B e l k e r B l o g

Een van onze poezen is zaterdag aangereden. Hij was al stijf toen we hem vonden aan het eind van de dag. Hij heette Lola en was een paar dagen niet helemaal fit. In de natuur en ook in de jungle die het verkeer is, wordt dat keihard afgestraft. R. in tranen en papa probeerde zich groot te houden, wat maar ten dele lukte. Ik heb Lola begraven in de tuin achter de perenboom. Hij is net geen 2 jaar oud geworden. Er zijn ergere dingen in de wereld maar alle geprojecteerde liefde van zo'n kat betaald zich driewerf uit in verdriet. Poezenzus Charlie loopt wat verloren rond. Klein verdriet is ook verdriet. Mijn router dreigt ook de geest te geven. Soms wel internet, vaak niet. Bij Ziggo is alles OK (zeggen ze) en als ik een computer rechtstreeks op 't modem aansluit is er niks aan de hand. Afijn, nu dus online, over een half uur niet meer misschien. We maken ons klaar voor de eindsprint richting zomer: eind-, overgangs- en toelatingsexamens houden me nog wel een week of 6 bezig.Door a

Ronnie James Dio is niet meer. Nu sta ik niet bekend als 's werelds grootste Deep Purple fan, maar de man was wel iemand. Dio was echt een Zanger. Met een hoofdletter. Er zit een mooie scene in de fijne metal-documentaire A Headbangers Journey, waarin Dio de herkomst van het "metal-handgebaar" oftewel Het Teken van de Geit oftewel The Horned One. Ergens op een 8mm filmpje loop ik in 1974/75 rond met op de achtergrond de tv waarop "Love Is All" van Roger Glover te zien is. Of het nu door dat filmpje komt (waarschijnlijk wel, want ons geheugen is verre van betrouwbaar) weet ik niet meer, de muziek (dikke Beatle-rip: kom er in Tal!)en de videoclip hebben op mij een enorme indruk gemaakt. Ik moet toen een jaar of 4 zijn geweest. Heel lang heb ik gedacht dat het Glover zelf was die zong. Waarbij ik altijd dacht: Jeezus, als je zelf zo goed kan zingen, waarom doe je dat dan niet bij Deep Purple? Het bleek dus Ronnie James Dio himself te zijn, die het liedje he-le-maal

Terwijl de rotzooi, gribus en bergen vuilniszakken oprukken tot in onze buitenwijk (onze vuilniszakken staan opgestapeld in de schuur), de lente nog steeds op zich laat wachten, ik met hemelvaartsdag op een puik stukje migraine (do the migraine!) getrakteerd werd, vordert het werk aan de nieuwe liedjes langzaam maar gestaag. Beste voorbeeld van voortschrijdend inzicht: een paar avonden spenderen aan partijtjes en geluidjes erbij knutselen om er na heel veel gepiel er achter te komen dat er juist wat vanaf moest. Zo simpel is het vaak. Overigens: de staking is voorbij en U. wordt weer schoon. Hopelijk gaan morgen de vuilniszakken in de straat leeg. Van Nu.nl: UTRECHT - De vuilnismannen in Utrecht zijn zaterdagmiddag rond vijf uur weer aan het opruimen gegaan in de binnenstad. In de stad heeft zich de afgelopen weken een stapel vuilnis opgestapeld, omdat de reinigers staakten voor een betere cao. Ik zit een een 90s timewarpdinges. Bob Mould is een baas. Gouden melodieen onder een laag po

De afgelopen weken gefascineerd geraakt door The Conet Project , dankzij een artikel uit de Washington Post. AM radiostations die geheime boodschappen voor spionnen uitzenden. Ontstaan in de Koude Oorlog en vanwege de analoge eenvoud en onopspoorbaarheid gaat het tot op de dag van vandaag door. Waarschijnlijk ook bij u in de buurt. Er is een mooie 4 CD Best Of vol krakende mysterieuze boodschappen. Of gratis en officieel te downloaden. Wilco hebben hun album Yankee Hotel Foxtrot naar 1 van de Conet-tracks vernoemd. YHF duikt op aan het eind van Poor Places:

Na een maand of twee sustainpedaalloos piano gespeeld te hebben, ben ik er gisteren achter gekomen dat er een mechanisch probleem ten grondslag lag aan mijn gebrek aan sustain. Pedaal open schroeven, los blokje vastlijmen en klaar voor actie. Jammergenoeg deed Cubase niks met die informatie. Na een dik half uur onder de motorkap bleek er een midikanaal 123 [allnotesoff] te zijn en die werd niet gefilterd. Afijn, ik heb weer sustain. Nu nog piano leren spelen. Ondertussen bij Ben Folds, een van de mooiste liedjes van de afgelopen week op de iPod. De live versie want de originele clip mag niet worden ingesloten van de platenmaatschappij-eikels:

Een van de kanmerken van vakantie is dat je ineens minder tijd hebt voor dingen die je wel deed toen het nog drukker was. Aan plannen geen gebrek maar zonder raamwerk en regelmaat valt de bodem er een beetje tussenuit. Afijn, gisteren was het Bevrijdingsfestival in U. Waylon, Junkie XL, De Staat en lokale helden als Most Unpleasant Men en Knobsticker waren er. Toen we aankwamen, later dan gepland want papa ging de vlag tegen de gevel spijkeren en moest eerst naar de Gamma etc etc, kon er letterlijk niemand meer bij. Het was zo druk dat het festivalterrein afgelsoten was. Dus werd het samen met honderden anderen een biertje drinken in het park met flarden muziek. In de zon. Ook leuk. Net Lowlands maar dan zonder tenten. Hele 4 mei shizzle is aan mij voorbij gegaan want dankzij vriend Tjeerd zat ik onverwacht in de schouwburg waar Stef Bos met een stel muzikanten uit alle windstreken iets ondefinieerbaar moois aan het bekokstoven was. Omdat Tjeerd connected is, mochten we na afloop i