Doorgaan naar hoofdcontent

Pindaconcert

Het schrijven en opnemen van de liedjes voor "Made", waar een groot deel van dit blog afgelopen jaar over ging, was natuurlijk maar een kant van het verhaal. Je wilt de liedjes ook onder de mensen brengen, oftewel live spelen. Nu mijn begeleidingsband De Vaste Lasten in verregaande staat van ontbinding verkeert (wat niet betekent dat ik ze weer tot zombie-leven kan wekken) is het vooral akoestisch en solo wat er gespeeld wordt. Dat heeft vele voordelen: minder kosten, sneller, minder gedoe qua logistiek. Het allergrootste nadeel is evenwel dat al die verfijnde arrangementen die je zo subtiel in de studio hebt uitgedokterd alleen maar in je hoofd klinken. Het publiek, die de liedjes (nog) niet kennen, hebben daar geen boodschap aan.


Het Pindaconcert is al sedert 1994 een "salon" in het woonhuis/werfkelder van creatieve duizendpoot Kees Wennekendonk in Utrecht. Wanneer je in het woordenboek onder "creatieve duizendpoot" zoekt, zie je een foto van Kees. Met mijn verhuizing naar de woestenij in het Westen waren we elkaar, op wat getwitter na, uit het zicht verloren. Vorige week kwam ik hem tegen op de Gracht. In het voorbij gaan: volgende week pindaconcert, kom je ook? En dan is het fijn dat je geen band mee hoeft te sjouwen, snel, flexibel, wendbaar. Tuurlijk kom ik.

Theo de Jong, Peter Tiehuis en Bart Fermie zijn 3HandsClapping
Zoals altijd was het een inspirerend programma. Er was poëzie van Roel Weerheijm en Marein Baas, liedjes van Marieke Winkler, De Opfrisdames deden hun ding, filosoof Victor Gijsbers vertelde ons waarom Copernicus een coole dude was en 3HandsClapping knalde het pindaconcert uit.

Sommige performers zijn overdreven kritisch op zich zelf: het is nooit goed genoeg. Ik ben meestal immuun voor dat soort muzikale hypochondrie. Toch heb ik niet lekker gespeeld bij Kees. Huiskamerconcerten zijn sowieso ingewikkeld omdat je het publiek recht in de ogen staat te kijken tijdens het spelen. De ruimte is vaak ook kleiner dus de akoestiek is heel direct. Elke aarzeling, elk woord komt luid en duidelijk aan. Ik bleek nog geen routine te hebben met de nieuwe liedjes. Het gekke is dat ik oudere liedjes die ooit op de setlijst stonden redelijk makkelijk kan spelen, zonder al te veel repetitie. En nieuwe liedjes kan ik repeteren wat ik wil, maar als ik ze niet een paar keer voor een publiek heb gespeeld, blijven ze "afstandelijk" aanvoelen.

Dus, wat wisten we eigenlijk al en wat weten we nu weer? Ga toch spelen met die liedjes.



Reacties

  1. desalniettemin, "slechte vriend" blijft ook staan als liedje solo gespeeld door de singer/songwriter. vaker spelen dus.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Een Modderfakking Jaar

1e single Een jaar. Ik zag zonet dat mijn laatste blogpost een jaar geleden was. Een modderfakking jaar. Wat zeg ik? Méér dan een jaar geleden. En zoals de oplettende fans allang hebben opgemerkt: 'Radio De Maan' is nog steeds niet verschenen. Geen excuses, geen verhaal dat ik heel erg lang de tijd neem om zo nauwgezet mogelijk mijn muziek op te nemen. Want eerlijk gezegd ben ik niet dagelijks bezig met de plaat. Dat hoeft ook niet. Ik maak nog steeds progressie. Een paar nieuwere liedjes dringen zich op. Songteksten (toch altijd wel de laatste hordes) worden afgemaakt, liedjes die vast dreigden te lopen zijn vlot getrokken. Het krijgt vorm. Muzikaal, tekstueel en conceptueel. Het wordt mooi. Het is al mooi en ik voel dat ik wel weer een volgende stap in BELKER heb gezet. Er waren plannen. En er was realiteit. En onvoorziene omstandigheden met geld enzo. Dus wat ik eigenlijk wilde doen met het uitbrengen van 'Radio De Maan' gaat waarschijnlijk niet gebeuren. Vo

DEMO-ITIS

Luiheid, onkunde en een niet aflatende liefde voor muziek. Zou ik daar een businessmodel van kunnen maken? Het bepaalt in ieder geval wel voor een groot deel mijn modus operandi in het schrijven van liedjes. Afgelopen week aan versie 2.0 van 'Licht En Horizon' gewerkt. Het liedje staat als demo sterk maar omdat ik de multitracks niet niet meer heb (het liedje was geschreven in het kader van een 7-dagen-7-liedjes-challenge) moest ik van de demo een betere nieuwe versie maken. Normaal gebruik ik de demo als startpunt en voeg laagjes toe en haal laagjes eraf totdat die demo begraven ligt ergens in het uiteindelijke resultaat. Dat is een bijzonder bevredigende manier van werken. En geen last van demo-itis want de demo vormt vrij letterlijk de basis van het arrangement. De sfeer van de demo blijft behouden.Die gaat het eerst verloren in het geval van demo-itis. Dus na al mijn gepraat over werken met kleine stukjes muziek en die samensmelten tot grotere stukken, met al mijn g

Boekenclub

Ayreon doet het zo Er zijn een aantal knopen doorgehakt. En liedjes geschreven. En wat gepield in de studio. Maar het waren een paar drukke maanden op de zaak dus de Grote Lijn heb ik niet zozeer vastgehouden als wel in de gaten gehouden. Er zijn andere manieren om een verhalend conceptalbum te maken. Dat is les 1. Het hoeft dus niet per se een Ayreon-achtige vorm te hebben. Ik denk daarnaast dat het format als uitingsvorm een belangrijke rol speelt in het storytelling van het album. Een verhaal op LP wordt anders geconsumeerd dan op cassette of CD, om nog maar te zwijgen van streaming. Persoonlijk denk ik dat streaming de wijze waarop we muziek maken en nadenken over wat muziek überhaupt is enorm heeft beïnvloed. En nog zal beïnvloeden in de nabije toekomst. Het boek 'Every Song Ever' van Ben Ratliffe is wat dat betreft een eye opener . Alleen al vanwege het feit dat we als luisteraar via Spotify enzo de hele muziekgeschiedenis onder de vingertoppen hebben, is van niet t