuwe liedjes kan ik repeteren wat ik wil, maar als ik ze niet een paar keer voor een publiek heb gespeeld, blijven ze "afstandelijk" aanvoelen.

Dus, wat wisten we eigenlijk al en wat weten we nu weer? Ga toch spelen met die liedjes.

Tres Hombres in De Stad

3 mannen, 3 gitaren

Afgelopen maandag was de kick-off van "Tres Hombres Tres Guitarras". In de 1e drie maanden van het jaar zal een telkens een trio singersongwriters, met gitaar, en in wisselende samenstelling, door het land trekken. Met dank aan Stefan 't Hooft (Walker Diver), die onvermoeibaar het zootje ongeregeld probeert te slijten in den lande. Zonder mensen met dit soort organisatorisch talent zouden wij hombres een stuk minder met onze guitarras kunnen optreden. En ik mag ook meedoen. Jippie.

Het beloofde alvast veel goeds daar in Café De Stad. Alex Akela is iedereens favoriete sidekick, want je geeft hem een sigarendoosje met snaren en hij krijgt er muziek uit. Alex speelt elk instrument dat uitgevonden is, en nog een paar die nog niet bedacht zijn. Daarnaast timmert hij aan de weg met zijn eigen fijne liedjes. Een bescheiden man met een groot talent.

Walker Diver

Walker Diver is een van de beste vertellers onder songschrijvers. Muzikaal tussen Steve Earle en The Replacements schetst hij sfeervolle beelden. Het liedje over de teloorgang van Roosendaal bleef lang nazoemen.

Stephen Wings is jaloersmakend jong en knap en klinkt ook nog als Conor Oberst. Zijn liedjes komen zowaar dicht in de buurt van zijn voorbeeld. Toffe rootsy liedjes over liefde, vriendschap en onrecht in de wereld. Gaat u nog veel van horen. De mooie meisjes wisten na afloop waar ze moesten wezen.

Bijkomend voordeel: Harold was er ook om tussen de liedjes door tegen aan te lullen. Lange tijd niet gezien en het bijkletsen zal later een vervolg krijgen. De limburgse songsmid was uit Bos & Lommer afgezakt naar De Provincie. Goed elkaar te treffen met een paar bokbiertjes (La Trappe maakt een straffe herfstbok). Zoals zo vaak worden avonden wanneer je geen zin hebt om nog de deur uit te gaan maar toch doet, de beste avonden.

Twee mannen, een verhaal

Afgelopen vrijdag speelden Solo (Michiel Flamman) en a balladeer (Marinus de Goederen) in Ekko een bijzonder fijne om-en-om akoestische set. Hun beider oeuvre kwam voorbij met grappige en sterke verhalen over het leven als singer/songwriter aan het begin van de 21e eeuw. Ze waren al bevriend voordat hun eerste album uitkwam. Ze scoorden allebei Een Hit (Marinus met het supermooie "Swim With Sam", en Michiel met het voor Birgit Schuurman gepende "I Know"), werden na een eigen beheer release opgepikt door Excelsior (Solo) en EMI (a balladeer), en heben door de jaren heen een flinke hoeveelheid goede liedjes geschreven.

De avond was deels masterclass songwriting en deels how-to-survive-the-music-industry. Twee singer/songwriters die allebei een bepaalde gevoeligheid, humor en verlegenheid delen. Michiel is met zijn tot in de puntjes verzorgde baard wat meer theatraal en Marinus is wat meer scruffy looking en introverter. De grapjes vlogen over en weer ("Ik speelde het verkeerde liedje" "Ik mag er nog een van hem"), het verhaal verliep min of meer chronologisch en ze hebben ieder op hun eigen manier dezelfde dingen meegemaakt in hun carrière. Michiel gaf toe dat hij momenteel helemaal niet weet waar het naar toe moet met zijn muziek en zijn leven en Marinus heeft zijn laatste album "Sorry Kid" weer in eigen beheer uitgebracht, waarbij in het midden blijft of hij nog bij EMI zit.

Het verhaal eindigde met een hilarisch verslag van een opnamesessie in Abbey Road ("... aan de microfoon zat nog het spuug van John Lennon!") die Marinus had gewonnen via de NCRV. Alle vertragingen en verkeerde metro's leidde tot een opnamedag van 3 uur, totdat de technicus van dienst zei dat de tijd pas was gegaan toen ze arriveerden. De mensen van de NCRV zeiden: maar het vliegtuig terug is al geboekt, waarop Marinus meldde dat ze vooral moesten gaan en dat hij en Michiel zelf wel wat zouden fixen qua slapen en terugvlucht. Want hoe vaak neem je op in Abbey Road?

Erg inspirerend zoveel sterke liedjes over en weer. Veel verschillen en veel overeenkomsten tussen die twee. De vraag "Wie heeft de beste liedjes" bleef onbeantwoord. Net als ik dacht dat Solo een klassieker had gespeeld kwam a balladeer weer met een kraker. Opmerkelijk hoeveel liedjes ik kon meezingen. Blijkt dat ik de afgelopen 10 jaar toch stiekem fan van die jongens ben geweest.

Snelheid, onwaarschijnlijk

Omdat alles zo zijn gangetje gaat en de weken vooruit schieten met een onwaarschijnlijke snelheid een kort overzicht van de wereld van BelkerHQ van de afgelopen weken.

De verslaving aan Sherlock, is cold turkey geëindigd met het einde van seizoen 2. Het wachten en nagelbijten is tot het verschijnen van het 3e seizoen die men nu aan het schrijven danwel opnemen is. Het idee: Sherlock in het Londen van nu. Internet, sms, compleet met psychopathische Moriarty. Gripping stuff, zeggen in de UK. Alles klopt, tot aan de naam van de acteur die Holmes speelt: Benedict Cumberbatch. Dan moet je wel tot grootse dingen in staat worden geacht. Deze BBC Sherlock staat in schril contrast met de guns ablazin' film-Sherlock van Robert Downey Jr. (die ik afgelopen week overigens in een VS filmversie van The Singing Detective zag, maar dat is weer een heel ander verhaal). Irritant, autistisch, geniaal en sociaal onvoldoende uitgerust, zo zien wij onze Sherlocks graag. Martin Freeman speelt trouwens een erg goede empathische John Watson, Afghanistan-veteraan en dokter.

De Steve Jobs bio ligt nog steeds op me te wachten, die ligt daar goed. Want ik ben fijn verdwaald in The Stephen Fry Chronicles. Ik ben groot fan van de man, van zijn intellect, zijn weg met woorden, zijn kwetsbaarheid, zijn likeability. Alle boeken gelezen, alle bits van Fry en Laury gezien, de tour door de VS meebeleefd en zelfs de docu over zijn bipolaire stoornis. En nu dus na Moab Is My Washpot zijn autobio rondom zijn studententijd in Cambridge. Het geeft een mooi inkijkje in het Engelse universiteitssysteem. En in de geest van een onzekere, grappige, getalenteerde en immer van zichzelf bewuste jongeman. Lezen is een feest, zeker vanwege het briljante Engels van Fry. Ook diens blog op stephenfry.com is warm aanbevolen. Oh ja, ook QI op de Beeb is een fijne parodie op een kwisprogramma. Andere leesvoer dat op de meest recente stapel is terecht gekomen: Een boek over Smile van The Beach Boys van Dominic Priore, met dank aan Studio Tal en diens toiletlectuur. Voor de trainspotters onder ons, elk boutje en moertje van de beroemdste bootleg ooit. En dan nog het lichtelijk briljante Retromania van Simon Reynolds, over de verslaving van de popcultuur aan zijn eigen verleden. Zeg maar waarom ik een boek over "Smile" aan het lezen ben. En mijn tocht naar de boekwinkel om het boekenweekgeschenk te bemachtigen moet nog beginnen.

Het lukt me maar niet om iets fatsoenlijks voor "Slechte Vriend" te schrijven. De tekst wil niet tot mij komen en hoe ik ook mijn eigen goede raad keer op keer opvolg, alles wat eruit komt is pretentieus gezwatel. Ik wil denk ik te veel te diep zeggen in een paar minuten. We houden vol. Dat het muzikaal een tof liedje dreigt te worden helpt ook al niet. Jezelf lekker veel druk opleggen. Enne, "Laat Het Licht Aan" gaat misschien aan geëxperimenteer en 26 keyboardpartijen ten onder, of de oplossing ligt juist in het moeilijkdoen. We zien het wel.

Made #11

Vrij snel na de 10e sessie knalde ik over de A27 richting de studio, met in mijn hoofd het laatste liedje van de EP. Die eigenlijk al geen EP meer is, maar meer een klassiek kort album van onder het half uur. Zoiets. Goed, in mijn hoofd zat het liedje "Slechte Vriend". Ik heb hard aan de melodie gewerkt, tekst is nog niet af, het idee en het chorus zijn er al wel. Tal kwam met een paar nuttige vormtechnische wijzigingen (beginnen met het chorus, prechorus herhalen) nadat ik het heel slecht had gespeeld om hem een idee te geven. Mijn klankbeeld en referentiekader was Neil Youngs "Out On The Weekend". Dat vond Tal een goed idee, want : "... we komen toch ergens anders uit."

Het werd een welbestede dag. In no time werden er 2 akoestische gitaren (waarvan 1 op het eind weer opnieuw werd gedaan), bas, orgel en piano neergelegd. Blijft altijd een klein wonder om tegen jezelf in te spelen en zo laagje voor laagje iets op te bouwen. Tal deed zijn magie om die lome Jim Keltner-groove te vatten op drums. De truc is om dit liedje leeg te houden. Nog elektrische gitaar nodig en (pedal)steelgitaar, zingen en een strik erom heen.

Aan het eind van de sessie gingen we even een luchtje scheppen en omdat filmpjes van indubbende muzikanten en studiointerieurs snel gaan vervelen poogden we een stukje couleur locale van Made in te passen. Want zo gaat het album heten dus.

Lachen

Nou, hij komt er aan hoor. De SMILE Sessions Box Set to end all SMILE bootlegs. De grootste versie kent 5 cd's, 2 lp's, 2 singles en een boek van 60 pagina's. Iedereen is betrokken geweest, ook Mike Love. Ik heb destijds erg genoten van The Pet Sounds Sessions Box, die overigens nu op Spotify staat. Je zou zo maar geld gaan spenderen aan iets wat je al in diverse vormen hebt.
Zijn nu al mijn bootlegs in een klap overbodig geworden? (Tal, kom er maar in!) Nee toch, ik denk niet dat in de box al die ellenlange sessies - vibrafoonoverdub #14 iemand? - achter elkaar staan. Die bootlegscene is te groot om uit te sterven, zeker nu met gemak van de internets.
Hulde aan Beach Boys en trawanten voor het officieel uitbrengen van de klassieke boots. Daar kan EMI en die gasten uit Liverpool nog een voorbeeld aan nemen. Natuurlijk was Anthology een mooi stukje revisionistische geschiedsschrijving, toch was het wel tof om die dingen eens afgestoft en wel achter elkaar te horen. Ik heb daar in mijn studententijd nog een lang artikel aan mogen wijden voor de faculteitskrant.

Wellicht weten bepaalde lezers van dit blog of er überhaupt plannen zijn voor Beatle Sessies? (Kom er wederom in Tal!) Die zouden welkom zijn. Of zou dat ook weer door het Beatle Politbureau gesaniteerd worden.

KAAL Sessies #5

En we zijn weer terug.
Na een paar weken Ameland (regen en zonneschijn) was het vorige week weer eens tijd voor een sessie met de onvolprezen taskmaster Tal. Op het programma stond een liedje met een riff, dat ontbrak nog op de EP. Natuurlijk was het liedje nog lang niet af en natuurlijk moesten we weer op zoek naar de juiste verhoudingen qua structuur, geluid en samenwerking. Maar het gaat aanmerkelijk sneller dan in het begin. Tal raakt gewend aan mijn vage praat en ik kan inmiddels goed dealen met zijn "we-doen-het-dus-zo" kreten. Badabing en badaboem, zoals u hier kunt lezen. Nadat ik mijn beperkte technische gitaarspel had ontplooit (hele takes en niets anders dan dat - haha, gingen we weer los met wat wel eens het USP van de EP zou kunnen worden: veel losse huis-tuis-en-keukenpercussie dingetjes, sloppy gespeeld.

De snelle tussentijdse mix die ik mocht ontvangen biedt tal van aanknopingspunten en is helegaar niet slecht. Toch nog als mededeling voor die ene gast die dit blog leest: a) er moet een elektrieke gitaar in en 2) de riff moet wat langer (intro/tussentro). Oh ja, de titel is gevonden. "Harnas" somt het mooi op. Nu nog de rest van de tekst. Bijdewee, na het 86x zien van de Pipo-film, viel het kwartje. Daan Schuurmans in een harnas, daar zit een liedje in. Of in ieder geval een titel.
Ik ben al druk met het ontwerpen van een hoesje, ik ken mijn prioriteiten namelijk. Ook een beetje vanuit de theorie dat het visuele de auditieve kant stuurt. Ik zwalk heen en weer tussen een jaren '70 grotestads-ding en een klassiek jaren '50 boekomslag-ding. Ben ook druk bezig allerlei tutorials te verslinden in het rafelig en vintage maken via Photoshop. Gaat een wereld voor me open.

De Kaal Sessies #4

Er zijn, zeg maar, twee manieren om muziek op te nemen. De eerste manier bestaat uit het liedje schrijven, arrangeren, repeteren, demo'en en dan de studio met je bandje op het in zo weinig mogelijk takes op de band te knallen. Het liedje is dan al af en uitgedacht voordat er 1 noot op band terecht komt.
De tweede manier is met een idee de studio in en al opnemend keuzes maken. Het schrijven en het opnemen gaan hand in hand, je gaat eigenlijk voorbij aan de fase van de demo. Door de digitale revolutie kan elke muzikant met een beetje goeie oren en doorzettingsvermogen zijn eigen muziek opnemen zonder de deur uit te hoeven.

Ik ben vooral geïnteresseerd in het creatieve proces van de tweede methode. Het zoeken, het onverwacht vinden, het openstaan voor de zijpaden van een liedje. Het lijkt een verkapte manier van luiheid. "Je moet eerst maar eens je liedjes afschrijven." Maar eigenlijk is de zoekmethode veel arbeidsintensiever, omdat de opties in de studio veel groter zijn dan alleen maar met je gitaar en je schrijfblok.
Wanneer je in je eentje werkt is de 2e manier prettig. Je pakt eens een basgitaar, zingt eens wat, doet eens wat drums, een gitaartje of synthesizer. Je kijkt wat blijft plakken en wat je verder brengt. Je doet 3 takes en anders is er morgen wel.

[Overigens, die enorme keuzevrijheid kan ook verlammend werken. Beperking is een groot goed, blijkt ook in de studio.]

We zijn de Kaal Sessies ingegaan als terugkeer naar de old school methode. Liedjes af, ideeën uitgewerkt en een paar takes om alles op de digitale band te knallen. Natuurlijk waren de liedjes niet af, want ik heb mezelf de afgelopen jaren aangeleerd in de studio te schrijven, te pielen, te kutten totdat er iets zinnigs ontstaat.
Antal, als strenge producer, probeerde de vaagheid in te dammen met het old school plan in het achterhoofd. We zijn allebei gewend geraakt aan het alleen werken en ineens werd communicatie (help!) belangrijk.
Afgelopen maandag viel alles samen. Ik had een liedje dat nog niet af was, we hadden al een doodlopende weg verkend. De 2e versie, zonder verwachtingen, leverde een goede basis op vanwaar we verder kunnen. Het was percussie-avond en Tal deed een paar van zijn signature-koortjes. Met andere woorden: door het loslaten kwamen we vooruit.

Het was een fijne avond MET resultaat. Wat wil je nog meer?

Buitenkunst & Band Of Horses

Buitenkunst was erg leuk, ja dank u. Een heel toffe relaxte sfeer daaro. Dochterlief had het ook erg naar haar zin en heeft druk getheaterd, gedanst, geschilderd en zelfs gerapt. Papa zelf ging heel saai 2 dagen lang naar de poezieworkshops. En heeft veel geschreven. Een dezer dagen maar eens uitzoeken of het wat is.
Bij thuiskomst een stukje PinkPop vanaf de bank gedaan. Two Door Cinema, Elbow, Foo Fighters, Dazzled Kid, allemaal hoogtepunten. Zelfs Go back To The Zoo, mijn ding is het nog steeds niet maar ze stonden er toch mooi.
Ondertussen een van de mooiste liedjes die op PinkPop klonken:

De Laatste Pionier

Harold Konickx heeft eindelijk zijn prachtige debuutplaat af. "De Laatste Pionier" overtreft mijn verwachtingen, en die waren al best hoog moet ik zeggen. Mede dankzij de heldere produktie van Mathijn 'De Kapitein' den Duijf blijft "De Laatste Pionier" lang nasuizen in het hoofd. Harold heeft ook een liedje van mij opgenomen. Fijn te horen als iemand met je liedje aan de haal gaat en het naar een hoger plan tilt. Want "Vanavond" is in de nieuwe versie een veul beter liedje. Dank daarvoor Harold.

Kaal Sessie #1

Afgelopen zaterdag in het hoofdkwartier van De Testpiloten geweest. Waar een aantal vragen beantwoord moesten worden. Jazzbass of Hofner? Fruitsalade of broodje gezond? Gretsch of zelfbouw Tele? Hoe krijgen we die eels-sound? Foto of video? SX3 of 5? Hoeveel takes mogen er achter elkaar? Is VST toegestaan? En waar is de 4-sporen cassetterecorder gebleven? We zagen dat het goed was en beter ging worden.

"This could be the beginning of a beautiful friendship." - Humphrey Bogart's slotzin in Casablanca

Ook Dit Gaat Voorbij

OK Go is bekender vanwege hun videoclips dan daadwerkelijk van hun muziek (die eigenlijk best wel goed is, maar ondersneeuwt onder de enorme visuele fantasieën). "This Too Shall Pass" is een grote Rube Goldberg Machine, een hopeloos ingewikkeld apparaat voor een simpel klusje. Heerlijk ouderwets mechanisch.

Dit is een praatje uit TED over het maken van de machine.


Dit is deel 1 van de making of:


En dit is het uiteindelijke resultaat:


Er is ook nog een fanfareversie, die is ook aan te raden:

1, 2, 3, 4 Sporen

Terwijl mijn uitermate digitaal opgenomen nieuwe EP nog afgemaakt moet worden, ben ik alweer aan het nadenken over nieuwe stappen. Ik ga eens helemaal weg van die computer. Ik heb mijn ouwe 4-track cassetterecorder van zolder gehaald, en ga terug naar de lofi-bron waar het goed toeven is. Vier sporen maar, niet bouncen is de regel, alles analoog, alles in minder dan 3 takes. Dus ik moet mijn sjit voor mekaar hebben voor de opnames beginnen en niet dat we-verzinnen-er-wel-wat-op-als-we-bezig-zijn-met-opnemen. Alleen, hoe zat dat ook alweer met "Cue" enzo? Vriend Tal sprong meteen in toen hij van mijn voornemen hoorde. Het zal gaan ruisen, knarsen, kraken, scheef zijn, vals zijn, maar vol leven en adem. Trouwens, nu bedenk ik me: Tal heeft ook een 4-sporen-bak. Samen acht sporen! Zou je die kunnen syncen? Of sla ik weer op hol? Eerst maar eens op zoek naar TDK-SM teepjes. Op naar de Kanoalstroat of Stroatweg!

Alles Is Een Remix

Everything Is A Remix is een fijne open source docu, je mag doneren. Deel 1 en 2 staan online; de andere 2 delen volgen.
Het literaire Generatie X tijdschrift Zoetermeer had als motto: "Alles is al gedaan, maar nog niet door ons."
Ook het schrijven van een liedje is in zekere zin het remixen van bestaande elementen. Mocht je bijvoorbeeld denken het akkoordenschema | A | E/G# | F#m | zelf verzonnen te hebben, dan ken ik nog wel een stuk of honderd liedjes die dat schema in zich hebben. Toch noemt niemand dat remixen, terwijl je wel bestaande elementen verherbruikt.

Ik laat mijn studenten wel eens een remix maken van een bestaand nummer aan de hand van de multitracks. Sommigen - en meestal zijn dat de hardcore liedjesschrijvers - vinden dat meestal erg moeilijk. Remixen is een kunstvorm op zich.

Everything is a Remix Part 1 from Kirby Ferguson on Vimeo.

2010 in 10 albums

Was het een goed muziekjaar? Er zijn een paar memorabele platen gemaakt, een paar namen bleven in gebreke en er waren aangename verassingen. Ik deel in ieder geval mijn nummer 1 met OOR (jeweetwel dat blad dat je vroeger las) en MOJO, Pitchfork.com doet er iets langer over om de nr. 1 bekend te maken.
Mijn TOP 10 die volgende week weer wat anders kan zijn:

1. Arcade Fire - The Suburbs
2. Midlake - The Courage of Others
3. Jeugd Van Tegenwoordig - De Lachende Derde
4. Sufjan Stevens - The Age of Adz
5. Eric Johnson - Awake
6. Mavis Staples - You Are Not Alone
7. eels - Tomorrow Morning
8. Villagers - Becoming A Jackal
9. Ozark Henry - Hvelreki
10. John Legend & The Roots - Wake Up!

En buiten mededinging en dus eigenlijk op nr. 0
Danger Mouse & Sparklehorse - Dark Night of the Soul

Wie maakten het niet waar hier in huis?
Go Back To The Zoo, The National, Flying Lotus, MGMT, The Walkmen, LCD Soundsystem

Binnen een week volgt de verantwoording voor mijn goede smaak.

KMPNVNL Uitloopgroef

Hier is een "kinetic typography" video van de uitloopgroef van het liedje Kampioen van NL. Met dank aan Sebastian Jamarillo en Brad Pitt. Omdat fonts heersen, omdat Fight Club heerst en omdat een ik lekker stukje instrumentale symfo had gebakken.

VUURTORENWACHTER

Ik ben alleen hier op dit eiland
En dat blijf ik tot mijn dood
De ondergaande zon
Kleurt mijn hoge toren rood
Ik zie jouw lichten in de verte
Ik zie het schijnsel in de nacht
De vuurtorenwachter
Staat eenzaam op wacht

Ik moet echt eens met vakantie
Maar het weer is te slecht
Als het stormt zit ik hier vast
Voor mij geen dag vrij weggelegd
En ik heb je meer dan nodig
Ik wil weten hoe je lacht
De vuurtorenwachter
Nog altijd op wacht

En ik heb je meer dan nodig
Ik wil weten hoe je lacht
De vuurtorenwachter
Staat eenzaam op wacht

Tunesmith

Alle eindjes worden aan elkaar geknoopt wat betreft de afronding van het schooljaar.
Het is lekker weer, warm zelfs, en ik ben snipverkouden. The full works: verstopte holtes, snot, hoesten, loopneus etc. Dat komt ervan als je te veel doet en te weinig slaapt een paar weken achter elkaar.

Ik zit nu midden in "Tunesmith" een boek van Jimmy Webb over songwriting, dat wel eens HET boek over het onderwerp zou kunnen zijn. De man heeft niet alleen een zwik aan briljante liedjes geschreven (MacArthur Park, By The Time I Get To Phoenix) maar kan daar ook erg technisch en verhelderend over schrijven. Ik bedoel, laten we wel wezen, niemand weet precies hoe je een liedje schrijft. Iedereen verzint zijn eigen methode. Hier ga ik mijn studenten het komend schooljaar eindeloos mee vervelen.

Ik heb een vertaling gemaakt van Wichita Lineman, waarbij het liedje nu Vuurtorenwachter heet. Heb ik dat al eens verteld? Ik ben nog steeds op zoek naar het juiste arrangement en de melodie is een b-i-t-c-h om te zingen. Blijven oefenen man, blijven oefenen.

Hotel California

Het productie- en mixwerk voor de 2 liedjes van Erica vlot aardig. Vanwege de verschillende samplerates moest ik wat heen en weer resamplen om weer op de originele toonsoort uit te komen. Een hele hoop fantastische ideeën werkten toch niet, ik zal alle subtiliteit in mij moeten aanspreken om het smaakvol te houden.

Ik zit midden in Hotel California, het boek van Barney Hoskyns over de muziekcultuur in de LA canyons en hoe daar vanuit de stukgeslagen hippiedroom de singer-songwriter ontstond. En hoe in een sneeuwstorm van cocaïne The Eagles opkwamen en ten onder gingen. Aanrader van de week, zoals alles van Hoskyns.
Opvallend hoe makkelijk men in de jaren 60 met platencontracten wapperde. Zeker als je dat vergelijkt met de huidige situatie. Aan de andere kant, types als Joni Mitchell, Neil Young, Roger McGuinn, Stephen Stills waren al vanaf dag 1 superambitieus en in sommige gevallen maniakaal gedreven om het te gaan maken.

Hoe The Byrds na een paar hits allemaal in Ferraris gingen rijden en hoe John Phillips van The Mamas & The Papas zichzelf als een potentaat in Bel Air gedroeg, staat in schril contrast met de wens van veel singersongwriters die het simpele leven wilden omarmen in Laurel Canyon en vooral Topanga Canyon. Toen ik ooit in Los Angeles was op huwelijksreis aan het begin van de 21e eeuw waren de canyons flink wat opgesjiekt (vergelijk het met de grachtengordel in A'dam waar in de jaren 60 niemand wilde wonen, en waar alle creatievelingen voor een appel en een ei een pand konden kopen) maar de sfeer van vrijheid hing nog in de lucht.
Leuk om te lezen dat iedereen bij elkaar om de hoek woonde. Frank Zappa, James Taylor, Joni Mitchell, Gram Parsons etc.

Los Angeles... hoe zou het daar zijn?

Afijn, ik ga maar eens voor het eerst een vergadering skypen. Ik ben zoooo modern met al die communicatie-shizzle.

Dio

Ronnie James Dio is niet meer. Nu sta ik niet bekend als 's werelds grootste Deep Purple fan, maar de man was wel iemand. Dio was echt een Zanger. Met een hoofdletter. Er zit een mooie scene in de fijne metal-documentaire A Headbangers Journey, waarin Dio de herkomst van het "metal-handgebaar" oftewel Het Teken van de Geit oftewel The Horned One.


Ergens op een 8mm filmpje loop ik in 1974/75 rond met op de achtergrond de tv waarop "Love Is All" van Roger Glover te zien is. Of het nu door dat filmpje komt (waarschijnlijk wel, want ons geheugen is verre van betrouwbaar) weet ik niet meer, de muziek (dikke Beatle-rip: kom er in Tal!)en de videoclip hebben op mij een enorme indruk gemaakt. Ik moet toen een jaar of 4 zijn geweest. Heel lang heb ik gedacht dat het Glover zelf was die zong. Waarbij ik altijd dacht: Jeezus, als je zelf zo goed kan zingen, waarom doe je dat dan niet bij Deep Purple? Het bleek dus Ronnie James Dio himself te zijn, die het liedje he-le-maal aan stukken zingt.