B e l k e r B l o g

Ik ben alleen hier op dit eiland En dat blijf ik tot mijn dood De ondergaande zon Kleurt mijn hoge toren rood Ik zie jouw lichten in de verte Ik zie het schijnsel in de nacht De vuurtorenwachter Staat eenzaam op wacht Ik moet echt eens met vakantie Maar het weer is te slecht Als het stormt zit ik hier vast Voor mij geen dag vrij weggelegd En ik heb je meer dan nodig Ik wil weten hoe je lacht De vuurtorenwachter Nog altijd op wacht En ik heb je meer dan nodig Ik wil weten hoe je lacht De vuurtorenwachter Staat eenzaam op wacht

Alle eindjes worden aan elkaar geknoopt wat betreft de afronding van het schooljaar. Het is lekker weer, warm zelfs, en ik ben snipverkouden. The full works: verstopte holtes, snot, hoesten, loopneus etc. Dat komt ervan als je te veel doet en te weinig slaapt een paar weken achter elkaar. Ik zit nu midden in "Tunesmith" een boek van Jimmy Webb over songwriting, dat wel eens HET boek over het onderwerp zou kunnen zijn. De man heeft niet alleen een zwik aan briljante liedjes geschreven (MacArthur Park, By The Time I Get To Phoenix) maar kan daar ook erg technisch en verhelderend over schrijven. Ik bedoel, laten we wel wezen, niemand weet precies hoe je een liedje schrijft. Iedereen verzint zijn eigen methode. Hier ga ik mijn studenten het komend schooljaar eindeloos mee vervelen. Ik heb een vertaling gemaakt van Wichita Lineman, waarbij het liedje nu Vuurtorenwachter heet. Heb ik dat al eens verteld? Ik ben nog steeds op zoek naar het juiste arrangement en de melodie is een b-

Fotograaf Ari Versluis werkt al sinds 1994 aan zijn Exactitudes, een immer uitdijende collectie fotocollages waarbij de overeenkomsten in uiterlijk binnen bepaalde sociale groepen prachtig wordt verbeeld. Kijk op Exactitudes voor een volledig overzicht.

Het productie- en mixwerk voor de 2 liedjes van Erica vlot aardig. Vanwege de verschillende samplerates moest ik wat heen en weer resamplen om weer op de originele toonsoort uit te komen. Een hele hoop fantastische ideeën werkten toch niet, ik zal alle subtiliteit in mij moeten aanspreken om het smaakvol te houden. Ik zit midden in Hotel California, het boek van Barney Hoskyns over de muziekcultuur in de LA canyons en hoe daar vanuit de stukgeslagen hippiedroom de singer-songwriter ontstond. En hoe in een sneeuwstorm van cocaïne The Eagles opkwamen en ten onder gingen. Aanrader van de week, zoals alles van Hoskyns. Opvallend hoe makkelijk men in de jaren 60 met platencontracten wapperde. Zeker als je dat vergelijkt met de huidige situatie. Aan de andere kant, types als Joni Mitchell, Neil Young, Roger McGuinn, Stephen Stills waren al vanaf dag 1 superambitieus en in sommige gevallen maniakaal gedreven om het te gaan maken. Hoe The Byrds na een paar hits allemaal in Ferraris gingen rijd