Twee mannen, een verhaal

Afgelopen vrijdag speelden Solo (Michiel Flamman) en a balladeer (Marinus de Goederen) in Ekko een bijzonder fijne om-en-om akoestische set. Hun beider oeuvre kwam voorbij met grappige en sterke verhalen over het leven als singer/songwriter aan het begin van de 21e eeuw. Ze waren al bevriend voordat hun eerste album uitkwam. Ze scoorden allebei Een Hit (Marinus met het supermooie "Swim With Sam", en Michiel met het voor Birgit Schuurman gepende "I Know"), werden na een eigen beheer release opgepikt door Excelsior (Solo) en EMI (a balladeer), en heben door de jaren heen een flinke hoeveelheid goede liedjes geschreven.

De avond was deels masterclass songwriting en deels how-to-survive-the-music-industry. Twee singer/songwriters die allebei een bepaalde gevoeligheid, humor en verlegenheid delen. Michiel is met zijn tot in de puntjes verzorgde baard wat meer theatraal en Marinus is wat meer scruffy looking en introverter. De grapjes vlogen over en weer ("Ik speelde het verkeerde liedje" "Ik mag er nog een van hem"), het verhaal verliep min of meer chronologisch en ze hebben ieder op hun eigen manier dezelfde dingen meegemaakt in hun carrière. Michiel gaf toe dat hij momenteel helemaal niet weet waar het naar toe moet met zijn muziek en zijn leven en Marinus heeft zijn laatste album "Sorry Kid" weer in eigen beheer uitgebracht, waarbij in het midden blijft of hij nog bij EMI zit.

Het verhaal eindigde met een hilarisch verslag van een opnamesessie in Abbey Road ("... aan de microfoon zat nog het spuug van John Lennon!") die Marinus had gewonnen via de NCRV. Alle vertragingen en verkeerde metro's leidde tot een opnamedag van 3 uur, totdat de technicus van dienst zei dat de tijd pas was gegaan toen ze arriveerden. De mensen van de NCRV zeiden: maar het vliegtuig terug is al geboekt, waarop Marinus meldde dat ze vooral moesten gaan en dat hij en Michiel zelf wel wat zouden fixen qua slapen en terugvlucht. Want hoe vaak neem je op in Abbey Road?

Erg inspirerend zoveel sterke liedjes over en weer. Veel verschillen en veel overeenkomsten tussen die twee. De vraag "Wie heeft de beste liedjes" bleef onbeantwoord. Net als ik dacht dat Solo een klassieker had gespeeld kwam a balladeer weer met een kraker. Opmerkelijk hoeveel liedjes ik kon meezingen. Blijkt dat ik de afgelopen 10 jaar toch stiekem fan van die jongens ben geweest.