Voor muzikanten - mijzelf incluis - is er weinig fijner dan eindeloos fantaseren over gear. Misschien is het een gitaristending. Welke gitaar moet met welke versterker, welke snaren (en welke dikte? Ik zit thans weer op 011 na jaren van 012), plectra (Dunlop!), speakers (Vintage 30 of toch maar Jensen?), pedaaltjes (don't get me started), kabels. En dan heb ik het nog niet eens over opnamespullen: microfoons, interfaces, compressors en meer van dat spul. Ouwehoeren met medemuzikanten over de pros en cons van een bepaald kabeltje, pedaal-mod of tremolo-tweak. Wat is er leuker? Gearslut is my middle name.
Als songschrijver heb je ook gear die favoriet is. Mijn lichte verslaving behelst opschrijfboekjes. Jarenlang heb ik dummies uit de witte boekhandel gebruikt om mijn liedjes in te schrijven. A5 bleek het meest praktisch, de juiste combinatie van draagbaarheid (A4 is te groot) en ruimte om te schrijven (A6 is te klein). Geen lijntjes, gewoon wit papier, handig om tekeningetjes te maken. Af en toe probeerde ik een ander schrift met een harde kaft, maart ik kwam altijd weer terug bij de A5 dummie. Ik heb daar door de jaren heen zo ongeveer een stuk of 25 van volgeschreven en -gekrast.
Met het klimmen der jaren ben ik in de ban geraakt van de prachtige Moleskine boekjes. Begonnen met kleine agenda's en nu de standaard opschrijfboekjes met ruitjespapier als favoriet. Ruitjes blijken een mooi format te zijn voor mijn schrijverij. Ze gaan er prettig verweerd uitzien door het vele rondsjouwen in tassen en jassen. Natuurlijk hangt de schaduw van Picasso, Van Gogh en Hemingway over Moleskine en natuurlijk zijn ze duur en natuurlijk zit je marketing te kopen. Maar als het zo fijn is om steeds weer op te pakken en in te krabbelen, dan maakt me dat niets uit. Er zijn mensen die hun oude Moleskine refillen met nieuw papier. Toch een beetje de Apple onder de opschrijfboekjes.
Een paar weken geleden ben ik op het spoor gekomen van een nieuwe lijn opschrijfboekjes. Field Notes worden door een stelletje enthousiastelingen in Chicago gemaakt. Ze willen de traditionele plattelandsnotitieboekjes in ere herstellen. Hele prettige boekjes die lekker ruraal aanvoelen. In elk boekje staat in detail uitgelegd op welk papier met welke drukpers en welke inkt het boekje is gemaakt. Ze verkopen ook timmermanspotloden, van die dikke, met eigen logo. Hoe koel is dat? Het enige nadeel is voor mij dat de standaard boekjes aan de kleine kant zijn. Ze passen wel in je achterzak.
Volgende keer: mijn pennen. Da's weer een heel ander verhaal.
maar het belangrijkste ontbreekt: hoe ruiken ze?
BeantwoordenVerwijderen