Mijn Gear Als Liedjesschrijver #2

Pennen. Potloden. Stiften.

Niet alleen het boek waarin je schrijft doet er toe maar ook waarmee je schrijft. Schrijvers als Harry Mulisch hadden een indrukwekkende collectie vulpennen, de een nog exclusiever dan de andere. Ik heb ik mijn schrijvende leven elke balpen, geurstift en kleurpotlood gebruikt die op dat moment voorhanden was. Soms met dramatische gevolgen, zoals die ene keer dat de inkt in de zon vervaagde en leek op te lossen.

Met de hand schrijven dreigt een lost art te worden als ik zo om mij heen kijk. De typemachine was er eerst. Ik heb nog in 1990 een elektronisch schrijfmasjien gekocht met automatisch correctielint. Twee werkstukken op gemaakt om er daarna achter te komen dat WP5.1 de bom was. Met een typemachine moet je nog een beetje nadenken voordat je iets opschrijft. Met een computer kun je helemaal leeglopen en later editten. Vergelijk het met het verschil tussen analoog en digitaal opnemen. Analoog dwingt tot nadenken vooraf. Beide systemen hebben voordelen en ook nadelen.

Toch ben ik altijd liedteksten met de hand in een boekie blijven schrijven. Dat zal de dichter in mij wel zijn. Een tijd had ik een sjieke vulpen, maar die raakte ik natuurlijk kwijt op een vakantie. Veel gratis promotiebalpennen versleten, maar het verlangen naar goed schrijfgerei bleef achter in mijn hoofd.

Sinds een half jaar met stip op 1: De Staedtler Pigment Liner. Ligt lekker in de hand, mooie zwarte inkt, meerdere diktes (in kleine boekjes met 0,3mm en in grotere boekjes 0,5 mm, soms 0,7mm als ik in een royale bui ben). Warme aanbevolen.

Mijn Gear als Liedjesschrijver

Voor muzikanten - mijzelf incluis - is er weinig fijner dan eindeloos fantaseren over gear. Misschien is het een gitaristending. Welke gitaar moet met welke versterker, welke snaren (en welke dikte? Ik zit thans weer op 011 na jaren van 012), plectra (Dunlop!), speakers (Vintage 30 of toch maar Jensen?), pedaaltjes (don't get me started), kabels. En dan heb ik het nog niet eens over opnamespullen: microfoons, interfaces, compressors en meer van dat spul. Ouwehoeren met medemuzikanten over de pros en cons van een bepaald kabeltje, pedaal-mod of tremolo-tweak. Wat is er leuker? Gearslut is my middle name.

Als songschrijver heb je ook gear die favoriet is. Mijn lichte verslaving behelst opschrijfboekjes. Jarenlang heb ik dummies uit de witte boekhandel gebruikt om mijn liedjes in te schrijven. A5 bleek het meest praktisch, de juiste combinatie van draagbaarheid (A4 is te groot) en ruimte om te schrijven (A6 is te klein). Geen lijntjes, gewoon wit papier, handig om tekeningetjes te maken. Af en toe probeerde ik een ander schrift met een harde kaft, maart ik kwam altijd weer terug bij de A5 dummie. Ik heb daar door de jaren heen zo ongeveer een stuk of 25 van volgeschreven en -gekrast.

Met het klimmen der jaren ben ik in de ban geraakt van de prachtige Moleskine boekjes. Begonnen met kleine agenda's en nu de standaard opschrijfboekjes met ruitjespapier als favoriet. Ruitjes blijken een mooi format te zijn voor mijn schrijverij. Ze gaan er prettig verweerd uitzien door het vele rondsjouwen in tassen en jassen. Natuurlijk hangt de schaduw van Picasso, Van Gogh en Hemingway over Moleskine en natuurlijk zijn ze duur en natuurlijk zit je marketing te kopen. Maar als het zo fijn is om steeds weer op te pakken en in te krabbelen, dan maakt me dat niets uit. Er zijn mensen die hun oude Moleskine refillen met nieuw papier. Toch een beetje de Apple onder de opschrijfboekjes.

Een paar weken geleden ben ik op het spoor gekomen van een nieuwe lijn opschrijfboekjes. Field Notes worden door een stelletje enthousiastelingen in Chicago gemaakt. Ze willen de traditionele plattelandsnotitieboekjes in ere herstellen. Hele prettige boekjes die lekker ruraal aanvoelen. In elk boekje staat in detail uitgelegd op welk papier met welke drukpers en welke inkt het boekje is gemaakt. Ze verkopen ook timmermanspotloden, van die dikke, met eigen logo. Hoe koel is dat? Het enige nadeel is voor mij dat de standaard boekjes aan de kleine kant zijn. Ze passen wel in je achterzak.

Volgende keer: mijn pennen. Da's weer een heel ander verhaal.

Twee mannen, een verhaal

Afgelopen vrijdag speelden Solo (Michiel Flamman) en a balladeer (Marinus de Goederen) in Ekko een bijzonder fijne om-en-om akoestische set. Hun beider oeuvre kwam voorbij met grappige en sterke verhalen over het leven als singer/songwriter aan het begin van de 21e eeuw. Ze waren al bevriend voordat hun eerste album uitkwam. Ze scoorden allebei Een Hit (Marinus met het supermooie "Swim With Sam", en Michiel met het voor Birgit Schuurman gepende "I Know"), werden na een eigen beheer release opgepikt door Excelsior (Solo) en EMI (a balladeer), en heben door de jaren heen een flinke hoeveelheid goede liedjes geschreven.

De avond was deels masterclass songwriting en deels how-to-survive-the-music-industry. Twee singer/songwriters die allebei een bepaalde gevoeligheid, humor en verlegenheid delen. Michiel is met zijn tot in de puntjes verzorgde baard wat meer theatraal en Marinus is wat meer scruffy looking en introverter. De grapjes vlogen over en weer ("Ik speelde het verkeerde liedje" "Ik mag er nog een van hem"), het verhaal verliep min of meer chronologisch en ze hebben ieder op hun eigen manier dezelfde dingen meegemaakt in hun carrière. Michiel gaf toe dat hij momenteel helemaal niet weet waar het naar toe moet met zijn muziek en zijn leven en Marinus heeft zijn laatste album "Sorry Kid" weer in eigen beheer uitgebracht, waarbij in het midden blijft of hij nog bij EMI zit.

Het verhaal eindigde met een hilarisch verslag van een opnamesessie in Abbey Road ("... aan de microfoon zat nog het spuug van John Lennon!") die Marinus had gewonnen via de NCRV. Alle vertragingen en verkeerde metro's leidde tot een opnamedag van 3 uur, totdat de technicus van dienst zei dat de tijd pas was gegaan toen ze arriveerden. De mensen van de NCRV zeiden: maar het vliegtuig terug is al geboekt, waarop Marinus meldde dat ze vooral moesten gaan en dat hij en Michiel zelf wel wat zouden fixen qua slapen en terugvlucht. Want hoe vaak neem je op in Abbey Road?

Erg inspirerend zoveel sterke liedjes over en weer. Veel verschillen en veel overeenkomsten tussen die twee. De vraag "Wie heeft de beste liedjes" bleef onbeantwoord. Net als ik dacht dat Solo een klassieker had gespeeld kwam a balladeer weer met een kraker. Opmerkelijk hoeveel liedjes ik kon meezingen. Blijkt dat ik de afgelopen 10 jaar toch stiekem fan van die jongens ben geweest.

Snelheid, onwaarschijnlijk

Omdat alles zo zijn gangetje gaat en de weken vooruit schieten met een onwaarschijnlijke snelheid een kort overzicht van de wereld van BelkerHQ van de afgelopen weken.

De verslaving aan Sherlock, is cold turkey geëindigd met het einde van seizoen 2. Het wachten en nagelbijten is tot het verschijnen van het 3e seizoen die men nu aan het schrijven danwel opnemen is. Het idee: Sherlock in het Londen van nu. Internet, sms, compleet met psychopathische Moriarty. Gripping stuff, zeggen in de UK. Alles klopt, tot aan de naam van de acteur die Holmes speelt: Benedict Cumberbatch. Dan moet je wel tot grootse dingen in staat worden geacht. Deze BBC Sherlock staat in schril contrast met de guns ablazin' film-Sherlock van Robert Downey Jr. (die ik afgelopen week overigens in een VS filmversie van The Singing Detective zag, maar dat is weer een heel ander verhaal). Irritant, autistisch, geniaal en sociaal onvoldoende uitgerust, zo zien wij onze Sherlocks graag. Martin Freeman speelt trouwens een erg goede empathische John Watson, Afghanistan-veteraan en dokter.

De Steve Jobs bio ligt nog steeds op me te wachten, die ligt daar goed. Want ik ben fijn verdwaald in The Stephen Fry Chronicles. Ik ben groot fan van de man, van zijn intellect, zijn weg met woorden, zijn kwetsbaarheid, zijn likeability. Alle boeken gelezen, alle bits van Fry en Laury gezien, de tour door de VS meebeleefd en zelfs de docu over zijn bipolaire stoornis. En nu dus na Moab Is My Washpot zijn autobio rondom zijn studententijd in Cambridge. Het geeft een mooi inkijkje in het Engelse universiteitssysteem. En in de geest van een onzekere, grappige, getalenteerde en immer van zichzelf bewuste jongeman. Lezen is een feest, zeker vanwege het briljante Engels van Fry. Ook diens blog op stephenfry.com is warm aanbevolen. Oh ja, ook QI op de Beeb is een fijne parodie op een kwisprogramma. Andere leesvoer dat op de meest recente stapel is terecht gekomen: Een boek over Smile van The Beach Boys van Dominic Priore, met dank aan Studio Tal en diens toiletlectuur. Voor de trainspotters onder ons, elk boutje en moertje van de beroemdste bootleg ooit. En dan nog het lichtelijk briljante Retromania van Simon Reynolds, over de verslaving van de popcultuur aan zijn eigen verleden. Zeg maar waarom ik een boek over "Smile" aan het lezen ben. En mijn tocht naar de boekwinkel om het boekenweekgeschenk te bemachtigen moet nog beginnen.

Het lukt me maar niet om iets fatsoenlijks voor "Slechte Vriend" te schrijven. De tekst wil niet tot mij komen en hoe ik ook mijn eigen goede raad keer op keer opvolg, alles wat eruit komt is pretentieus gezwatel. Ik wil denk ik te veel te diep zeggen in een paar minuten. We houden vol. Dat het muzikaal een tof liedje dreigt te worden helpt ook al niet. Jezelf lekker veel druk opleggen. Enne, "Laat Het Licht Aan" gaat misschien aan geëxperimenteer en 26 keyboardpartijen ten onder, of de oplossing ligt juist in het moeilijkdoen. We zien het wel.

Bron - Broen - The Bridge - de Brug

Enige tijd geleden zat er bij de Volkskrant een DVD'tje met de 1e aflevering van de nieuwste Scandinavische thriller The Bridge. Waarbij ik nog dacht: "Alweer een nieuwe thriller uit Het Noorden? Is dat niet wat teveel allemaal?" En - kapotgemarketingt als ik ben - ook: "Dan moet ik zeker die hele serie daar bij de VK gaan kopen? Daar trappen wij niet in!" Ik heb me door het eerste seizoen van Wallander heengeworsteld, veel zuchten en steunen, veel in de verte staren en dan is de moord opgelost. Ik val niet snel in slaap tijdens een film of serie, maar ik heb zelden een Wallander in 1 ruk uitgekeken.

Afijn, er was niks op tv, zoals zo vaak en het DVD'tje lag voor het grijpen. Een uur later was ik die hele serie aan het bestellen op de VKshop. Want erg spannend, waarbij spannend vooral omschreven dient te worden als WAAAAAAHHH! En grappig, vooral de verschillen tussen de Denen en de Zweden. Karakters die geloofwaardig zijn (kom daar maar eens om in de gemiddelde CSI-aflevering). De Oresundbrug tussen die twee landen speelt een grote rol in het verhaal. Ook een vondst: een vrouwelijke rechercheur met een autistische tic.

De serie heeft ons zo gegrepen dat we aan het kijken zijn om met de zomervakantie naar Zweden te reizen. Over de Oresundbrug natuurlijk, dat spreekt.

Centraal Park

Amsterdam heeft Het Vondelpark, Parijs Les Tuileries en New York zou een andere stad zijn zonder Central Park. Maar het mooiste park van Nederland ligt hier om de hoek. Het - voorheen Leidsche Rijn Park - Maxima Park is een hele fijne plek. Sommige stukjes zijn nog echt moerassig gehouden, andere delen zijn ingericht op recreatie. Het ligt in het midden van Leidsche Rijn, ons eigen Centraal Park. Er wordt druk geskeelerd, gejogd en gepicknickt. Het park is zo groot dat niemand je voor de voeten loopt. Overigens is de naam Maxima Park ons door de strot geduwd. Een meerderheid va de mensen in Leidsche Rijn gaven aan de naam Leidsche Rijn Park (niet heel origineel geef ik toe) te prefereren, maar omdat alle parken in U. zonodig naar royalty genoemd moet worden, werd het Maxima. Beatrix, Juliana, Wilhelmina hadden al een park.

Het drama van PukkelPop kwam dichtbij. Een aantal van mijn studenten hebben het vege lijf kunnen redden. Het was heavy shit daar. Voor het eerst had ik de reflex "Je kinderen zullen daar maar zitten" in plaats van "Je zal er zelf maar zitten". Papa wordt oud. Lowlands zegt u? Ja daar gign ik vroeger wel eens heen als ik mij goed herinner. In Biddinghuizen toch? Toen het nog goed was. Toen ik nog down was met de kids, jeweetzelf. Kleine stukjes teevee gezien. Odd Future viel tegen, Warpaint ook na alle hype. dEUS was op sterkte (Mauro begint steeds meer op Jambers te lijken), Lamb was haast overbodig en Skunk Anansie? Kom op zeg, we zitten niet in Landgraaf.

Barman en de zijnen maken volwassenmannenmuziek:

Woost was

Soms, en dan bedoel ik heel af en toe, speel ik met een bandje en dan is Nicky Hustinx de drummer van dienst. Hij speelt ook bij Marike Jager en bij Woost. Woost was een van de meest veelbelovende bands van NL. Inderdaad in verleden tijd, want na 10 jaar en 4 albums houden ze het voor gezien. Eindeloos jammer maar dat heb je met bands, je moet er samen uitkomen. Da's een van de fijne dingen van singer/songwriter zijn: je gaat nooit uit elkaar. Ja, als je in je kist ligt.
Daarom als eerbetoon aan een van de beste bands van NL. Nicky, Gijs, Erik, Koen-Willem, bedankt:



Tijd voor een Woost-cover?

Bungalow

Ik ben redelijk tevreden in mijn Vinexpaleis, maar als architectuurkenner en -snob heb je zo je wensen. Zo wil ik graag een nieuw Case Study House replica als volgend huis. Een bungalow, jeweettoch gelijkvloers enzo. En nou niet gaan zeiken: dat is typisch Californië, het weer is hier veel slechter etc. Wel eens van driedubbele beglazing gehoord?
Nee ik kan dat inderdaad niet betalen.

Deze huizen ademen allemaal een fijn jaren '50 voortuitgangs- en maakbaarheidsideaal uit. Alles was nog mogelijk en cynisme was nog niet in de mode en voorbehouden aan een paar notoire zwartkijkers.
Huizen voor shiny happy people. Wel vaak ontworpen door Europeanen die voor WOII waren gevlucht. En, niet onbelangrijk, met een zwembad. Alsof je in je eigen Hollywood film woont.

Nu we toch lekker positief bezig zijn:
Mayer Hawthorne knalt Mr. Blue Sky er doorheen op werkelijk briljante wijze.

To gear or not to gear

Het voordeel van ouder worden is dat je gear, je spullen, langzaam maar zeker vintage worden. Zo zijn mijn Jazzbas, Strat en Rhodes alledrie meer dan 20 jaar oud. Mijn Martin-gitaar is ook al 12 jaar oud. Vanwege irritante details als hypotheek, kinderen en eten is mijn portemonnee nooit zo dik als mijn gearlust groot is. Want laten we wel wezen: wie wil nu geen Neve-mengtafel, UAD2 PCIe-kaart, Princeton versterker, Fairchild compressor, Chapman Stick en zo verder en zo verder. De lijst gaat maar door. De opmerking: 'dat heb je toch niet allemaal nodig?' is wel waar maar daar gaat het helemaal niet om. Nut, noodzaak en realiteit leggen het af tegen de belofte van meer en meer en meer. Eindelijk de mooiste muziek ooit gemaakt dankzij die mooie dure spullen. Helaas groeit dankzij een baan in het onderwijs de geldboom niet tot in de hemel. Dus die specifieke Belker-sound (jeweettoch) komt voornamelijk voort uit ondoordachte beslissingen en crappy budgetspullen. Vandaar dus het 'lofi' gehalte van mijn muziek.

Met die gedachte struin ik regelmatig Marktplaats.nl en Thomann.de af. Op zoek naar het koopje dat de gearslut in mij weer even het zwijgen oplegt. Omdat mijn producer wil gaan experimenteren met een dynamische microfoon. Het liefst wil ik dus een EV RE20, zo een waar Thom Yorke in zingt tijdens de Scotch Mist tapes (waahaanzinnig webcamconcert in een hutje op de hei) en dan wordt het toch een Superlux WH5 (zie bovenaan). Ook mooi. Made in China en dat op de dag dat de communistische partij 90 jaar wordt.
Radiohead zei u? Deze dus:

The Trip

The Trip is nu een film-voor-in-de-bioscoop maar begon als een 6-delige tv-serie. Humor die schrijnt. Mooie restaurants, lekker eten, impersonaties (vergeef me het anglicisme), de ongemakkelijke chemie tussen Steve Coogan en Rob Brydon. Erg fijn om andere langzaam uit elkaar vallende veertigers te zien met behoud van gevoel voor humor als enige verdediging tegen het voortschrijden van de tijd. Warm aanbevolen.

Hier trouwens de man zelf:

Vaderdag

En vaderdag is ook niet ongemerkt voorbij gegaan. Naast fraaie tekeningen en bouwwerken, kreeg ik ook de nieuwe AFTh. Wijdlopig en breedsprakig is de man een van mijn favoriete schrijvers. Hij kan een verhaal vertellen met zijpaden en kronkels en weet altijd weer terug te keren naar de hoofdlijn. Vorig jaar is zijn zoon Tonio aangereden op de fiets. Hij werd 21 (zelfs dan ben niet veilig als ouder). Zware kost? Youbetcha. Fascinerend hoe de man zijn onmacht en verdriet vormgeeft. Max mag nooit meer fietsen, dat weet ik nu al wel.

Overigens, "Schaduwkind" van P.F. Thomese is ook zo'n aangrijpend boek. Kleiner van vorm maar niet minder sterk. Niet voor de weekhartigen. Joost Zwagerman heeft een mooie vergelijking geschreven tussen de twee requiems. Dat kan ik zo snel niet vinden op 't web. Volgt hopelijk snel.

Pas na een paar dagen viel het kwartje. Een boek als "Tonio" op vaderdag krijgen, dat is geen toeval lijkt me, daar zit een roman in, of een liedje.

Buitenkunst & Band Of Horses

Buitenkunst was erg leuk, ja dank u. Een heel toffe relaxte sfeer daaro. Dochterlief had het ook erg naar haar zin en heeft druk getheaterd, gedanst, geschilderd en zelfs gerapt. Papa zelf ging heel saai 2 dagen lang naar de poezieworkshops. En heeft veel geschreven. Een dezer dagen maar eens uitzoeken of het wat is.
Bij thuiskomst een stukje PinkPop vanaf de bank gedaan. Two Door Cinema, Elbow, Foo Fighters, Dazzled Kid, allemaal hoogtepunten. Zelfs Go back To The Zoo, mijn ding is het nog steeds niet maar ze stonden er toch mooi.
Ondertussen een van de mooiste liedjes die op PinkPop klonken:

De Laatste Pionier

Harold Konickx heeft eindelijk zijn prachtige debuutplaat af. "De Laatste Pionier" overtreft mijn verwachtingen, en die waren al best hoog moet ik zeggen. Mede dankzij de heldere produktie van Mathijn 'De Kapitein' den Duijf blijft "De Laatste Pionier" lang nasuizen in het hoofd. Harold heeft ook een liedje van mij opgenomen. Fijn te horen als iemand met je liedje aan de haal gaat en het naar een hoger plan tilt. Want "Vanavond" is in de nieuwe versie een veul beter liedje. Dank daarvoor Harold.

Bob 70

Snooks

Snooks Eaglin kon gitaar spelen.

Ook Dit Gaat Voorbij

OK Go is bekender vanwege hun videoclips dan daadwerkelijk van hun muziek (die eigenlijk best wel goed is, maar ondersneeuwt onder de enorme visuele fantasieën). "This Too Shall Pass" is een grote Rube Goldberg Machine, een hopeloos ingewikkeld apparaat voor een simpel klusje. Heerlijk ouderwets mechanisch.

Dit is een praatje uit TED over het maken van de machine.


Dit is deel 1 van de making of:


En dit is het uiteindelijke resultaat:


Er is ook nog een fanfareversie, die is ook aan te raden:

Elbow Is Later Met Jools

Ik was om 22.30u thuis van de lange lange dinsdag (tot eind mei dat is). En om 23.00u begon het nieuwe seizoen van Later... With Jools Holland. Jippie dus. Elbow, McCoy Tyner (die te lang door speelde), Anna Calvi, Raphael Saadiq, Tallest Man On Earth en Liam voor een chat in de studio. Om je vingers bij af te likken En elke keer komt de vraag bovendrijven: Waarom kunnen we dat in NL niet voor elkaar krijgen? Een programma met live muziek in de studio, van Nick en Simon tot The Apers en van The Nits tot Winne. Hallo publieke omroep! Wakker worden!

Elbow nam natuurlijk de taart met koor en publiekszang:


Tip: de BBC ondertitelt ook de liedjes via ceefax. Is handig.

Gitaarheld

Mijn nieuwe gitaarheld heet Guthrie Govan. Soms is dat gewoon even zo.

2 maanden later dus

Kerst, Oud & Nieuw, je word ziek en zo ben je 2 maanden verder.
Nu ben ik weer beter, dank u. Die TOP 10 van 2010 in Youtube-filmpjes laat nog even op zich wachten. Nu is het vooral een kwestie van de boel weer aantrekken en zorgen dat de workflow van mijn 4 banen geoptimaliseerd wordt. Elke baan heeft zijn eigen "extra dingetjes"die gedaan moeten worden en tijd kosten. 's Avonds dus meestal. Nakijken, lessen voorbereiden, curricula verzinnen, emails schrijven om het email verkeer aan de gang te houden en, heel belangrijk, een logboek bijhouden wat ik de afgelopen weken heb gedaan. Structuur is vrijheid. Structur is vrijheid. Structuur is vrijheid. Dat is het mantra dit jaar. Soms zou ik heel erg graag gewoon 4 dagen in de week 1 ding doen. Van 9 tot 5 achter een buro papieren heen en weer schuiven en uit het raam staren.
Waarschijnlijk ben ik dat na 4 weken zat. Enniewee, er is altijd wat te klagen.
Daarom, de Schoonheid en de Troost:

2010 in 10 albums

Was het een goed muziekjaar? Er zijn een paar memorabele platen gemaakt, een paar namen bleven in gebreke en er waren aangename verassingen. Ik deel in ieder geval mijn nummer 1 met OOR (jeweetwel dat blad dat je vroeger las) en MOJO, Pitchfork.com doet er iets langer over om de nr. 1 bekend te maken.
Mijn TOP 10 die volgende week weer wat anders kan zijn:

1. Arcade Fire - The Suburbs
2. Midlake - The Courage of Others
3. Jeugd Van Tegenwoordig - De Lachende Derde
4. Sufjan Stevens - The Age of Adz
5. Eric Johnson - Awake
6. Mavis Staples - You Are Not Alone
7. eels - Tomorrow Morning
8. Villagers - Becoming A Jackal
9. Ozark Henry - Hvelreki
10. John Legend & The Roots - Wake Up!

En buiten mededinging en dus eigenlijk op nr. 0
Danger Mouse & Sparklehorse - Dark Night of the Soul

Wie maakten het niet waar hier in huis?
Go Back To The Zoo, The National, Flying Lotus, MGMT, The Walkmen, LCD Soundsystem

Binnen een week volgt de verantwoording voor mijn goede smaak.