B e l k e r B l o g

liedje mono luisteren scrollen liedje stereo luisteren scrollen liedje mono luisteren scrollen liedje stereo luisteren scrollen liedje mono luisteren scrollen liedje stereo luisteren scrollen liedje mono luisteren scrollen liedje stereo luisteren en dat dan de hele dag...

Terwijl ik op zoek was naar kinderboeken - kado voor een vriendinnetje van Roos - Liep ik langs de tijdschriften en zag ik The Beatles. Nu is dat niet zo'n verrassing in deze tijd van opgewarmde BeatleMania. Maar het was wel de cover van de NME, toch het zelfverklaarde geweten van alles wat koel en hip is. Alle Beatle albums kregen een nieuwe recensie. Op zich een amusante exercitie, maar dit staat of valt natuurlijk met de kwaliteit van de schrijvers. En die was nogal wisselend, geen verrassende inzichten of toegevoegde waarde van een recensie 40 jaar later. Beetje persoonlijke verhaaltjes die erg bloggerig (u weet toch: oeverloos, futloos en zinloos) aandeden. Het ene oog in en het andere weer uit. Nu ben ik nooit zo van de NME geweest(meer een ouwelullenMojoMan met een Rolling Stone af en toe en vroeger vaak de Q), vooral vanwege het vluchtige hype-karakter van de NME-journalisten. Krampachtig proberen een barometer van de muziek te zijn en vervolgens elke week weer een nieuw ku

Wegens enorme drukte met mijn zesde baan, blijven de blogs tot een absoluut minimum beperkt. over 8 weken ben ik daar weer meeklaar en heb ik tijd zat om al mijn onzin op het net te plempen. Dan komt ook die Ep online. Wat overigens weer geen onzin is.

De zangeres van Rolo Tomassi in een interview. Cute cute cute: En optredend met de jongens ergens in een gangkast in Worchester. Wat is een ander woord voor niet zo cute?

Gisteren bij mijn moeder op zolder een paar kookboeken uit Het Jaar Nul gevonden. Met koeleurenfootoo's. Zelden zoiets weerzinwekkends gezien. Ik bedoel, kijk dan. Vleesch was heel belangrijk. Vlees was goed voor je. Veel vleesch, goed doorbakken. Anders kon je Nederland niet opbouwen na de oorlog. Daar was veel vleesch en gestold vet voor nodig. En een paar glimmende excuusworteltjes zo te zien. Groente was nog niet gezond (en roken nog niet slecht). Tjek anders eens James Lileks' Gallery of Regrettable Food voor meer horror-eten. Zijn eigen side is sowieso een schatkamer voor weird America . En hij is een compulsief blogger die altijd wel wat te melden heeft. Geen grote dingen maar meer chroniquer van het kleine leven. Ook te vinden op de side van de Star Tribune in Minnesota. Soundtrack voor vandaag: (Over weird America gesproken)

Je hoeft inderdaad niet meer na te denken als je een liedje gaat maken. Je zingt gewoon wat in de microfoon van je laptop en Songsmith doet de rest. Geen gedoe met gitaren en kabels en line levels, gewoon lekker creatief bezig zijn met muziek. Geholpen door de kazigste video ooit, gaat dat Songsmith heel groot worden. Matthew Bellamy van Muse toont zich een early adaptor: Het schooljaar is begonnen en vooruitlopend op de mooie dingen die komen gaan, een van mijn studenten van de RPA , Frank Goverts:

Zojuist lid geworden van TapeOp , waar Sound On Sound een tikje glossy is, Brits en vol staat met reclame, gaat TapeOp er prat op onafhankelijk te zijn. En Amerikanen doen alles in de overtreffende trap. Vooral op het forum boeiende discussies over die specifieke McCartney-tamboerijn-sound uit '71.