Blest from de Pest

De afgelopen weken stonden in het teken van het verleden. Meer nog dan anders, want laat ik maar meteen toegeven dat ik geneigd ben mij schurend aan wat is geweest, door het leven sla. Nostalgie is als koriander, het is al snel te veel. In afgemeten doses is nostalgie voor mij een inspiratiebron, zeker nu de 40 is gepasseerd. Vroeger was alles zeker niet beter maar je vroeger maakt je wel tot wie je nu bent. Goedschiks en kwaadschiks.

Reünie 1

Mijn 5 oud-huisgenoten van de A'damsestraatweg kwamen de vinex bezoeken. We zien elkaar 1 keer per jaar, met wat geluk, en eten dan om de beurt bij iemand. Meestal in een nieuw huis, want om de 6 jaar is er wel weer eens iemand verhuisd. Na alle jaren doen we nog steeds in studentenstijl iedereen-brengt-wat-te-eten-mee. Going Dutch, zeg maar. Tussen de hapjes en wijn (nooit meer bier, dat is wel veranderd) maken we om de beurt de balans op van het afgelopen jaar. Sommigen hebben steevast Grote Verhalen met Verrassende Wendingen, bij anderen kabbelt het leven met werk en liefde, of zonder werk en liefde, rustig verder. Huisgenoten-zijn is een rare relatie. Met andere oud-huisgenoten deel je lief en leed zolang je onder een dak woont, om na verhuizing elkaar in de stad tegen te komen en helemaal uitgeluld te zijn. Met de club van de Straatweg blijven we elkaar wat te vertellen te hebben.

Reünie 2

Een paar weken later was het reünie van mijn oude middelbare school, het OLV in Breda. De school bestaat 90 jaar en net als 5 jaar geleden werd er aan dat lustrum een dikke feestweek gewijd. Met de reünie als slotstuk op zaterdag. Kijken wie er dikker en kaler is geworden. Het gekke is dat je als 42-jarige man over de drempel stapt om te veranderen in je 17-jarige vroegere zelf. Althans, het beeld van je vroegere zelf. En je ziet voor je ogen ook je klasgenoten veranderen, jonger worden. Ik had van tevoren al contact gehad met een aantal mensen, vrienden die ik na de middelbare school ben blijven zien. En ook na de buluitreikingen, banen, trouwerijen, kinderen is het contact met horten en stoten en overvolle agenda's gebleven.

Toch ook en vooral staan praten met mensen die ik al in geen jaren (16 jaar? Niets veranderd.) had gezien. Als een school 90 jaar oud is zijn er een hoop oudleerlingen. Met de nadruk op oud. Wij, van de lichting 1989/1990, bleken dus al ouwe hap te zijn. Wat mij opviel dat de sfeer in de oude gymzaal "Brabants" was. Ik kan het als inmiddels Utrechter niet anders omschrijven: druk, gezellig, oorverdovend. Slechts een paar van mijn klasgenoten wonen nog in Breda, maar iedereen haakte gewoon aan.

Overigens kent het OLV een lange traditie van nestwarmte. Veel oudleerlingen worden zelf docent (40-jarig jubileum waar vind je dat nog?), of hun kinderen gaan naar dezelfde school om met een beetje geluk les te krijgen van dezelfde leraren.

Na de gymzaal gingen we eten met een clubje van 10 man/vrouw. Op de Grote Markt. Was erg tof. Iemand zei: "Zeg, 5 jaar geleden zaten we hier toch ook?" Iemand anders: "Ja, toen zaten we ook aan deze tafel." Nogmaals, ik doe het goed op nostalgie.

Reünie 3

Afgelopen zaterdag in U. gaan eten met een paar jaargenoten van Muziekwetenschap. Dat was wat spannender want ondanks sporadisch contact met enkelen was dit een groot hoe-gaat-het-nu-met-jou-eigenlijk? Een eigen vertaalbureau/zangeres, een programmachef bij Talpa/zanger, een muziekschooldirecteur/arrangeur, een personeelsbeleid met leasebak/gitarist (en eindelijk rijbewijs!) en ik dan als docent/rockgod. Ondanks het onvermijdelijke plenaire bijpraten pakten we de draad gewoon op alsof we gisteren nog college hadden gehad. Ik was de enige die in U. was blijven plakken, anderen liepen naar het restaurant alsof ze Utrecht voor het eerst zagen.

Overigens kwam deze reünie geheel via Feesboek tot stand, het bewijs dat dat sociale medium volstrekt niet meet hip, hot en happening is. Hopelijk de start van een jaarlijkse traditie. Had ik al gezegd dat ik het goed doe op nostalgie?

Snelheid, onwaarschijnlijk

Omdat alles zo zijn gangetje gaat en de weken vooruit schieten met een onwaarschijnlijke snelheid een kort overzicht van de wereld van BelkerHQ van de afgelopen weken.

De verslaving aan Sherlock, is cold turkey geëindigd met het einde van seizoen 2. Het wachten en nagelbijten is tot het verschijnen van het 3e seizoen die men nu aan het schrijven danwel opnemen is. Het idee: Sherlock in het Londen van nu. Internet, sms, compleet met psychopathische Moriarty. Gripping stuff, zeggen in de UK. Alles klopt, tot aan de naam van de acteur die Holmes speelt: Benedict Cumberbatch. Dan moet je wel tot grootse dingen in staat worden geacht. Deze BBC Sherlock staat in schril contrast met de guns ablazin' film-Sherlock van Robert Downey Jr. (die ik afgelopen week overigens in een VS filmversie van The Singing Detective zag, maar dat is weer een heel ander verhaal). Irritant, autistisch, geniaal en sociaal onvoldoende uitgerust, zo zien wij onze Sherlocks graag. Martin Freeman speelt trouwens een erg goede empathische John Watson, Afghanistan-veteraan en dokter.

De Steve Jobs bio ligt nog steeds op me te wachten, die ligt daar goed. Want ik ben fijn verdwaald in The Stephen Fry Chronicles. Ik ben groot fan van de man, van zijn intellect, zijn weg met woorden, zijn kwetsbaarheid, zijn likeability. Alle boeken gelezen, alle bits van Fry en Laury gezien, de tour door de VS meebeleefd en zelfs de docu over zijn bipolaire stoornis. En nu dus na Moab Is My Washpot zijn autobio rondom zijn studententijd in Cambridge. Het geeft een mooi inkijkje in het Engelse universiteitssysteem. En in de geest van een onzekere, grappige, getalenteerde en immer van zichzelf bewuste jongeman. Lezen is een feest, zeker vanwege het briljante Engels van Fry. Ook diens blog op stephenfry.com is warm aanbevolen. Oh ja, ook QI op de Beeb is een fijne parodie op een kwisprogramma. Andere leesvoer dat op de meest recente stapel is terecht gekomen: Een boek over Smile van The Beach Boys van Dominic Priore, met dank aan Studio Tal en diens toiletlectuur. Voor de trainspotters onder ons, elk boutje en moertje van de beroemdste bootleg ooit. En dan nog het lichtelijk briljante Retromania van Simon Reynolds, over de verslaving van de popcultuur aan zijn eigen verleden. Zeg maar waarom ik een boek over "Smile" aan het lezen ben. En mijn tocht naar de boekwinkel om het boekenweekgeschenk te bemachtigen moet nog beginnen.

Het lukt me maar niet om iets fatsoenlijks voor "Slechte Vriend" te schrijven. De tekst wil niet tot mij komen en hoe ik ook mijn eigen goede raad keer op keer opvolg, alles wat eruit komt is pretentieus gezwatel. Ik wil denk ik te veel te diep zeggen in een paar minuten. We houden vol. Dat het muzikaal een tof liedje dreigt te worden helpt ook al niet. Jezelf lekker veel druk opleggen. Enne, "Laat Het Licht Aan" gaat misschien aan geëxperimenteer en 26 keyboardpartijen ten onder, of de oplossing ligt juist in het moeilijkdoen. We zien het wel.

Portal

Vroeger, toen ik mij nog de luxe kon permitteren me te vervelen, speelde ik graag computerspelletjes. Ik ben natuurlijk van een generatie die de hele gamerevolutie heeft bijgehouden. Van simpele blokjes op een 286-processor (en niet te vergeten de Philips VideoPac spelcomputer uit de jaren '80) tot de vette graphics waarvoor je een speciale grafische kaart moet hebben. Grand Theft Auto is favoriet, Hitman heb ik alles en helemaal gespeeld, Quake II was een vroege wegbereider, want papa is niet vies van een beetje schieten en knallen.

Maar de laatste tijd was de sjeu er een beetje vanaf. Ik heb - meestal - wel wat beters te doen en als ik nazi's aan het afmaken was, dacht ik af en toe aan de boodschappen die nog gedaan moesten worden. Geen goed teken. Toen ik dan ook nog grotendeels op een Mac overstapte, leek mijn game-hobby na 25 jaar op een roemloos einde af te stevenen.

Maar nu is er Portal (ik ben niet zo snel want Portal 2 is inmiddels uit). Je moet gaten schieten en daardoorheen lopen en puzzels oplossen. Klinkt heel suf, maar zie die trailer. Uitermate verslavend.

Februari is niet de maand

Februari is geen goede maand voor de familie Haneveer.

Ik typ dit in een verkorte versie voor de 2e keer want Blogger haperde onverwachts.

Afgelopen vrijdag was het 20 jaar geleden dat mijn vader overleed. De dag ervoor was het een jaar geleden dat mijn Ome Sjors stierf en gisteren overleed mijn oudtante Tante An. 88 Jaar en verder lijden is haar bespaard gebleven.

Dit droeg allemaal bij aan mijn kleine winterdepressie. Een drukke week gehad, met leuke en nuttige dingen en dingen-die-nu-eenmaal-moeten-gebeuren. Weinig avonden thuis. Nog minder tijd en energie kunnen steken aan de liedjes die "Made" moeten vormen. Uitermate frustrerend dat wat je heel graag doet ondergesneeuwd raakt door het dagelijks leven. Ik weet, geduld is een schone zaak. Maar deze snelheid van een tektonische zaak is weer het andere uiterste. Dus, beste studiobaas van de MuziekFabriek, ik kom redelijk onvoorbereid mijn 110% geven vanavond.

De blik ferm op de toekomst gericht dan maar. Mijn moeder wordt donderdag 65 en viert dat zaterdag met een knalfuif met buffet en al. Ik ben een liedje aan het schrijven, waar slingers en confetti de gebruikelijke somberheid verdrijven.

Goed, wat zeur ik ook. De zon schijnt, het is koud buiten, de kachel brandt binnen en de koffie is sterk en warm. En ik heb deze gasten op de bank zitten. Met de toekomst komt het wel goed volgens mij.

Centraal Park

Amsterdam heeft Het Vondelpark, Parijs Les Tuileries en New York zou een andere stad zijn zonder Central Park. Maar het mooiste park van Nederland ligt hier om de hoek. Het - voorheen Leidsche Rijn Park - Maxima Park is een hele fijne plek. Sommige stukjes zijn nog echt moerassig gehouden, andere delen zijn ingericht op recreatie. Het ligt in het midden van Leidsche Rijn, ons eigen Centraal Park. Er wordt druk geskeelerd, gejogd en gepicknickt. Het park is zo groot dat niemand je voor de voeten loopt. Overigens is de naam Maxima Park ons door de strot geduwd. Een meerderheid va de mensen in Leidsche Rijn gaven aan de naam Leidsche Rijn Park (niet heel origineel geef ik toe) te prefereren, maar omdat alle parken in U. zonodig naar royalty genoemd moet worden, werd het Maxima. Beatrix, Juliana, Wilhelmina hadden al een park.

Het drama van PukkelPop kwam dichtbij. Een aantal van mijn studenten hebben het vege lijf kunnen redden. Het was heavy shit daar. Voor het eerst had ik de reflex "Je kinderen zullen daar maar zitten" in plaats van "Je zal er zelf maar zitten". Papa wordt oud. Lowlands zegt u? Ja daar gign ik vroeger wel eens heen als ik mij goed herinner. In Biddinghuizen toch? Toen het nog goed was. Toen ik nog down was met de kids, jeweetzelf. Kleine stukjes teevee gezien. Odd Future viel tegen, Warpaint ook na alle hype. dEUS was op sterkte (Mauro begint steeds meer op Jambers te lijken), Lamb was haast overbodig en Skunk Anansie? Kom op zeg, we zitten niet in Landgraaf.

Barman en de zijnen maken volwassenmannenmuziek:

Deadlines & De Man Met De Zeis

Terwijl hier @HQ de eindspurt definitief is ingezet, jongleert de heer des huizes met diverse deadlines. En om het spannend te maken gaat hij even zijn blog updaten. Op de een of andere manier begin ik altijd met de minst belangrijke dingen, zodat de heavy shit altijd op het allerlaatste moment moet gebeuren. Het tegenovergestelde van time management.

En omdat ik het zo druk heb met het ontduiken van deadlines, ben ik nog niet heel erg bezig geweest met mijn nieuwe MacBook. Dus ik kan nog niet zeggen of mijn leven echt is veranderd, of ik echt "fitter, happier, more productive..." ben. Als het zover is laat ik het weten.

De Man met de Zeis heeft weer huisgehouden:
Clarence Clemons (1942-2011), krachtsaxofonist van The E-Street Band is niet meer. Evenals Wild Man Fisher (1944-2011), die overigens een stuk slechter terecht is gekomen.

Overigens wel een "pedestrian" versie van Born To Run. Geniaal stukje aan het eind van de brug, dat dan weer wel. En had ik al gezegd dat in de liedjes Top 10 aller tijden dit liedjes in de bovenste helft thuishoort?

O ja, en die liedjes waar ik mee bezig ben. Dat wordt nog wel eens wat.

De Keuze Is Gemaakt

Koffie?

Opschenken is weer helemaal de bom in koffieland. Ooit als een echte baan met een echt salaris heb dan koop ik een dikke vette Faema espressomachine. Met pistolen natuurlijk, niet van die volautomatische crap. Onze Nespresso (de Senseo voor NRC Next-lezers) staat al een tijdje droog.
Wij zijn hier in de fase na het opschenken aanbeland. De cafetiere. Van Johannes van Dam mogen wij helegaar geen filterkoffie drinken. Iets met lipiden en smaak die eruit gefilterd wordt. Ik heb dus zo'n echte Bodum gekocht. De espressomachine onder de cafetieres.
Koffie is even een klein Zenmomentje, vanwege de handelingen met zo'n cafetiere. En we zijn helemaal doorgeslagen want een bonenmolen staat naast de werkloze Nespresso. Verser wordt het niet. Hele bonen jonguh!
En dan een lekker schepje melkpoeder d'rin. Lekker hi/lo postmodern verwarring zaaien.

Boeken? Heb ik daar dan tijd voor dan? Ik doe mijn best, mijnheer. Eindelijk begonnen in Extremely Loud & Incredibly Close van Jonathan Safran Foer. Een hoogbegaafd jochie van 9 gaat op zoek naar de sporen die zijn vader, omgekomen tijdens 9/11, in NYC heeft achter gelaten. En ja, JSF is een pedante betweter af en toe, maar vooral en ook een fantastisch schrijver. Zeg maar de Amerikaanse Arnon Grunberg.

"What about little microphones? What if everyone swallowed them, and they played the sounds of our hearts through little speakers, which could be in the pouches of our overalls? When you skateboarded down the street at night you could hear everyone's heartbeat, and they could hear yours, sort of like sonar. One weird thing is, I wonder if everyone's hearts would start to beat at the same time, like how women who live together have their menstrual periods at the same time, which I know about, but don't really want to know about. That would be so weird, except that the place in the hospital where babies are born would sound like a crystal chandelier in a houseboat, because the babies wouldn't have had time to match up their heartbeats yet. And at the finish line at the end of the New York City Marathon it would sound like war." 

Overigens is de tekst van "Net Alsof" ten dele gebaseerd op JSF's eerste boek "Everything Is Illuminated". Dat u niet denkt dat ik alles zelf verzin. En het arty tussenstuk? No excuses, learn to live with it baby.

Hobby

Een student vroeg mij laatst wat mijn hobby's zijn. "Muziek maken" klonk zo dommig, toch kon ik niet zo snel iets ander verzinnen. Ja, films kijken, lezen, Belgisch bier drinken en vooral slapen zijn favoriete bezigheden, maar om dat nu tot hobby te bombarderen. Dat is de tol als je van je hobby je beroep hebt gemaakt. (Hoewel lesgeven geen hobby is, laat dat duidelijk zijn.)

Ik moet nog even wachten tot die 2ehands Bianchi racefiets voordat ik "fietsen" op kan geven als hobby. Ik ben voor 15 weken bezig met een gig op het Utrechts Conservatorium. Ik heb vooral een nieuwe laptop nodig. Mijn ouwe Asus valt letterlijk uit elkaar. Huisgenoot M. heeft een paar toetsen eraf gesloopt, hij is een keer gevallen en er is daarom een hoek uit het beeldscherm. 1,5 GHz is ook een beetje magertjes heden ten dage. Ik heb staan twijfelen tussen een MacBook Pro, want - eerlijk is eerlijk - die dingen zien er bijzonder geil uit. Ik kan ook voor hetzelfde geld een i5 laptop kopen en geld overhouden voor de fiets. Uiteindelijk ben ik niet cool genoeg voor een Mac.

Wat wel een hobby is, of beter gezegd een afwijking, is het verzamelen van fonts, van lettertypes. Als ik een brief opstel ben ik langer bezig met het vinden van een tof lettertype dan met het daadwerkelijk schrijven. Fonts zijn de plugins van het wordprocessen.

Info Stress

Het zijn drukke tijden hier @Belker HQ. Vooral met werk. Elke werkgever heeft een soort van wolk van emailruis om zich heen hangen, waar je door moet navigeren. Ik heb 5 werkgevers (groot en klein, en bij 1 werkgever heb ik 4 verschillende petten op) en elk van hen zorgt voor ruis. En ik ben al niet de meest gestructureerde persoon op aarde. Ik heb nog steeds niet de juiste manier gevonden om deze infostress het hoofd te bieden. Ik overweeg een doelbewuste crash op mijn laptop, zodat ik alles kwijt ben en helemaal schoon opnieuw ga beginnen en alles wel echt bij ga houden. Op dit punt in het schooljaar dreigen er dingen spaak te lopen omdat ik geestelijk niet in staat ben om mijn emailbox te openen. Hoe langer ik wacht des te groter de ramp. Loopt alles in het 100.

Het stomme is dat er uiteindelijk niet veel aan de hand is. Het moet gewoon even gebeuren Ik haal van alles in mijn hoofd, alle mogelijke ellende zal op mij neerdalen zodra ik de mailtjes lees. Alleen maar slecht nieuws. Afgezien van een enkele echt stomme fout volstaat een gemeend "sorry" en het leven lacht je weer toe. Vandaag is de dag dat alles goedkomt. Het is bijna lente potdomme en De Testpiloten galmen door de kamer!

De Grote VierNul

De grote viernul komt met rasse schreden dichterbij. Toen ik ziek was heb ik weer eens Kees van Kooten herlezen. Alleen zijn boek "Veertig" ontbrak nog. Heb ik dit weekend goed gemaakt. Van Kooten leest als een trein en komt daardoor nooit in aanmerking voor Echte Literatuur. Het helpt ook niet dat hij jarenlang met zijn hoofd op tv kwam, want Bekende Nederlander (hoewel ik heb gemerkt dat de jongste generatie studenten minder met Koot & Bie hebben dan ik dacht). Toch is hij een van de beste stylisten van Nederland. Luchtig? Zeker wel en ook nogal van de korte adem, maar was Van Kooten Amerikaans dan zou hij in het Engelse taalgebied minstens 2 standbeelden en een Pulitzer hebben gekregen.
Goed, als oefenveertiger ging ik natuurlijk onmiddellijk opzoek naar allerlei parallellen tussen zijn gezinsleven en dat van mij. De sentimentaliteit, het oeverloos piekeren over niets en getob in het algemeen zijn heel herkenbaar. Zijn dwangmatige versierpogingen dan weer wat minder. Frappant hoe je zo'n boek 20 jaar later helemaal anders leest. Vooral als je in dezelfde levensfase zit. Dat gedweep met die kinderen was me op 17-jarige leeftijd totaal ontgaan en komt nu des te harder binnen.

"Veertig" begint met een verhaal waarin Kees van zijn vrouw 2 weken alleen in een hotel kado krijgt om eindelijks eens rustig te kunnen schrijven. Overbodig te zeggen dat daar niks van terecht komt en dat vaderlief na vier dagen en een hilarisch mislukte versierpoging met natte oogjes weer thuiskomt. Toen ik dat tegen mijn eigen lief zo smakelijk opdiste, zei ze: "Zou je dat ook willen voor je verjaardag?"

En daar heb ik nog geen antwoord op gevonden.

2 maanden later dus

Kerst, Oud & Nieuw, je word ziek en zo ben je 2 maanden verder.
Nu ben ik weer beter, dank u. Die TOP 10 van 2010 in Youtube-filmpjes laat nog even op zich wachten. Nu is het vooral een kwestie van de boel weer aantrekken en zorgen dat de workflow van mijn 4 banen geoptimaliseerd wordt. Elke baan heeft zijn eigen "extra dingetjes"die gedaan moeten worden en tijd kosten. 's Avonds dus meestal. Nakijken, lessen voorbereiden, curricula verzinnen, emails schrijven om het email verkeer aan de gang te houden en, heel belangrijk, een logboek bijhouden wat ik de afgelopen weken heb gedaan. Structuur is vrijheid. Structur is vrijheid. Structuur is vrijheid. Dat is het mantra dit jaar. Soms zou ik heel erg graag gewoon 4 dagen in de week 1 ding doen. Van 9 tot 5 achter een buro papieren heen en weer schuiven en uit het raam staren.
Waarschijnlijk ben ik dat na 4 weken zat. Enniewee, er is altijd wat te klagen.
Daarom, de Schoonheid en de Troost:

Migraine en Kramp

Na de migraine van gisteravond en -nacht, is er nu de darmkramp. Verder alles goed. Oh ja, ik voel een griepje opkomen.

Vandaar dat ik (voor de trouwe lezer(s)) nog niet aan de remix ben toegekomen. Ik heb wel een dingske paraat voor ons Eno/Byrne-project. Hopelijk gaat je 3e mixronde naar behoren.

Wordpress heb ik nog niet helemaal in de vingers. Blogger kan minder maar is ook vriendelijker in gebruik.

En dus want maar en ook, om mijzelf wat vrolijker te krijgen:

Foto van vroeger

Bij mijn moeder dit weekend een paar foto's ingescand. Deze was ik helemaal vergeten: mijn vader in de Efteling en dat vervelende jochie achter zijn hand dat ben ik dus. Zwlgen in nostalgie is een prettig bitterzoet tijdverdrijf, maar soms gaat het teveel schuren. Afijn, wel een fijne foto. Die stropdas is een beetje raadselachtig. Mijn vader was helemaal niet zo'n dassendrager. We waren waarschijnlijk in De Efteling vanwege het 50 jarig huwelijksjubileum van mijn opa en oma.

Vroeger lijkt altijd zo simpel.

Mini irritatie

Kleine irritatie nummer zoveel: Je moet even snel even wat van de minidisc speler (weet u nog wat dat is, een minidisc?) naar de laptop sluizen. Je weet dat je een minijack kabeltje hebt dat daarvoor nodig is. Sterker nog, jet hebt het ding 2 weken geleden nog in je handen gehad. En nu onvindbaar. Waarschijnlijk gaat het mis op het moment dat ik iets opruim. Dat ben ik niet gewend. Opruimen leidt tot kwijtraken.
En nu?
Ik wacht af.
Niet zoeken leidt tot vinden.

Return from The Dad of France

Wat zijn we te weten gekomen na 3 weken Frankrijk?

- Champagne is echt lekker
- De Bourgogne is zwaar overschat
- 43 ideetjes maken nog geen liedje
- Le Monde gebruikt veel moeilijke woorden. In het Frans
- Heimwee valt te bestrijden met een gemeentelijk zwembad
- Ook in de stromende regen kan geBBQ'd worden
- 's Ochtends de dieren voeren is redelijk Zen
- Zeker met koffie daarna
- De hypermarchées anno 2010 zijn weer een stukje groter
- Alles past in de auto, als je maar wil
- Stephen Fry rocks!
- Frans praten is hard werken
- Er bestaat niet zoiets als teveel Bert & Ernie
- Ontspanning kost inspanning
- 3 Weken zijn niet te lang
- Kindertophits voor in de auto: "Do You Know The Way To San Jose?" en dan wel de Dionne Warwick versie en "Annelie" van Daniël Lohues

Tunesmith

Alle eindjes worden aan elkaar geknoopt wat betreft de afronding van het schooljaar.
Het is lekker weer, warm zelfs, en ik ben snipverkouden. The full works: verstopte holtes, snot, hoesten, loopneus etc. Dat komt ervan als je te veel doet en te weinig slaapt een paar weken achter elkaar.

Ik zit nu midden in "Tunesmith" een boek van Jimmy Webb over songwriting, dat wel eens HET boek over het onderwerp zou kunnen zijn. De man heeft niet alleen een zwik aan briljante liedjes geschreven (MacArthur Park, By The Time I Get To Phoenix) maar kan daar ook erg technisch en verhelderend over schrijven. Ik bedoel, laten we wel wezen, niemand weet precies hoe je een liedje schrijft. Iedereen verzint zijn eigen methode. Hier ga ik mijn studenten het komend schooljaar eindeloos mee vervelen.

Ik heb een vertaling gemaakt van Wichita Lineman, waarbij het liedje nu Vuurtorenwachter heet. Heb ik dat al eens verteld? Ik ben nog steeds op zoek naar het juiste arrangement en de melodie is een b-i-t-c-h om te zingen. Blijven oefenen man, blijven oefenen.

Douglas Coupland

De eindspurt is in volle gang. Veel avonden van huis en die avonden dat ik thuis ben gaan op aan nakijkwerk en het in elkaar flansen van examens en toetsen. En soms zit ik op mijn luie reet te niksen. Af en toe. En dan lees ik J-Pod van Douglas Coupland. Soms vergeet je gewoon hoe goed hij is. Zo goed is ie.

Sinds een paar weken hebben we naast de Volkskrant ook het NRC als huiskrant. They made me an offer I couldn't refuse. Eigenlijk heb ik helemaal geen tijd voor een 2e krant, maar de luxe van een extra hoeveelheid dode bomen door de brievenbus is overweldigend.

Vorige week heb ik mijn producers-debuut gemaakt. Je weet: muzikanten die producer willen worden zijn net als voetballers die trainer willen worden: te oud, te traag en te stram om nog goed mee te kunnen maar ze willen nog o zo graag op het gras staan. De muziek van Erica is vooral akoestisch en heeft een hoog Joni Mitchell-gehalte. De opnames van 2 liedjes gingen voorspoedig en nu is het aan mij om er een mooi geheel van te bakken. Ik maak een smaakvolle singersongwritermix en ben bezig met een Flaming Lips weirdo-versie. ik hoef toch niet uit te spellen welke versie ik prefereer?

Dag Lola

Een van onze poezen is zaterdag aangereden. Hij was al stijf toen we hem vonden aan het eind van de dag. Hij heette Lola en was een paar dagen niet helemaal fit. In de natuur en ook in de jungle die het verkeer is, wordt dat keihard afgestraft. R. in tranen en papa probeerde zich groot te houden, wat maar ten dele lukte. Ik heb Lola begraven in de tuin achter de perenboom. Hij is net geen 2 jaar oud geworden. Er zijn ergere dingen in de wereld maar alle geprojecteerde liefde van zo'n kat betaald zich driewerf uit in verdriet. Poezenzus Charlie loopt wat verloren rond. Klein verdriet is ook verdriet.

Mijn router dreigt ook de geest te geven. Soms wel internet, vaak niet. Bij Ziggo is alles OK (zeggen ze) en als ik een computer rechtstreeks op 't modem aansluit is er niks aan de hand. Afijn, nu dus online, over een half uur niet meer misschien.

We maken ons klaar voor de eindsprint richting zomer: eind-, overgangs- en toelatingsexamens houden me nog wel een week of 6 bezig.Door alle drukte lukt het me maar niet om het hoofd leeg genoeg te krijgen om een paar coherente zinnen achter elkaar te zetten die eventueel een liedtekst kunnen gaan vormen. Niet eens een zondagschrijver.

Vakantiedrukte

Een van de kanmerken van vakantie is dat je ineens minder tijd hebt voor dingen die je wel deed toen het nog drukker was. Aan plannen geen gebrek maar zonder raamwerk en regelmaat valt de bodem er een beetje tussenuit.

Afijn, gisteren was het Bevrijdingsfestival in U. Waylon, Junkie XL, De Staat en lokale helden als Most Unpleasant Men en Knobsticker waren er. Toen we aankwamen, later dan gepland want papa ging de vlag tegen de gevel spijkeren en moest eerst naar de Gamma etc etc, kon er letterlijk niemand meer bij. Het was zo druk dat het festivalterrein afgelsoten was. Dus werd het samen met honderden anderen een biertje drinken in het park met flarden muziek. In de zon. Ook leuk. Net Lowlands maar dan zonder tenten.

Hele 4 mei shizzle is aan mij voorbij gegaan want dankzij vriend Tjeerd zat ik onverwacht in de schouwburg waar Stef Bos met een stel muzikanten uit alle windstreken iets ondefinieerbaar moois aan het bekokstoven was. Omdat Tjeerd connected is, mochten we na afloop in de foyer een biertje doen met De Man Uit Veenendaal/Antwerpen/Kaapstad. Toen het daar dichtging belandden we op mijn verzoek in Café De Stad alwaar het Belgisch Bier rijkelijk vloeide. Als ik me het goed herinner is de heer Bos een toffe vent. Goeie gesprekken over kinderen, liedjes, studenten en verhuizen. Voor het eerst sinds lange tijd met een fikse kater wakker geworden. Insert zelf: Ach vaderlief, toe drink niet meer...