Made #19: Kers. Slagroom. Taart. Drums.

Einde van de wereld in progress

En zo bleek de wereld niet te vergaan, en zo bleek tevens dat drummers een onderschatte beroepsgroep te zijn bij de gemiddelde zanger/liedjesschrijver. Op de 21e van de 12e togen we naar het Soundportgebouw in Rotjeknor, op zo'n typisch Rotterdams desolaat stukje industrieterrein. Daar, in de Real Music Room werd "Made" dichtgetimmerd door Jan Pohl. Opnameleider van dienst was de immer aimabele en rots in de branding Rogier Hemmes.

Je kunt nog zoveel Gb aan drumsamples verzamelen, drumgrooves van erkende eredivisiedrummers downloaden en uren knippen en plakken, een ademende, levende drummer van vlees en bloed brengt toch net dat beetje extra. Wat zeg ik? Beetje extra? Een heleboel veel meer energie, menselijkheid en leven. Soms is een drumcomputer beter en dat was ook een beetje ons uitgangspunt toen we aan "Made" begonnen. Maar gaandeweg het project werd de muziek rootsier, ademde meer, kreeg een andere, sorry voor het woord, vibe.

Niet alle microfoons worden waarschijnlijk gebruikt bij het mixen

Fijn om met een drummer met muzikaliteit en gedeelde visie te werken. Sowieso om met een andere muzikant te werken, je krijgt toch beter een beeld van waar je staat muzikaal met je liedjes. Er werd wat heen en weer gepraat over "niet te bedacht", Thomann ribbons vs. Neumann condensators en de juiste plaatsing van de theedoek.  Het werkte allemaal lekker en snel. We begonnen met de hardste klappen in "Harnas", om vier liedjes later de sessie te eindigen met het rustigste liedje "Ik Draag Jouw Hart".

Ondanks haperende geluidskaarten een dag eerder, die Rogier noopten tot het inzetten van zijn Trident preamps, bleef hij onverstoorbaar. Het bleek een gouden greep. Fijn geluid, een soort Glyn Johns extra deluxe setup, warm en vet als een kapsalon.

Korte impressie:

Made #18: CD maken? Je bent toch niet gek?

Dat doet au

Nog even en we gaan de drums verheropnemen op de kortste dag van het jaar, ook bekend als de-dag-dat-de-aarde-ophield-te-bestaan. Dat zal wel niks met de drums te maken hebben, hoop ik.

Het Made-project stond dus even in de koeling. Ik draalde er wat omheen en probeerde iets van de muziek te vinden die we hadden gemaakt. Einduitslag: Made is zwaar OK, soms zelfs erg tof. Ik werd erg blij van de liedjes en hoe ze uiteindelijk op de harde schijf terecht zijn gekomen. De zeggingskracht van mijn muziek is nog nooit zo goed in balans geweest qua vorm en inhoud. Een beetje afstand doet wonderen.

Dus creatief/artistiek zitten we geramd. Tegelijkertijd kwam daar ook de vraag opzetten: "Waarom ga je eigenlijk een cd maken?" Niemand koopt/luistert toch nog cd's? Is het een investering in mijn ijdelheid? Waarom zoek je geen platenmaatschappij die de cd wil uitbrengen, als je toch nostalgisch bezig bent?

IJdelheid? Ja, dat denk ik wel. Mooi om zo'n schijfje met je (artiesten)naam d'rop in je handen te houden. Ik heb ook gemerkt met de vorige 2 EP's als download only dat journalisten en smaakmakers toch graag een hardcopy willen hebben. Ze nemen je serieuzer als blijkt dat je er wat geld tegenaan hebt gesmeten. Wat dat betreft is het een investering in je street credibility. Hoe graag wil je het? Laat maar zien dan. Put your money where your mouth is.

Opa weet nog goed...

Nostalgie? Jazekers. Onze eerste demo kwam uit op cassette en ik kan me nog herinneren dat iemand van een studio (wie ook alweer? Help me out Tal) de magische woorden sprak: "Ik brand wel een ceedeetje voor jullie." En wij met zijn 4-en gebiologeerd naar de peperdure cd-brander zaten te kijken tijdens het brandproces. Het beste ooit sinds de uitvinding van gesneden brood. Nog geen tien jaar later was de cd vooral iets wat gratis bij een tijdschrift zat.

Platen

Aan de andere kant, zo'n cd is een mooi visitekaartje om weg te geven en je hebt handel om uit je kofferbak te verkopen tijdens optredens. Niet dat ik van plan ben om 4 keer per week op te komen draven, maar u begrijpt mijn punt. Ik heb lang zitten wikken en wegen en afstrepen of ik eigen beheer moet gaan of toch moet proberen aan te haken bij een platenmaatschappij. Maar uiteindelijk denk ik dat ik op mijn eigen langzame manier moet groeien en lekker door moet twijfelen en trutten. De liedjes worden nog steeds beter, da's het belangrijkste. Ik ga dit ding zelf de wereld in helpen. Een platenmaatschappij kan altijd nog bij de volgende. Ik heb al een concept.

Afijn. Eerst maar eens die drums erop knallen. En dan wat schuiven en herschikken. Dan zien we weer verder.

Made #17: Het Roer Kan Nog Om

Zo'n drum dus

In het zicht van de haven, toen de kapitein al rustig een sjekkie aan het draaien was en de mensen op de kade stonden te zwaaien, ging het roer om. Goede raad is vaak duur en levert een hoop werk op. Zo ook nu. Het extra paar oren van Rogier leidde een koerswijziging in: we gaan de drums opnieuw opnemen. De laatste 5%, de kers op de slagroom, de strik eromheen. Een echte drummer van vlees en bloed gaat de liedjes de nodige funk en zweet voorzien. Meer leven, meer stromend bloed. Meer dynamiek.

Het is een hoop gedoe, maar ik denk dat de liedjes die we hebben opgenomen dat verdienen. Fuk deadlines! Overigens hoeven niet alle liedjes opnieuw door de mangel. Van de 10 liedjes op "Made" zijn er 4 of 5 waarop nieuwe trommels komen. En daarna weer wat herschuiven en -mixen om alles een plekje te geven.

Drummers, dankbaar materiaal

Terecht merkte Tal, die de bui al zag hangen, op: "Is dit een vertragingstactiek?" Het dreigt op deze manier op een gevalletje uitstel/afstel te gaan lijken. Toch ben ik hier vrij zeker van dat het een verbetering op gaat leveren. Rogier heeft al eerder (bij de mix van "Ondersneeuw") op het laatste moment een positieve invloed gehad. Zijn fijntjes afgestelde oren prikten meteen door de discrepantie tussen percussie en de rest van de instrumenten. Want hoewel Tal flink wat uren heeft besteed aan het humanizen van de MIDI-tracks, geeft een goeie drummer net dat beetje extra wat waarschijnlijk een groot verschil gaat maken. En we hebben een hele goeie drummer in gedachten.

Dus. Nu ik er een week of wat mee heb gelopen maakt het natuurlijk volledig sense. Er is nog steeds een goede reden voor echte menselijke drummers. "Made" wordt er alleen maar mooier op.

En wat heeft Dave Grohl, zelf geen onverdienstelijk drummer, hierover te melden?

1. What do Ginger Baker and canteen coffee have in common?
They both suck without Cream.

2. How many drummers does it take to change a lightbulb?
Just one, so long as the roadie gets the ladder, sets it up and puts the bulb in the socket for him.

3. What is the difference between a chiropidist and Ginger Baker?
A chiropidist bucks up your feet

4. How many drummers does it take to change a lightbulb?
Five: One to screw the bulb in, and four to talk about how much better Neil Peart would have done it.

5. How can you tell a drummer's at the door?
The knocking speeds up.

6. How can you tell a drummer's at the door?
He doesn't know when to come in.

7. How can you tell when the drum riser is level?
Drool comes out of both sides of the drummer's mouth.

8. What do you call a drummer that breaks up with his girlfriend?
Homeless.

9. How many drummers does it take to change a light bulb?
None: they have a machine to do that now.

10. What's the last thing a drummer says in a band?
"Hey guys, why don't we try one of my songs?
(sound of Grohl having last laugh)

Made #15

Altijd maar die Strat!

Vijftien sessies? Het leken er minder. In een krap jaar hebben we toch maar iets moois gemaakt. Afgelopen vrijdag werd ik aangenaam verrast door wat we gemaakt hadden: liedjes met een kop en staart en een verhaal dat verteld wordt. We hebben al doende het geluid gevonden dat bij de liedjes past, en liedjes gevonden die bij het geluid in ons gezamenlijk hoofd past.

Het leuke (en soms frustrerende) van de hele onderneming was en is dat we allebei gedwongen werden de normale werkwijze te verlaten en buiten onze comfortzone te werken. Ik met mijn vage prietpraat en Tal met zijn doelgerichte aanpak waren wonder boven wonder een dynamisch duo. Er is geen bloed gevloeid. De vriendschapsbanden zijn weer aangehaald en ergens denk ik dat dat tussen de liedjes door op de cd te horen zal zijn.

albumhoes "Made"

Tal verraste me (zoals zo vaak) met een zwaar briljante Beach Boys vamp aan "Slechte Vriend", echt de kers op de slagroom van de taart. Daar moet ie iets mee doen, met dat talent. Er kwamen een paar problemen tevoorschijn (Tal, ik ben nog steeds op zoek naar een goeie bekkenclashboem voor LHLA), er werden mouwen aangepast in de sfeer van de opnames: "Niet teveel pielen".

Ik was alleen zo ongelooflijk moe die vrijdagavond. Daardoor was ik waarschijnlijk niet op m'n meest gefocust en klonken de liedjes als nieuw.  Ik moet nu nog de laatste mixronde op de koptelefoon luisteren en een ceedeetje in de auto morgen beluisteren. Een ritje van een kwartier zien te rekken tot een half uur. In de woonkamer klonk het album al veelbelovend.

Studiobaas moet bijkomen

We moeten nog bakkeleien over een Tony Banks synthsolo, ik moet nog mijn intro voor het album doorsturen, en de laatste 13.536 mixdingetjes moeten worden gefixt. En dus die woooosh naar het chorus.

Het is een mooi avontuur en ik ben blij dat ik in Made verzeild ben geraakt met een paar liedjes en een vaag idee. En als het ook nog een tof album oplevert, kan het niet anders dan een klassieke win-win situatie gaat worden. Afijn, laatste loodjes, daar was toch iets mee?

Made Sessie #14

Als de Grote Mixmeester er nog eens kritisch naar heeft geluisterd en alles goed heeft bevonden, dan zou het wel eens zo kunnen zijn dat alle zang is opgenomen. Vandaag "Slechte Vriend" gezongen volgens het aloude recept: ik weet nog niet precies wat ik ga doen maar bij de 20e take ben ik er klaar voor. Sterker nog, tijdens het zingen ging ik pas snappen wat voor liedje ik had geschreven. Ik verzin het letterlijk waar je bijstaat. De brug was nog woordloos, een kwartiertje epibreren loste ook dat probleem op. Vooral de sfeer en de toon van het liedje vinden was de uitdaging. Gek genoeg was ik qua toonhoogte spot on, want zo ben ik. Meneertje toonzuiver zingen voor gevorderden. Jammer genoeg gingen we ook nog een koortje zingen (dat alweer gedelete is...) met de gebruikelijke martelgang voor mij naast meneertje Antal-fuk-The-Beach-Boys-ik-doe-het-zelf-wel.

Dan heb je je met goed gevolg uit de naad gezongen en blijkt het zingen van een simpele secunde te hoog gegrepen. Als we niet zo zouden lachen zou het erg frustrerend zijn.

Tal had nog last van een hardnekkige verkoudheid, ik was lekker vrijdagmiddagloom, wij waren een dynamisch duo. Dus geen bewegende beelden omdat we stil zaten met ons moede hoofd. "Slechte Vriend" is het laatste liedje en nu wordt eigenlijk pas duidelijk wat voor plaat we aan het maken zijn. Als we een beetje consequent zouden zijn, gooien we alles weg en beginnen we opnieuw met "Slechte Vriend" als beginpunt. Maar omdat we geen gaatje in ons hoofd hebben doen we dat dus niet.

Het mixen gaat beginnen en er kan nog van alles veranderen. Op de valreep waren we nog wat feedback en metalgitaren in een liedje aan het prakken, dus de dag was productief.

Ik ben thans via blurb.com bezig om een limited edition boekwerkje te maken, omdat boeken verkopen net zo archaïsch en heldhaftig is als cd's verkopen. Binnenkort verkrijgbaar alhier!

Made #12

En ineens ging het hard. Of hard, er moet nog wat gezongen worden en er moet worden gemixt (en dat kan natuurlijk nog heel wat voeten in aarde hebben). Aan de andere kant viel het me op hoeveel er eigenlijk al af is. Haast ongemerkt hebben we heel wat werk verzet en is er iets ontstaan. Iets wat heel tof gaat worden.

Vandaag een hoop kleine dingskes gedaan. Geprobeerd om een Tom Waitserige flessofoon in te spelen, lekker ruwe gitaarpartijen neergelegd (Tal links en ik rechts, Casino vs. Strat), Tal deed zijn slide-magie (zonne groate plus jonguh), en uw eigen Belker had zijn 20 jaar geleden in Ierland gekochte tin whistle meegebracht, waar hij met zijn vlekkeloze techniek de emotie wist over te brengen. Gelukkig stond de autotune stand-by.

We hebben ook nog voorzichtig plannen gemaakt voor het postproductie traject: cd mastering; hoesontwerp; cd persen; wereldtoernee; de wereld draait door minuut. Afijn, de basics dus. Oud en wijs als we zijn weten we dat het echte werk pas begint als de cd er is. Het is goed om daar over na te denken en een soort van plan te maken. Maar eerst maar eens die muziek afmaken.

Made #11

Vrij snel na de 10e sessie knalde ik over de A27 richting de studio, met in mijn hoofd het laatste liedje van de EP. Die eigenlijk al geen EP meer is, maar meer een klassiek kort album van onder het half uur. Zoiets. Goed, in mijn hoofd zat het liedje "Slechte Vriend". Ik heb hard aan de melodie gewerkt, tekst is nog niet af, het idee en het chorus zijn er al wel. Tal kwam met een paar nuttige vormtechnische wijzigingen (beginnen met het chorus, prechorus herhalen) nadat ik het heel slecht had gespeeld om hem een idee te geven. Mijn klankbeeld en referentiekader was Neil Youngs "Out On The Weekend". Dat vond Tal een goed idee, want : "... we komen toch ergens anders uit."

Het werd een welbestede dag. In no time werden er 2 akoestische gitaren (waarvan 1 op het eind weer opnieuw werd gedaan), bas, orgel en piano neergelegd. Blijft altijd een klein wonder om tegen jezelf in te spelen en zo laagje voor laagje iets op te bouwen. Tal deed zijn magie om die lome Jim Keltner-groove te vatten op drums. De truc is om dit liedje leeg te houden. Nog elektrische gitaar nodig en (pedal)steelgitaar, zingen en een strik erom heen.

Aan het eind van de sessie gingen we even een luchtje scheppen en omdat filmpjes van indubbende muzikanten en studiointerieurs snel gaan vervelen poogden we een stukje couleur locale van Made in te passen. Want zo gaat het album heten dus.

Made #10

We zitten in de dubbele cijfers! Om dat te vieren aten we goed en lekker in het aanpalende restaurantgedeelte van de studio. De studiobaas had het over "zingen" gehad als doel voor de sessie. Ik natuurlijk een beetje binnensmonds protesteren, want "de hele dag MBO-ers tot de orde geroepen" en "ben niet zo bij stem" en "is er niet een synthlijntje wat nog gespeeld moet worden?". Gelukkig deed Tal net of ie doof was en zo stond ik al snel voor de microfoon. Beetje trutten met de latency en gaan! Nu was de tekst voor Harnas verre van af en toen de sessie werd opgeschoond in de computer schreef ik achter elkaar de benodigde coupletten. Soms zit het mee. Kwestie van niet denken en flowen als een malle. In 10 minuten (lezen mijn studenten mee?) zag De Zanger/Liedjesschrijver dat het goed was. Natuurlijk een kwestie van geluk maar je moet wel klaar zitten om het te herkennen.

Aan het eind van de sessie, de laatste takes gezongen met de zeer professionele een-oor-koptelefoon-techniek, was ik nog steeds geen Marvin Gaye, maar wist ik wel weer hoe leuk het is om te zingen. Zeker als er iemand bij zit die het goed vindt maar toch nog een extra take wil hebben. Het was een bijzonder fijne sessie. Een goed voorbeeld van ergens zonder verwachting instappen en jezelf verrassen. Elke keer weer wordt het duidelijker waar Made naar toe gaat, wat het zal worden.

Het vorige verslag was een beetje mopperend en ontevreden. Deze keer was de sfeer relaxt, en hebben we flink wat werk verzet. Met een beetje goede wil zijn de leadvocalen voor Harnas en Boomgrens opgenomen. Het was wat zoeken naar de juiste toon, letterlijk en figuurlijk. Het loonde erg de moeite een paar extra takes te doen, en nog een paar, en nog een paar. En nog een paar om het af te leren en voor de zekerheid want je weet maar nooit.

Na het discussiëren over Vox versterkers, Princetons en het vinden van "je toon" (gitaristengebazel, het was na 12-en) spoedde ik mij moe maar voldaan huiswaarts. Volgende week opnemen bij daglicht, is weer eens wat anders.

Made #9

Naarmate de opnames voor "Made" vorderen, maakt zich een (on)gezond soort ongeduld van mij meester. De weken vliegen voorbij en hoewel elke sessie iets oplevert, gaat het mij te traag. Het zal ongetwijfeld te maken hebben met mijn gebrek aan focus. De weken zitten aardig vol met werk en huishouden en gezin (let wel: ik prijs me gelukkig en probeer niet te klagen maar er zitten slechts 24 uur in een dag) dat een beetje rust in de kop om iets in elkaar te knutselen er bij in schiet.

Goed. Afgezien van dit gemier: De 9e sessie was kort en redelijk to the point. Zoals je bij Tal kunt lezen hebben we gezocht naar geluiden en keyboardpartijen voor "Laat Het Licht Aan", een Beck-achtige soulkneiter uit de Brabantse klei getrokken. Terwijl De Strenge Studiobaas mijn synth-lijntjes aan het redigeren was, dacht ik na over de tekst en dan vooral de performance. De delivery van de tekst, belangrijk in soul, moet worden aangepast. Daar gaan ik eens op zitten broeden. Tal's iets snellere versie (96 ipv 92 BPM) met fijne drumgroove is de onherstelbaar verbeterde basis.

Langzaamaan worden de contouren van de liedjes steeds duidelijker. Wat moet erbij, wat eraf, wat moet opnieuw en wat is nu al helemaal te gek. Binnenkort spreken we weer eens een lange dag in de studio af. Dan meer beeld en geluid. Het wordt nog wel eens wat met die EP.

Belker binnenkort in stereo

Een mens kan niet alles en zeker niet als het geld kost en dus is de ruimte die ik gemakshalve "studio" noem nogal - om het maar eens in goed Nederlands te zeggen - underwhelming voor de gemiddelde gearhead.

Veel ouwe zooi, en dan zeker niet in de vintage zin van het woord, wat budgetspul en een paar toevalstreffers uit de categorie: Betaalbare-Dingskes-Die-Hun-Geld-Dubbel-En Dwars-Waard-Zijn. En zo heb ik door de jaren heen iets werkbaars bij elkaar ge-Frankensteind. Je zou kunnen zeggen: dat is mijn persoonlijke sound. De Kracht van Eenvoud, of iets dergelijks. Waarschijnlijk is het gewoon praktisch (kinderen die willen eten, vrouw die een dak boven haar hoofd wil, dat soort details).

Overigens gaat de zolderstudio dit komend voorjaar drastisch en dramatisch onder handen worden genomen. Maar dat is voor later. Voor nu kan ik melden dat afgelopen vrijdag de post mijn 2 nieuwe microfoons kwam brengen. Dat had nog wat voeten in aarde want, de €17,45 aan inklaringsafzetterij kon alleen maar gepast betaald worden onder rembours en natuurlijk niet pinnen, dat zou te makkelijk zijn. Afijn, het Californische KarmaMics uit San Jose (West Coast! Geen Chinees broddelwerk) kwam door met 2 gematchte kleinmembraan mics genaamd Silver Bullet. Ze zijn inderdaad iets groter dan een kogel. En het doosje waar ze in zaten was klein. En toen ik ze uitpakte waren de mics nog kleiner. Zo klein dat ik in eerste instantie dacht dat een een kat uit de spreekwoordelijke zak zou gaan kruipen.

Ze zien er uit alsof je ze op je walkman moet klikken. Niet echt geruststellend. Mee naar boven genomen en samen met dochterlief een fijn stukje free jazz in elkaar gezet. In stereo, want matched. Terugluisteren, heen en weer schuiven met de standaards, free jazz opnemen, terugluisteren etc. Eindoordeel: goed en waarschijnlijk heel goed in de toekomst. Redelijk recht klankbeeld met een klein dipje rond de 2kHz. Zei iemand daar Oude School? Wat ik tot slot nog niet had gemeld is de bizar lage prijs: $34,99 voor de 2, inclusief mini microfoonhouders. Daar kunt u zich dus een buil aan vallen. Ze hebben nog meer mics, duurder en misschien wel nog vetter. Een ribbonmic wellicht?

Verwacht voor de komende tijd veel fraai in stereo (als ik maar terug hoef te komen op mijn Mono Is King mantra) opgenomen muziek. Nu gaat natuurlijk blijken dat mijn "studio" akoestisch een derriehol is. Afijn, het is maar goed dat dat binnenkort onderhanden genomen gaat worden.

MADE Sessie #7

Terugrijdend naar huis, langs winderige wegen, dacht ik dat we vandaag niet zo veel hadden gedaan, Antal en ik. We hebben vooral teruggeluisterd naar en bediscussieerd wat er al was opgenomen en bedacht wat er nog moet gebeuren. Tal heeft tussen 10.000 midi-grooves gezocht naar net die ene en natuurlijk niet gevonden. Volgens de strenge studiobaas zitten we op 80% voordat we kunnen gaan mixen. Dat denk ik ook, hoewel de laatste 20% rechtevenredig meer werk zal blijken te zijn. Ter inspiratie begonnen we de dag met koffie en een aantal klassieke multitracks (Marvin Gaye, Queen, Beatles).

Na het avondeten liep ik de dag nog eens na en kwam tot de voorzichtige conclusie dat we goed bezig zijn. De EP krijgt langzaamaan vorm en inhoud. Vijf liedjes staan dus in de steigers, de een wat steviger dan de andere, en ik heb nog twee liedjes er bij geschreven die de cirkel moeten rondbreien.

Het materiaal was allemaal sterker dan ik mij herinnerde, altijd fijn voor een songschrijver om dat te merken.

Ons eerste plan in juni, 8 quasi lo-fi Dylaneske sessies inclusief mixen wham-bam-thankyouma'am en wegwezen, hebben we inmiddels losgelaten. Het gaat langzamer dan we willen, maar haastige spoed etc. De liedjes worden er wel beter van. Belangrijkste is dat we weer uitzicht op iets goeds hebben en momentum dat we vast proberen te houden.

KAAL Sessies #5

En we zijn weer terug.
Na een paar weken Ameland (regen en zonneschijn) was het vorige week weer eens tijd voor een sessie met de onvolprezen taskmaster Tal. Op het programma stond een liedje met een riff, dat ontbrak nog op de EP. Natuurlijk was het liedje nog lang niet af en natuurlijk moesten we weer op zoek naar de juiste verhoudingen qua structuur, geluid en samenwerking. Maar het gaat aanmerkelijk sneller dan in het begin. Tal raakt gewend aan mijn vage praat en ik kan inmiddels goed dealen met zijn "we-doen-het-dus-zo" kreten. Badabing en badaboem, zoals u hier kunt lezen. Nadat ik mijn beperkte technische gitaarspel had ontplooit (hele takes en niets anders dan dat - haha, gingen we weer los met wat wel eens het USP van de EP zou kunnen worden: veel losse huis-tuis-en-keukenpercussie dingetjes, sloppy gespeeld.

De snelle tussentijdse mix die ik mocht ontvangen biedt tal van aanknopingspunten en is helegaar niet slecht. Toch nog als mededeling voor die ene gast die dit blog leest: a) er moet een elektrieke gitaar in en 2) de riff moet wat langer (intro/tussentro). Oh ja, de titel is gevonden. "Harnas" somt het mooi op. Nu nog de rest van de tekst. Bijdewee, na het 86x zien van de Pipo-film, viel het kwartje. Daan Schuurmans in een harnas, daar zit een liedje in. Of in ieder geval een titel.
Ik ben al druk met het ontwerpen van een hoesje, ik ken mijn prioriteiten namelijk. Ook een beetje vanuit de theorie dat het visuele de auditieve kant stuurt. Ik zwalk heen en weer tussen een jaren '70 grotestads-ding en een klassiek jaren '50 boekomslag-ding. Ben ook druk bezig allerlei tutorials te verslinden in het rafelig en vintage maken via Photoshop. Gaat een wereld voor me open.

De Kaal Sessies #4

Er zijn, zeg maar, twee manieren om muziek op te nemen. De eerste manier bestaat uit het liedje schrijven, arrangeren, repeteren, demo'en en dan de studio met je bandje op het in zo weinig mogelijk takes op de band te knallen. Het liedje is dan al af en uitgedacht voordat er 1 noot op band terecht komt.
De tweede manier is met een idee de studio in en al opnemend keuzes maken. Het schrijven en het opnemen gaan hand in hand, je gaat eigenlijk voorbij aan de fase van de demo. Door de digitale revolutie kan elke muzikant met een beetje goeie oren en doorzettingsvermogen zijn eigen muziek opnemen zonder de deur uit te hoeven.

Ik ben vooral geïnteresseerd in het creatieve proces van de tweede methode. Het zoeken, het onverwacht vinden, het openstaan voor de zijpaden van een liedje. Het lijkt een verkapte manier van luiheid. "Je moet eerst maar eens je liedjes afschrijven." Maar eigenlijk is de zoekmethode veel arbeidsintensiever, omdat de opties in de studio veel groter zijn dan alleen maar met je gitaar en je schrijfblok.
Wanneer je in je eentje werkt is de 2e manier prettig. Je pakt eens een basgitaar, zingt eens wat, doet eens wat drums, een gitaartje of synthesizer. Je kijkt wat blijft plakken en wat je verder brengt. Je doet 3 takes en anders is er morgen wel.

[Overigens, die enorme keuzevrijheid kan ook verlammend werken. Beperking is een groot goed, blijkt ook in de studio.]

We zijn de Kaal Sessies ingegaan als terugkeer naar de old school methode. Liedjes af, ideeën uitgewerkt en een paar takes om alles op de digitale band te knallen. Natuurlijk waren de liedjes niet af, want ik heb mezelf de afgelopen jaren aangeleerd in de studio te schrijven, te pielen, te kutten totdat er iets zinnigs ontstaat.
Antal, als strenge producer, probeerde de vaagheid in te dammen met het old school plan in het achterhoofd. We zijn allebei gewend geraakt aan het alleen werken en ineens werd communicatie (help!) belangrijk.
Afgelopen maandag viel alles samen. Ik had een liedje dat nog niet af was, we hadden al een doodlopende weg verkend. De 2e versie, zonder verwachtingen, leverde een goede basis op vanwaar we verder kunnen. Het was percussie-avond en Tal deed een paar van zijn signature-koortjes. Met andere woorden: door het loslaten kwamen we vooruit.

Het was een fijne avond MET resultaat. Wat wil je nog meer?

To gear or not to gear

Het voordeel van ouder worden is dat je gear, je spullen, langzaam maar zeker vintage worden. Zo zijn mijn Jazzbas, Strat en Rhodes alledrie meer dan 20 jaar oud. Mijn Martin-gitaar is ook al 12 jaar oud. Vanwege irritante details als hypotheek, kinderen en eten is mijn portemonnee nooit zo dik als mijn gearlust groot is. Want laten we wel wezen: wie wil nu geen Neve-mengtafel, UAD2 PCIe-kaart, Princeton versterker, Fairchild compressor, Chapman Stick en zo verder en zo verder. De lijst gaat maar door. De opmerking: 'dat heb je toch niet allemaal nodig?' is wel waar maar daar gaat het helemaal niet om. Nut, noodzaak en realiteit leggen het af tegen de belofte van meer en meer en meer. Eindelijk de mooiste muziek ooit gemaakt dankzij die mooie dure spullen. Helaas groeit dankzij een baan in het onderwijs de geldboom niet tot in de hemel. Dus die specifieke Belker-sound (jeweettoch) komt voornamelijk voort uit ondoordachte beslissingen en crappy budgetspullen. Vandaar dus het 'lofi' gehalte van mijn muziek.

Met die gedachte struin ik regelmatig Marktplaats.nl en Thomann.de af. Op zoek naar het koopje dat de gearslut in mij weer even het zwijgen oplegt. Omdat mijn producer wil gaan experimenteren met een dynamische microfoon. Het liefst wil ik dus een EV RE20, zo een waar Thom Yorke in zingt tijdens de Scotch Mist tapes (waahaanzinnig webcamconcert in een hutje op de hei) en dan wordt het toch een Superlux WH5 (zie bovenaan). Ook mooi. Made in China en dat op de dag dat de communistische partij 90 jaar wordt.
Radiohead zei u? Deze dus:

Kaal Sessies #2.5

Naast het in de gaten houden van de opname-levels en het afstellen van de bullshitdetector, is Antal ook een groots cineast-in-wording. Hier een aantal stills uit de binnenkort te verschijnen documentaire "De Artiest Als Een Slaperige Zak Hooi, naar een scenario van James Joyce. Ik zeg Gouden Palm 2012. Minstens.

Kaal Sessies #2

De Kaal Sessies zijn onderweg en aanbeland bij het 2e hoofdstuk. De vliegende vaart van de 1e sessie hielden we vast, met horten en stoten. Halverwege dacht ik dat alles enorm peop was. Aan het eind van de sessie bleek dat mee te vallen. Ik kwam met 2 halve ideeën bij Tal. En we hebben "Nooit Meer Kwijt" van de eerste deklaag voorzien.

Normaal ben ik in mijn eentje gewend om dat in het verloop van een aantal avonden en middagen te verkennen en op waarde te schatten. Making it up as I go along. En zoals Tal moest wennen aan zijn rol van Spectoriaanse producer ("Je krijgt pas iets te drinken als je goed hebt gezongen"), moest ik wennen om mijn gedachten te externaliseren. Met andere worden: zeggen wat je denkt. Dat is moeilijk als je nog aan het nadenken bent.

De onzekerheid van het dunne ijs waar je op schaatst als liedjesschrijver die zijn liedje nog niet helemaal af heeft, werkt tegen ons. Wanneer is een liedje GOED en wanneer is een liedje AF? Aan de andere kant: fuk it en gewoon doorspelen. Tal wist met een paar signature licks de boel op te peppen. Het liedje openbaart zich vanzelf wel tijden het opnemen. En als het toch peop is, gaan we verder met die andere wereldhit. Hits zat namelijk.

Ondertussen hardop nadenkend: misschien moeten de drums van "Boomgrens" meer uitgekleed. Het wordt nu een beetje te 'rocky'. Volgende keer zelf de potten en pannen ter hand nemen. En ik zal eens met een affer liedje langskomen de volgende keer, misschien helpt dat.

Kaal Sessie #1

Afgelopen zaterdag in het hoofdkwartier van De Testpiloten geweest. Waar een aantal vragen beantwoord moesten worden. Jazzbass of Hofner? Fruitsalade of broodje gezond? Gretsch of zelfbouw Tele? Hoe krijgen we die eels-sound? Foto of video? SX3 of 5? Hoeveel takes mogen er achter elkaar? Is VST toegestaan? En waar is de 4-sporen cassetterecorder gebleven? We zagen dat het goed was en beter ging worden.

"This could be the beginning of a beautiful friendship." - Humphrey Bogart's slotzin in Casablanca