Made #19: Kers. Slagroom. Taart. Drums.

Einde van de wereld in progress

En zo bleek de wereld niet te vergaan, en zo bleek tevens dat drummers een onderschatte beroepsgroep te zijn bij de gemiddelde zanger/liedjesschrijver. Op de 21e van de 12e togen we naar het Soundportgebouw in Rotjeknor, op zo'n typisch Rotterdams desolaat stukje industrieterrein. Daar, in de Real Music Room werd "Made" dichtgetimmerd door Jan Pohl. Opnameleider van dienst was de immer aimabele en rots in de branding Rogier Hemmes.

Je kunt nog zoveel Gb aan drumsamples verzamelen, drumgrooves van erkende eredivisiedrummers downloaden en uren knippen en plakken, een ademende, levende drummer van vlees en bloed brengt toch net dat beetje extra. Wat zeg ik? Beetje extra? Een heleboel veel meer energie, menselijkheid en leven. Soms is een drumcomputer beter en dat was ook een beetje ons uitgangspunt toen we aan "Made" begonnen. Maar gaandeweg het project werd de muziek rootsier, ademde meer, kreeg een andere, sorry voor het woord, vibe.

Niet alle microfoons worden waarschijnlijk gebruikt bij het mixen

Fijn om met een drummer met muzikaliteit en gedeelde visie te werken. Sowieso om met een andere muzikant te werken, je krijgt toch beter een beeld van waar je staat muzikaal met je liedjes. Er werd wat heen en weer gepraat over "niet te bedacht", Thomann ribbons vs. Neumann condensators en de juiste plaatsing van de theedoek.  Het werkte allemaal lekker en snel. We begonnen met de hardste klappen in "Harnas", om vier liedjes later de sessie te eindigen met het rustigste liedje "Ik Draag Jouw Hart".

Ondanks haperende geluidskaarten een dag eerder, die Rogier noopten tot het inzetten van zijn Trident preamps, bleef hij onverstoorbaar. Het bleek een gouden greep. Fijn geluid, een soort Glyn Johns extra deluxe setup, warm en vet als een kapsalon.

Korte impressie:

Made #18: CD maken? Je bent toch niet gek?

Dat doet au

Nog even en we gaan de drums verheropnemen op de kortste dag van het jaar, ook bekend als de-dag-dat-de-aarde-ophield-te-bestaan. Dat zal wel niks met de drums te maken hebben, hoop ik.

Het Made-project stond dus even in de koeling. Ik draalde er wat omheen en probeerde iets van de muziek te vinden die we hadden gemaakt. Einduitslag: Made is zwaar OK, soms zelfs erg tof. Ik werd erg blij van de liedjes en hoe ze uiteindelijk op de harde schijf terecht zijn gekomen. De zeggingskracht van mijn muziek is nog nooit zo goed in balans geweest qua vorm en inhoud. Een beetje afstand doet wonderen.

Dus creatief/artistiek zitten we geramd. Tegelijkertijd kwam daar ook de vraag opzetten: "Waarom ga je eigenlijk een cd maken?" Niemand koopt/luistert toch nog cd's? Is het een investering in mijn ijdelheid? Waarom zoek je geen platenmaatschappij die de cd wil uitbrengen, als je toch nostalgisch bezig bent?

IJdelheid? Ja, dat denk ik wel. Mooi om zo'n schijfje met je (artiesten)naam d'rop in je handen te houden. Ik heb ook gemerkt met de vorige 2 EP's als download only dat journalisten en smaakmakers toch graag een hardcopy willen hebben. Ze nemen je serieuzer als blijkt dat je er wat geld tegenaan hebt gesmeten. Wat dat betreft is het een investering in je street credibility. Hoe graag wil je het? Laat maar zien dan. Put your money where your mouth is.

Opa weet nog goed...

Nostalgie? Jazekers. Onze eerste demo kwam uit op cassette en ik kan me nog herinneren dat iemand van een studio (wie ook alweer? Help me out Tal) de magische woorden sprak: "Ik brand wel een ceedeetje voor jullie." En wij met zijn 4-en gebiologeerd naar de peperdure cd-brander zaten te kijken tijdens het brandproces. Het beste ooit sinds de uitvinding van gesneden brood. Nog geen tien jaar later was de cd vooral iets wat gratis bij een tijdschrift zat.

Platen

Aan de andere kant, zo'n cd is een mooi visitekaartje om weg te geven en je hebt handel om uit je kofferbak te verkopen tijdens optredens. Niet dat ik van plan ben om 4 keer per week op te komen draven, maar u begrijpt mijn punt. Ik heb lang zitten wikken en wegen en afstrepen of ik eigen beheer moet gaan of toch moet proberen aan te haken bij een platenmaatschappij. Maar uiteindelijk denk ik dat ik op mijn eigen langzame manier moet groeien en lekker door moet twijfelen en trutten. De liedjes worden nog steeds beter, da's het belangrijkste. Ik ga dit ding zelf de wereld in helpen. Een platenmaatschappij kan altijd nog bij de volgende. Ik heb al een concept.

Afijn. Eerst maar eens die drums erop knallen. En dan wat schuiven en herschikken. Dan zien we weer verder.

Made #17: Het Roer Kan Nog Om

Zo'n drum dus

In het zicht van de haven, toen de kapitein al rustig een sjekkie aan het draaien was en de mensen op de kade stonden te zwaaien, ging het roer om. Goede raad is vaak duur en levert een hoop werk op. Zo ook nu. Het extra paar oren van Rogier leidde een koerswijziging in: we gaan de drums opnieuw opnemen. De laatste 5%, de kers op de slagroom, de strik eromheen. Een echte drummer van vlees en bloed gaat de liedjes de nodige funk en zweet voorzien. Meer leven, meer stromend bloed. Meer dynamiek.

Het is een hoop gedoe, maar ik denk dat de liedjes die we hebben opgenomen dat verdienen. Fuk deadlines! Overigens hoeven niet alle liedjes opnieuw door de mangel. Van de 10 liedjes op "Made" zijn er 4 of 5 waarop nieuwe trommels komen. En daarna weer wat herschuiven en -mixen om alles een plekje te geven.

Drummers, dankbaar materiaal

Terecht merkte Tal, die de bui al zag hangen, op: "Is dit een vertragingstactiek?" Het dreigt op deze manier op een gevalletje uitstel/afstel te gaan lijken. Toch ben ik hier vrij zeker van dat het een verbetering op gaat leveren. Rogier heeft al eerder (bij de mix van "Ondersneeuw") op het laatste moment een positieve invloed gehad. Zijn fijntjes afgestelde oren prikten meteen door de discrepantie tussen percussie en de rest van de instrumenten. Want hoewel Tal flink wat uren heeft besteed aan het humanizen van de MIDI-tracks, geeft een goeie drummer net dat beetje extra wat waarschijnlijk een groot verschil gaat maken. En we hebben een hele goeie drummer in gedachten.

Dus. Nu ik er een week of wat mee heb gelopen maakt het natuurlijk volledig sense. Er is nog steeds een goede reden voor echte menselijke drummers. "Made" wordt er alleen maar mooier op.

En wat heeft Dave Grohl, zelf geen onverdienstelijk drummer, hierover te melden?

1. What do Ginger Baker and canteen coffee have in common?
They both suck without Cream.

2. How many drummers does it take to change a lightbulb?
Just one, so long as the roadie gets the ladder, sets it up and puts the bulb in the socket for him.

3. What is the difference between a chiropidist and Ginger Baker?
A chiropidist bucks up your feet

4. How many drummers does it take to change a lightbulb?
Five: One to screw the bulb in, and four to talk about how much better Neil Peart would have done it.

5. How can you tell a drummer's at the door?
The knocking speeds up.

6. How can you tell a drummer's at the door?
He doesn't know when to come in.

7. How can you tell when the drum riser is level?
Drool comes out of both sides of the drummer's mouth.

8. What do you call a drummer that breaks up with his girlfriend?
Homeless.

9. How many drummers does it take to change a light bulb?
None: they have a machine to do that now.

10. What's the last thing a drummer says in a band?
"Hey guys, why don't we try one of my songs?
(sound of Grohl having last laugh)

Tres Hombres in De Stad

3 mannen, 3 gitaren

Afgelopen maandag was de kick-off van "Tres Hombres Tres Guitarras". In de 1e drie maanden van het jaar zal een telkens een trio singersongwriters, met gitaar, en in wisselende samenstelling, door het land trekken. Met dank aan Stefan 't Hooft (Walker Diver), die onvermoeibaar het zootje ongeregeld probeert te slijten in den lande. Zonder mensen met dit soort organisatorisch talent zouden wij hombres een stuk minder met onze guitarras kunnen optreden. En ik mag ook meedoen. Jippie.

Het beloofde alvast veel goeds daar in Café De Stad. Alex Akela is iedereens favoriete sidekick, want je geeft hem een sigarendoosje met snaren en hij krijgt er muziek uit. Alex speelt elk instrument dat uitgevonden is, en nog een paar die nog niet bedacht zijn. Daarnaast timmert hij aan de weg met zijn eigen fijne liedjes. Een bescheiden man met een groot talent.

Walker Diver

Walker Diver is een van de beste vertellers onder songschrijvers. Muzikaal tussen Steve Earle en The Replacements schetst hij sfeervolle beelden. Het liedje over de teloorgang van Roosendaal bleef lang nazoemen.

Stephen Wings is jaloersmakend jong en knap en klinkt ook nog als Conor Oberst. Zijn liedjes komen zowaar dicht in de buurt van zijn voorbeeld. Toffe rootsy liedjes over liefde, vriendschap en onrecht in de wereld. Gaat u nog veel van horen. De mooie meisjes wisten na afloop waar ze moesten wezen.

Bijkomend voordeel: Harold was er ook om tussen de liedjes door tegen aan te lullen. Lange tijd niet gezien en het bijkletsen zal later een vervolg krijgen. De limburgse songsmid was uit Bos & Lommer afgezakt naar De Provincie. Goed elkaar te treffen met een paar bokbiertjes (La Trappe maakt een straffe herfstbok). Zoals zo vaak worden avonden wanneer je geen zin hebt om nog de deur uit te gaan maar toch doet, de beste avonden.

Made # 16 - De Terugkeer Van De Nasleep

Die vakantie duurde wel lang zeg. Is al weer een verre herinnering. Zweden was overweldigend mooi. Daar gaan we terugkomen.

Afijn, waar waren we gebleven? Oh ja, de mix was klaar en nu was het slechts een kwestie van hoesje erom flikkeren, door de mastering pleuren en naar Polen tiefen. Appeltje. Eitje.

een cd, het vinyl van de jaren '90

De werkelijkheid, waarde lezer, is zoals zo vaak een stuk weerbarstiger. Allereerst moet er flink worden getwijfeld en gezwoegd over vierkante millimeters. Van "Het is allemaal niks!" via "Als we nu eens..." tot "Ik ga een boek schrijven!". Om uiteindelijk uit te komen bij: "Eigenlijk stiekem best wel tof die cd."

De cd is gelukkig nog steeds tof, en ik ben blij en trots en kan niet wachten om het ding de wereld in te helpen. Vanwaar die traagheid, vraagt u zich af? Tja, dat weet ik eigenlijk zelf ook niet. Feit is wel dat in de tussentijd "Made" een rond aantal van 10 liedjes heeft gekregen. 9 is een lange EP, voor mijn gevoel, 10 is een album. Een kleine 32 minuten in totaal.Een liedje extra dat a) het wanhopige vinexgevoel goed omschrijft (blijkt toch een rode draad te zijn geworden) b) eerder is opgenomen, een andere sonische vingerafdruk heeft en juist daardoor een sterk slot van het album is. Inderdaad, ik verzin het terwijl ik aan het schrijven ben.

Dit staat er allemaal op

Rogier is inmiddels aan de gang met het masteren, Ronald schroeft het hoesje in elkaar, Antal zit nagels te bijten in de studio en mijn beste Poolse vrienden staan in de startblokken. Nu zit ik middenin de spannende wereld van ISRC-codes, wel of niet voor iTunes masteren, aggregatoren, blogosphere, webshops, in of uit consignatie, kortom, superspannend allemaal. Gelukkig heeft vriend Tal de boel handzaam samengevat hiero.

Ben ook druk met dat beetje netwerk dat ik heb te masseren, om akoestische gigs te doen. In een vlaag van onbezonnenheid en overtollige energie heb ik plannen gemaakt voor een heuse cd-presentatie. Met band en speciale gasten, op een fraaie lokatie. Hierover later meer.

Made #15

Altijd maar die Strat!

Vijftien sessies? Het leken er minder. In een krap jaar hebben we toch maar iets moois gemaakt. Afgelopen vrijdag werd ik aangenaam verrast door wat we gemaakt hadden: liedjes met een kop en staart en een verhaal dat verteld wordt. We hebben al doende het geluid gevonden dat bij de liedjes past, en liedjes gevonden die bij het geluid in ons gezamenlijk hoofd past.

Het leuke (en soms frustrerende) van de hele onderneming was en is dat we allebei gedwongen werden de normale werkwijze te verlaten en buiten onze comfortzone te werken. Ik met mijn vage prietpraat en Tal met zijn doelgerichte aanpak waren wonder boven wonder een dynamisch duo. Er is geen bloed gevloeid. De vriendschapsbanden zijn weer aangehaald en ergens denk ik dat dat tussen de liedjes door op de cd te horen zal zijn.

albumhoes "Made"

Tal verraste me (zoals zo vaak) met een zwaar briljante Beach Boys vamp aan "Slechte Vriend", echt de kers op de slagroom van de taart. Daar moet ie iets mee doen, met dat talent. Er kwamen een paar problemen tevoorschijn (Tal, ik ben nog steeds op zoek naar een goeie bekkenclashboem voor LHLA), er werden mouwen aangepast in de sfeer van de opnames: "Niet teveel pielen".

Ik was alleen zo ongelooflijk moe die vrijdagavond. Daardoor was ik waarschijnlijk niet op m'n meest gefocust en klonken de liedjes als nieuw.  Ik moet nu nog de laatste mixronde op de koptelefoon luisteren en een ceedeetje in de auto morgen beluisteren. Een ritje van een kwartier zien te rekken tot een half uur. In de woonkamer klonk het album al veelbelovend.

Studiobaas moet bijkomen

We moeten nog bakkeleien over een Tony Banks synthsolo, ik moet nog mijn intro voor het album doorsturen, en de laatste 13.536 mixdingetjes moeten worden gefixt. En dus die woooosh naar het chorus.

Het is een mooi avontuur en ik ben blij dat ik in Made verzeild ben geraakt met een paar liedjes en een vaag idee. En als het ook nog een tof album oplevert, kan het niet anders dan een klassieke win-win situatie gaat worden. Afijn, laatste loodjes, daar was toch iets mee?

Mijn Gear Als Liedjesschrijver #2

Pennen. Potloden. Stiften.

Niet alleen het boek waarin je schrijft doet er toe maar ook waarmee je schrijft. Schrijvers als Harry Mulisch hadden een indrukwekkende collectie vulpennen, de een nog exclusiever dan de andere. Ik heb ik mijn schrijvende leven elke balpen, geurstift en kleurpotlood gebruikt die op dat moment voorhanden was. Soms met dramatische gevolgen, zoals die ene keer dat de inkt in de zon vervaagde en leek op te lossen.

Met de hand schrijven dreigt een lost art te worden als ik zo om mij heen kijk. De typemachine was er eerst. Ik heb nog in 1990 een elektronisch schrijfmasjien gekocht met automatisch correctielint. Twee werkstukken op gemaakt om er daarna achter te komen dat WP5.1 de bom was. Met een typemachine moet je nog een beetje nadenken voordat je iets opschrijft. Met een computer kun je helemaal leeglopen en later editten. Vergelijk het met het verschil tussen analoog en digitaal opnemen. Analoog dwingt tot nadenken vooraf. Beide systemen hebben voordelen en ook nadelen.

Toch ben ik altijd liedteksten met de hand in een boekie blijven schrijven. Dat zal de dichter in mij wel zijn. Een tijd had ik een sjieke vulpen, maar die raakte ik natuurlijk kwijt op een vakantie. Veel gratis promotiebalpennen versleten, maar het verlangen naar goed schrijfgerei bleef achter in mijn hoofd.

Sinds een half jaar met stip op 1: De Staedtler Pigment Liner. Ligt lekker in de hand, mooie zwarte inkt, meerdere diktes (in kleine boekjes met 0,3mm en in grotere boekjes 0,5 mm, soms 0,7mm als ik in een royale bui ben). Warme aanbevolen.

Mijn Gear als Liedjesschrijver

Voor muzikanten - mijzelf incluis - is er weinig fijner dan eindeloos fantaseren over gear. Misschien is het een gitaristending. Welke gitaar moet met welke versterker, welke snaren (en welke dikte? Ik zit thans weer op 011 na jaren van 012), plectra (Dunlop!), speakers (Vintage 30 of toch maar Jensen?), pedaaltjes (don't get me started), kabels. En dan heb ik het nog niet eens over opnamespullen: microfoons, interfaces, compressors en meer van dat spul. Ouwehoeren met medemuzikanten over de pros en cons van een bepaald kabeltje, pedaal-mod of tremolo-tweak. Wat is er leuker? Gearslut is my middle name.

Als songschrijver heb je ook gear die favoriet is. Mijn lichte verslaving behelst opschrijfboekjes. Jarenlang heb ik dummies uit de witte boekhandel gebruikt om mijn liedjes in te schrijven. A5 bleek het meest praktisch, de juiste combinatie van draagbaarheid (A4 is te groot) en ruimte om te schrijven (A6 is te klein). Geen lijntjes, gewoon wit papier, handig om tekeningetjes te maken. Af en toe probeerde ik een ander schrift met een harde kaft, maart ik kwam altijd weer terug bij de A5 dummie. Ik heb daar door de jaren heen zo ongeveer een stuk of 25 van volgeschreven en -gekrast.

Met het klimmen der jaren ben ik in de ban geraakt van de prachtige Moleskine boekjes. Begonnen met kleine agenda's en nu de standaard opschrijfboekjes met ruitjespapier als favoriet. Ruitjes blijken een mooi format te zijn voor mijn schrijverij. Ze gaan er prettig verweerd uitzien door het vele rondsjouwen in tassen en jassen. Natuurlijk hangt de schaduw van Picasso, Van Gogh en Hemingway over Moleskine en natuurlijk zijn ze duur en natuurlijk zit je marketing te kopen. Maar als het zo fijn is om steeds weer op te pakken en in te krabbelen, dan maakt me dat niets uit. Er zijn mensen die hun oude Moleskine refillen met nieuw papier. Toch een beetje de Apple onder de opschrijfboekjes.

Een paar weken geleden ben ik op het spoor gekomen van een nieuwe lijn opschrijfboekjes. Field Notes worden door een stelletje enthousiastelingen in Chicago gemaakt. Ze willen de traditionele plattelandsnotitieboekjes in ere herstellen. Hele prettige boekjes die lekker ruraal aanvoelen. In elk boekje staat in detail uitgelegd op welk papier met welke drukpers en welke inkt het boekje is gemaakt. Ze verkopen ook timmermanspotloden, van die dikke, met eigen logo. Hoe koel is dat? Het enige nadeel is voor mij dat de standaard boekjes aan de kleine kant zijn. Ze passen wel in je achterzak.

Volgende keer: mijn pennen. Da's weer een heel ander verhaal.

Twee mannen, een verhaal

Afgelopen vrijdag speelden Solo (Michiel Flamman) en a balladeer (Marinus de Goederen) in Ekko een bijzonder fijne om-en-om akoestische set. Hun beider oeuvre kwam voorbij met grappige en sterke verhalen over het leven als singer/songwriter aan het begin van de 21e eeuw. Ze waren al bevriend voordat hun eerste album uitkwam. Ze scoorden allebei Een Hit (Marinus met het supermooie "Swim With Sam", en Michiel met het voor Birgit Schuurman gepende "I Know"), werden na een eigen beheer release opgepikt door Excelsior (Solo) en EMI (a balladeer), en heben door de jaren heen een flinke hoeveelheid goede liedjes geschreven.

De avond was deels masterclass songwriting en deels how-to-survive-the-music-industry. Twee singer/songwriters die allebei een bepaalde gevoeligheid, humor en verlegenheid delen. Michiel is met zijn tot in de puntjes verzorgde baard wat meer theatraal en Marinus is wat meer scruffy looking en introverter. De grapjes vlogen over en weer ("Ik speelde het verkeerde liedje" "Ik mag er nog een van hem"), het verhaal verliep min of meer chronologisch en ze hebben ieder op hun eigen manier dezelfde dingen meegemaakt in hun carrière. Michiel gaf toe dat hij momenteel helemaal niet weet waar het naar toe moet met zijn muziek en zijn leven en Marinus heeft zijn laatste album "Sorry Kid" weer in eigen beheer uitgebracht, waarbij in het midden blijft of hij nog bij EMI zit.

Het verhaal eindigde met een hilarisch verslag van een opnamesessie in Abbey Road ("... aan de microfoon zat nog het spuug van John Lennon!") die Marinus had gewonnen via de NCRV. Alle vertragingen en verkeerde metro's leidde tot een opnamedag van 3 uur, totdat de technicus van dienst zei dat de tijd pas was gegaan toen ze arriveerden. De mensen van de NCRV zeiden: maar het vliegtuig terug is al geboekt, waarop Marinus meldde dat ze vooral moesten gaan en dat hij en Michiel zelf wel wat zouden fixen qua slapen en terugvlucht. Want hoe vaak neem je op in Abbey Road?

Erg inspirerend zoveel sterke liedjes over en weer. Veel verschillen en veel overeenkomsten tussen die twee. De vraag "Wie heeft de beste liedjes" bleef onbeantwoord. Net als ik dacht dat Solo een klassieker had gespeeld kwam a balladeer weer met een kraker. Opmerkelijk hoeveel liedjes ik kon meezingen. Blijkt dat ik de afgelopen 10 jaar toch stiekem fan van die jongens ben geweest.

Made Sessie #14

Als de Grote Mixmeester er nog eens kritisch naar heeft geluisterd en alles goed heeft bevonden, dan zou het wel eens zo kunnen zijn dat alle zang is opgenomen. Vandaag "Slechte Vriend" gezongen volgens het aloude recept: ik weet nog niet precies wat ik ga doen maar bij de 20e take ben ik er klaar voor. Sterker nog, tijdens het zingen ging ik pas snappen wat voor liedje ik had geschreven. Ik verzin het letterlijk waar je bijstaat. De brug was nog woordloos, een kwartiertje epibreren loste ook dat probleem op. Vooral de sfeer en de toon van het liedje vinden was de uitdaging. Gek genoeg was ik qua toonhoogte spot on, want zo ben ik. Meneertje toonzuiver zingen voor gevorderden. Jammer genoeg gingen we ook nog een koortje zingen (dat alweer gedelete is...) met de gebruikelijke martelgang voor mij naast meneertje Antal-fuk-The-Beach-Boys-ik-doe-het-zelf-wel.

Dan heb je je met goed gevolg uit de naad gezongen en blijkt het zingen van een simpele secunde te hoog gegrepen. Als we niet zo zouden lachen zou het erg frustrerend zijn.

Tal had nog last van een hardnekkige verkoudheid, ik was lekker vrijdagmiddagloom, wij waren een dynamisch duo. Dus geen bewegende beelden omdat we stil zaten met ons moede hoofd. "Slechte Vriend" is het laatste liedje en nu wordt eigenlijk pas duidelijk wat voor plaat we aan het maken zijn. Als we een beetje consequent zouden zijn, gooien we alles weg en beginnen we opnieuw met "Slechte Vriend" als beginpunt. Maar omdat we geen gaatje in ons hoofd hebben doen we dat dus niet.

Het mixen gaat beginnen en er kan nog van alles veranderen. Op de valreep waren we nog wat feedback en metalgitaren in een liedje aan het prakken, dus de dag was productief.

Ik ben thans via blurb.com bezig om een limited edition boekwerkje te maken, omdat boeken verkopen net zo archaïsch en heldhaftig is als cd's verkopen. Binnenkort verkrijgbaar alhier!

Made #12

En ineens ging het hard. Of hard, er moet nog wat gezongen worden en er moet worden gemixt (en dat kan natuurlijk nog heel wat voeten in aarde hebben). Aan de andere kant viel het me op hoeveel er eigenlijk al af is. Haast ongemerkt hebben we heel wat werk verzet en is er iets ontstaan. Iets wat heel tof gaat worden.

Vandaag een hoop kleine dingskes gedaan. Geprobeerd om een Tom Waitserige flessofoon in te spelen, lekker ruwe gitaarpartijen neergelegd (Tal links en ik rechts, Casino vs. Strat), Tal deed zijn slide-magie (zonne groate plus jonguh), en uw eigen Belker had zijn 20 jaar geleden in Ierland gekochte tin whistle meegebracht, waar hij met zijn vlekkeloze techniek de emotie wist over te brengen. Gelukkig stond de autotune stand-by.

We hebben ook nog voorzichtig plannen gemaakt voor het postproductie traject: cd mastering; hoesontwerp; cd persen; wereldtoernee; de wereld draait door minuut. Afijn, de basics dus. Oud en wijs als we zijn weten we dat het echte werk pas begint als de cd er is. Het is goed om daar over na te denken en een soort van plan te maken. Maar eerst maar eens die muziek afmaken.

Snelheid, onwaarschijnlijk

Omdat alles zo zijn gangetje gaat en de weken vooruit schieten met een onwaarschijnlijke snelheid een kort overzicht van de wereld van BelkerHQ van de afgelopen weken.

De verslaving aan Sherlock, is cold turkey geëindigd met het einde van seizoen 2. Het wachten en nagelbijten is tot het verschijnen van het 3e seizoen die men nu aan het schrijven danwel opnemen is. Het idee: Sherlock in het Londen van nu. Internet, sms, compleet met psychopathische Moriarty. Gripping stuff, zeggen in de UK. Alles klopt, tot aan de naam van de acteur die Holmes speelt: Benedict Cumberbatch. Dan moet je wel tot grootse dingen in staat worden geacht. Deze BBC Sherlock staat in schril contrast met de guns ablazin' film-Sherlock van Robert Downey Jr. (die ik afgelopen week overigens in een VS filmversie van The Singing Detective zag, maar dat is weer een heel ander verhaal). Irritant, autistisch, geniaal en sociaal onvoldoende uitgerust, zo zien wij onze Sherlocks graag. Martin Freeman speelt trouwens een erg goede empathische John Watson, Afghanistan-veteraan en dokter.

De Steve Jobs bio ligt nog steeds op me te wachten, die ligt daar goed. Want ik ben fijn verdwaald in The Stephen Fry Chronicles. Ik ben groot fan van de man, van zijn intellect, zijn weg met woorden, zijn kwetsbaarheid, zijn likeability. Alle boeken gelezen, alle bits van Fry en Laury gezien, de tour door de VS meebeleefd en zelfs de docu over zijn bipolaire stoornis. En nu dus na Moab Is My Washpot zijn autobio rondom zijn studententijd in Cambridge. Het geeft een mooi inkijkje in het Engelse universiteitssysteem. En in de geest van een onzekere, grappige, getalenteerde en immer van zichzelf bewuste jongeman. Lezen is een feest, zeker vanwege het briljante Engels van Fry. Ook diens blog op stephenfry.com is warm aanbevolen. Oh ja, ook QI op de Beeb is een fijne parodie op een kwisprogramma. Andere leesvoer dat op de meest recente stapel is terecht gekomen: Een boek over Smile van The Beach Boys van Dominic Priore, met dank aan Studio Tal en diens toiletlectuur. Voor de trainspotters onder ons, elk boutje en moertje van de beroemdste bootleg ooit. En dan nog het lichtelijk briljante Retromania van Simon Reynolds, over de verslaving van de popcultuur aan zijn eigen verleden. Zeg maar waarom ik een boek over "Smile" aan het lezen ben. En mijn tocht naar de boekwinkel om het boekenweekgeschenk te bemachtigen moet nog beginnen.

Het lukt me maar niet om iets fatsoenlijks voor "Slechte Vriend" te schrijven. De tekst wil niet tot mij komen en hoe ik ook mijn eigen goede raad keer op keer opvolg, alles wat eruit komt is pretentieus gezwatel. Ik wil denk ik te veel te diep zeggen in een paar minuten. We houden vol. Dat het muzikaal een tof liedje dreigt te worden helpt ook al niet. Jezelf lekker veel druk opleggen. Enne, "Laat Het Licht Aan" gaat misschien aan geëxperimenteer en 26 keyboardpartijen ten onder, of de oplossing ligt juist in het moeilijkdoen. We zien het wel.

Made #11

Vrij snel na de 10e sessie knalde ik over de A27 richting de studio, met in mijn hoofd het laatste liedje van de EP. Die eigenlijk al geen EP meer is, maar meer een klassiek kort album van onder het half uur. Zoiets. Goed, in mijn hoofd zat het liedje "Slechte Vriend". Ik heb hard aan de melodie gewerkt, tekst is nog niet af, het idee en het chorus zijn er al wel. Tal kwam met een paar nuttige vormtechnische wijzigingen (beginnen met het chorus, prechorus herhalen) nadat ik het heel slecht had gespeeld om hem een idee te geven. Mijn klankbeeld en referentiekader was Neil Youngs "Out On The Weekend". Dat vond Tal een goed idee, want : "... we komen toch ergens anders uit."

Het werd een welbestede dag. In no time werden er 2 akoestische gitaren (waarvan 1 op het eind weer opnieuw werd gedaan), bas, orgel en piano neergelegd. Blijft altijd een klein wonder om tegen jezelf in te spelen en zo laagje voor laagje iets op te bouwen. Tal deed zijn magie om die lome Jim Keltner-groove te vatten op drums. De truc is om dit liedje leeg te houden. Nog elektrische gitaar nodig en (pedal)steelgitaar, zingen en een strik erom heen.

Aan het eind van de sessie gingen we even een luchtje scheppen en omdat filmpjes van indubbende muzikanten en studiointerieurs snel gaan vervelen poogden we een stukje couleur locale van Made in te passen. Want zo gaat het album heten dus.

Made #10

We zitten in de dubbele cijfers! Om dat te vieren aten we goed en lekker in het aanpalende restaurantgedeelte van de studio. De studiobaas had het over "zingen" gehad als doel voor de sessie. Ik natuurlijk een beetje binnensmonds protesteren, want "de hele dag MBO-ers tot de orde geroepen" en "ben niet zo bij stem" en "is er niet een synthlijntje wat nog gespeeld moet worden?". Gelukkig deed Tal net of ie doof was en zo stond ik al snel voor de microfoon. Beetje trutten met de latency en gaan! Nu was de tekst voor Harnas verre van af en toen de sessie werd opgeschoond in de computer schreef ik achter elkaar de benodigde coupletten. Soms zit het mee. Kwestie van niet denken en flowen als een malle. In 10 minuten (lezen mijn studenten mee?) zag De Zanger/Liedjesschrijver dat het goed was. Natuurlijk een kwestie van geluk maar je moet wel klaar zitten om het te herkennen.

Aan het eind van de sessie, de laatste takes gezongen met de zeer professionele een-oor-koptelefoon-techniek, was ik nog steeds geen Marvin Gaye, maar wist ik wel weer hoe leuk het is om te zingen. Zeker als er iemand bij zit die het goed vindt maar toch nog een extra take wil hebben. Het was een bijzonder fijne sessie. Een goed voorbeeld van ergens zonder verwachting instappen en jezelf verrassen. Elke keer weer wordt het duidelijker waar Made naar toe gaat, wat het zal worden.

Het vorige verslag was een beetje mopperend en ontevreden. Deze keer was de sfeer relaxt, en hebben we flink wat werk verzet. Met een beetje goede wil zijn de leadvocalen voor Harnas en Boomgrens opgenomen. Het was wat zoeken naar de juiste toon, letterlijk en figuurlijk. Het loonde erg de moeite een paar extra takes te doen, en nog een paar, en nog een paar. En nog een paar om het af te leren en voor de zekerheid want je weet maar nooit.

Na het discussiëren over Vox versterkers, Princetons en het vinden van "je toon" (gitaristengebazel, het was na 12-en) spoedde ik mij moe maar voldaan huiswaarts. Volgende week opnemen bij daglicht, is weer eens wat anders.

Portal

Vroeger, toen ik mij nog de luxe kon permitteren me te vervelen, speelde ik graag computerspelletjes. Ik ben natuurlijk van een generatie die de hele gamerevolutie heeft bijgehouden. Van simpele blokjes op een 286-processor (en niet te vergeten de Philips VideoPac spelcomputer uit de jaren '80) tot de vette graphics waarvoor je een speciale grafische kaart moet hebben. Grand Theft Auto is favoriet, Hitman heb ik alles en helemaal gespeeld, Quake II was een vroege wegbereider, want papa is niet vies van een beetje schieten en knallen.

Maar de laatste tijd was de sjeu er een beetje vanaf. Ik heb - meestal - wel wat beters te doen en als ik nazi's aan het afmaken was, dacht ik af en toe aan de boodschappen die nog gedaan moesten worden. Geen goed teken. Toen ik dan ook nog grotendeels op een Mac overstapte, leek mijn game-hobby na 25 jaar op een roemloos einde af te stevenen.

Maar nu is er Portal (ik ben niet zo snel want Portal 2 is inmiddels uit). Je moet gaten schieten en daardoorheen lopen en puzzels oplossen. Klinkt heel suf, maar zie die trailer. Uitermate verslavend.

Made #9

Naarmate de opnames voor "Made" vorderen, maakt zich een (on)gezond soort ongeduld van mij meester. De weken vliegen voorbij en hoewel elke sessie iets oplevert, gaat het mij te traag. Het zal ongetwijfeld te maken hebben met mijn gebrek aan focus. De weken zitten aardig vol met werk en huishouden en gezin (let wel: ik prijs me gelukkig en probeer niet te klagen maar er zitten slechts 24 uur in een dag) dat een beetje rust in de kop om iets in elkaar te knutselen er bij in schiet.

Goed. Afgezien van dit gemier: De 9e sessie was kort en redelijk to the point. Zoals je bij Tal kunt lezen hebben we gezocht naar geluiden en keyboardpartijen voor "Laat Het Licht Aan", een Beck-achtige soulkneiter uit de Brabantse klei getrokken. Terwijl De Strenge Studiobaas mijn synth-lijntjes aan het redigeren was, dacht ik na over de tekst en dan vooral de performance. De delivery van de tekst, belangrijk in soul, moet worden aangepast. Daar gaan ik eens op zitten broeden. Tal's iets snellere versie (96 ipv 92 BPM) met fijne drumgroove is de onherstelbaar verbeterde basis.

Langzaamaan worden de contouren van de liedjes steeds duidelijker. Wat moet erbij, wat eraf, wat moet opnieuw en wat is nu al helemaal te gek. Binnenkort spreken we weer eens een lange dag in de studio af. Dan meer beeld en geluid. Het wordt nog wel eens wat met die EP.

Februari is niet de maand

Februari is geen goede maand voor de familie Haneveer.

Ik typ dit in een verkorte versie voor de 2e keer want Blogger haperde onverwachts.

Afgelopen vrijdag was het 20 jaar geleden dat mijn vader overleed. De dag ervoor was het een jaar geleden dat mijn Ome Sjors stierf en gisteren overleed mijn oudtante Tante An. 88 Jaar en verder lijden is haar bespaard gebleven.

Dit droeg allemaal bij aan mijn kleine winterdepressie. Een drukke week gehad, met leuke en nuttige dingen en dingen-die-nu-eenmaal-moeten-gebeuren. Weinig avonden thuis. Nog minder tijd en energie kunnen steken aan de liedjes die "Made" moeten vormen. Uitermate frustrerend dat wat je heel graag doet ondergesneeuwd raakt door het dagelijks leven. Ik weet, geduld is een schone zaak. Maar deze snelheid van een tektonische zaak is weer het andere uiterste. Dus, beste studiobaas van de MuziekFabriek, ik kom redelijk onvoorbereid mijn 110% geven vanavond.

De blik ferm op de toekomst gericht dan maar. Mijn moeder wordt donderdag 65 en viert dat zaterdag met een knalfuif met buffet en al. Ik ben een liedje aan het schrijven, waar slingers en confetti de gebruikelijke somberheid verdrijven.

Goed, wat zeur ik ook. De zon schijnt, het is koud buiten, de kachel brandt binnen en de koffie is sterk en warm. En ik heb deze gasten op de bank zitten. Met de toekomst komt het wel goed volgens mij.

Bron - Broen - The Bridge - de Brug

Enige tijd geleden zat er bij de Volkskrant een DVD'tje met de 1e aflevering van de nieuwste Scandinavische thriller The Bridge. Waarbij ik nog dacht: "Alweer een nieuwe thriller uit Het Noorden? Is dat niet wat teveel allemaal?" En - kapotgemarketingt als ik ben - ook: "Dan moet ik zeker die hele serie daar bij de VK gaan kopen? Daar trappen wij niet in!" Ik heb me door het eerste seizoen van Wallander heengeworsteld, veel zuchten en steunen, veel in de verte staren en dan is de moord opgelost. Ik val niet snel in slaap tijdens een film of serie, maar ik heb zelden een Wallander in 1 ruk uitgekeken.

Afijn, er was niks op tv, zoals zo vaak en het DVD'tje lag voor het grijpen. Een uur later was ik die hele serie aan het bestellen op de VKshop. Want erg spannend, waarbij spannend vooral omschreven dient te worden als WAAAAAAHHH! En grappig, vooral de verschillen tussen de Denen en de Zweden. Karakters die geloofwaardig zijn (kom daar maar eens om in de gemiddelde CSI-aflevering). De Oresundbrug tussen die twee landen speelt een grote rol in het verhaal. Ook een vondst: een vrouwelijke rechercheur met een autistische tic.

De serie heeft ons zo gegrepen dat we aan het kijken zijn om met de zomervakantie naar Zweden te reizen. Over de Oresundbrug natuurlijk, dat spreekt.

IWDRM & SOPA/PIPA

If We Don't, Remember Me
(een quote uit "Kiss Me Deadly" uit 1955
Christina Bailey: Get me to that bus stop and forget you ever saw me. If we don't make it to the bus stop...
Mike Hammer : We will.
Christina Bailey : If we don't, remember me.)

is een fijne website waar allerhande bewegende filmstills staan. Het werkt vooral als de beweging heel subtiel is. Dat je denkt: Zie ik dat nou goed? Of als het beeld een hele tijd stilstaat om plotsklaps tot leven te komen. Zoals Jack Nicholson hier in "The Shining". Erg creepy toch? De selectie van de films is vlekkeloos. "Fargo", "The Big Lebowski", "A Clockwork Orange", "... Steve Zissou", "Eraserhead", "Amelie", allemaal favorieteen hier @BelkerHQ.

Of, ubercreepy, Tilda Swinton in "Orlando".

Hier nog meer fun met films. Met dank aan Retecool. Als je bedenkt wat een klereklus dit moet zijn geweest. Vind maar eens al die woorden uit al die films.


Hello from ant1mat3rie on Vimeo.

Dit fijne delen (delen is altijd goed) en remixen zal een stuk moeilijker worden als de SOPA en PIPA bill worden aangenomen in de Amerikaanse senaat. The Oatmeal gaat ook 24 uur op zwart en legt uit waarom:

En Clay Shirky maakt een sterk punt in zijn TED-praatje, want "From now on you're guilty until proven innocent..."

Belker binnenkort in stereo

Een mens kan niet alles en zeker niet als het geld kost en dus is de ruimte die ik gemakshalve "studio" noem nogal - om het maar eens in goed Nederlands te zeggen - underwhelming voor de gemiddelde gearhead.

Veel ouwe zooi, en dan zeker niet in de vintage zin van het woord, wat budgetspul en een paar toevalstreffers uit de categorie: Betaalbare-Dingskes-Die-Hun-Geld-Dubbel-En Dwars-Waard-Zijn. En zo heb ik door de jaren heen iets werkbaars bij elkaar ge-Frankensteind. Je zou kunnen zeggen: dat is mijn persoonlijke sound. De Kracht van Eenvoud, of iets dergelijks. Waarschijnlijk is het gewoon praktisch (kinderen die willen eten, vrouw die een dak boven haar hoofd wil, dat soort details).

Overigens gaat de zolderstudio dit komend voorjaar drastisch en dramatisch onder handen worden genomen. Maar dat is voor later. Voor nu kan ik melden dat afgelopen vrijdag de post mijn 2 nieuwe microfoons kwam brengen. Dat had nog wat voeten in aarde want, de €17,45 aan inklaringsafzetterij kon alleen maar gepast betaald worden onder rembours en natuurlijk niet pinnen, dat zou te makkelijk zijn. Afijn, het Californische KarmaMics uit San Jose (West Coast! Geen Chinees broddelwerk) kwam door met 2 gematchte kleinmembraan mics genaamd Silver Bullet. Ze zijn inderdaad iets groter dan een kogel. En het doosje waar ze in zaten was klein. En toen ik ze uitpakte waren de mics nog kleiner. Zo klein dat ik in eerste instantie dacht dat een een kat uit de spreekwoordelijke zak zou gaan kruipen.

Ze zien er uit alsof je ze op je walkman moet klikken. Niet echt geruststellend. Mee naar boven genomen en samen met dochterlief een fijn stukje free jazz in elkaar gezet. In stereo, want matched. Terugluisteren, heen en weer schuiven met de standaards, free jazz opnemen, terugluisteren etc. Eindoordeel: goed en waarschijnlijk heel goed in de toekomst. Redelijk recht klankbeeld met een klein dipje rond de 2kHz. Zei iemand daar Oude School? Wat ik tot slot nog niet had gemeld is de bizar lage prijs: $34,99 voor de 2, inclusief mini microfoonhouders. Daar kunt u zich dus een buil aan vallen. Ze hebben nog meer mics, duurder en misschien wel nog vetter. Een ribbonmic wellicht?

Verwacht voor de komende tijd veel fraai in stereo (als ik maar terug hoef te komen op mijn Mono Is King mantra) opgenomen muziek. Nu gaat natuurlijk blijken dat mijn "studio" akoestisch een derriehol is. Afijn, het is maar goed dat dat binnenkort onderhanden genomen gaat worden.

The Science Of Movie Posters

Een oog? Dichtbij? Dat moet wel horror wezen.

Filmposters maken is, net als filmtrailers, een vrij exacte wetenschap. Zeker in Hollywood zijn er een hoop ongeschreven regels. Zo proberen de grote studio's de juiste demografie aan te spreken en vanzelfsprekend de winst te maximaliseren. Blijkt dat al die posters onderling inwisselbaar zijn. Actiefilm? Poster zus. Comedy? Poster zo. Poster by numbers, kortom. Op Oh No They Didn't staat een overtuigend overzicht.

Zwevende hoofden boven een strand met kleine mensjes onderaan? Drama!

Vrouwenbenen? Altijd +1 bij mij. Meestal geen favoriet bij de critici deze films.

MADE Sessie #7

Terugrijdend naar huis, langs winderige wegen, dacht ik dat we vandaag niet zo veel hadden gedaan, Antal en ik. We hebben vooral teruggeluisterd naar en bediscussieerd wat er al was opgenomen en bedacht wat er nog moet gebeuren. Tal heeft tussen 10.000 midi-grooves gezocht naar net die ene en natuurlijk niet gevonden. Volgens de strenge studiobaas zitten we op 80% voordat we kunnen gaan mixen. Dat denk ik ook, hoewel de laatste 20% rechtevenredig meer werk zal blijken te zijn. Ter inspiratie begonnen we de dag met koffie en een aantal klassieke multitracks (Marvin Gaye, Queen, Beatles).

Na het avondeten liep ik de dag nog eens na en kwam tot de voorzichtige conclusie dat we goed bezig zijn. De EP krijgt langzaamaan vorm en inhoud. Vijf liedjes staan dus in de steigers, de een wat steviger dan de andere, en ik heb nog twee liedjes er bij geschreven die de cirkel moeten rondbreien.

Het materiaal was allemaal sterker dan ik mij herinnerde, altijd fijn voor een songschrijver om dat te merken.

Ons eerste plan in juni, 8 quasi lo-fi Dylaneske sessies inclusief mixen wham-bam-thankyouma'am en wegwezen, hebben we inmiddels losgelaten. Het gaat langzamer dan we willen, maar haastige spoed etc. De liedjes worden er wel beter van. Belangrijkste is dat we weer uitzicht op iets goeds hebben en momentum dat we vast proberen te houden.