B e l k e r B l o g

Einde van de wereld in progress En zo bleek de wereld niet te vergaan, en zo bleek tevens dat drummers een onderschatte beroepsgroep te zijn bij de gemiddelde zanger/liedjesschrijver. Op de 21e van de 12e togen we naar het Soundportgebouw in Rotjeknor, op zo'n typisch Rotterdams desolaat stukje industrieterrein. Daar, in de Real Music Room werd "Made" dichtgetimmerd door Jan Pohl . Opnameleider van dienst was de immer aimabele en rots in de branding Rogier Hemmes . Je kunt nog zoveel Gb aan drumsamples verzamelen, drumgrooves van erkende eredivisiedrummers downloaden en uren knippen en plakken, een ademende, levende drummer van vlees en bloed brengt toch net dat beetje extra. Wat zeg ik? Beetje extra? Een heleboel veel meer energie, menselijkheid en leven. Soms is een drumcomputer beter en dat was ook een beetje ons uitgangspunt toen we aan "Made" begonnen. Maar gaandeweg het project werd de muziek rootsier, ademde meer, kreeg een andere, sorry voor het

Dat doet au Nog even en we gaan de drums verheropnemen op de kortste dag van het jaar, ook bekend als de-dag-dat-de-aarde-ophield-te-bestaan. Dat zal wel niks met de drums te maken hebben, hoop ik. Het Made-project stond dus even in de koeling. Ik draalde er wat omheen en probeerde iets van de muziek te vinden die we hadden gemaakt. Einduitslag: Made is zwaar OK, soms zelfs erg tof. Ik werd erg blij van de liedjes en hoe ze uiteindelijk op de harde schijf terecht zijn gekomen. De zeggingskracht van mijn muziek is nog nooit zo goed in balans geweest qua vorm en inhoud. Een beetje afstand doet wonderen. Dus creatief/artistiek zitten we geramd. Tegelijkertijd kwam daar ook de vraag opzetten: "Waarom ga je eigenlijk een cd maken?" Niemand koopt/luistert toch nog cd's? Is het een investering in mijn ijdelheid? Waarom zoek je geen platenmaatschappij die de cd wil uitbrengen, als je toch nostalgisch bezig bent? IJdelheid? Ja, dat denk ik wel. Mooi om zo'n schijf

Zo'n drum dus In het zicht van de haven, toen de kapitein al rustig een sjekkie aan het draaien was en de mensen op de kade stonden te zwaaien, ging het roer om. Goede raad is vaak duur en levert een hoop werk op. Zo ook nu. Het extra paar oren van Rogier leidde een koerswijziging in: we gaan de drums opnieuw opnemen. De laatste 5%, de kers op de slagroom, de strik eromheen. Een echte drummer van vlees en bloed gaat de liedjes de nodige funk en zweet voorzien. Meer leven, meer stromend bloed. Meer dynamiek. Het is een hoop gedoe, maar ik denk dat de liedjes die we hebben opgenomen dat verdienen. Fuk deadlines! Overigens hoeven niet alle liedjes opnieuw door de mangel. Van de 10 liedjes op "Made" zijn er 4 of 5 waarop nieuwe trommels komen. En daarna weer wat herschuiven en -mixen om alles een plekje te geven. Drummers, dankbaar materiaal Terecht merkte Tal, die de bui al zag hangen, op: "Is dit een vertragingstactiek?" Het dreigt op deze manier

3 mannen, 3 gitaren Afgelopen maandag was de kick-off van "Tres Hombres Tres Guitarras". In de 1e drie maanden van het jaar zal een telkens een trio singersongwriters, met gitaar, en in wisselende samenstelling, door het land trekken. Met dank aan Stefan 't Hooft ( Walker Diver ), die onvermoeibaar het zootje ongeregeld probeert te slijten in den lande. Zonder mensen met dit soort organisatorisch talent zouden wij hombres een stuk minder met onze guitarras kunnen optreden. En ik mag ook meedoen. Jippie. Het beloofde alvast veel goeds daar in Café De Stad . Alex Akela is iedereens favoriete sidekick, want je geeft hem een sigarendoosje met snaren en hij krijgt er muziek uit. Alex speelt elk instrument dat uitgevonden is, en nog een paar die nog niet bedacht zijn. Daarnaast timmert hij aan de weg met zijn eigen fijne liedjes. Een bescheiden man met een groot talent. Walker Diver Walker Diver is een van de beste vertellers onder songschrijvers. Muzikaal tus

Die vakantie duurde wel lang zeg. Is al weer een verre herinnering. Zweden was overweldigend mooi. Daar gaan we terugkomen. Afijn, waar waren we gebleven? Oh ja, de mix was klaar en nu was het slechts een kwestie van hoesje erom flikkeren, door de mastering pleuren en naar Polen tiefen. Appeltje. Eitje. een cd, het vinyl van de jaren '90 De werkelijkheid, waarde lezer, is zoals zo vaak een stuk weerbarstiger. Allereerst moet er flink worden getwijfeld en gezwoegd over vierkante millimeters. Van "Het is allemaal niks!" via "Als we nu eens..." tot "Ik ga een boek schrijven!". Om uiteindelijk uit te komen bij: "Eigenlijk stiekem best wel tof die cd." De cd is gelukkig nog steeds tof, en ik ben blij en trots en kan niet wachten om het ding de wereld in te helpen. Vanwaar die traagheid, vraagt u zich af? Tja, dat weet ik eigenlijk zelf ook niet. Feit is wel dat in de tussentijd "Made" een rond aantal van 10 liedjes heeft gek

Altijd maar die Strat! Vijftien sessies? Het leken er minder. In een krap jaar hebben we toch maar iets moois gemaakt. Afgelopen vrijdag werd ik aangenaam verrast door wat we gemaakt hadden: liedjes met een kop en staart en een verhaal dat verteld wordt. We hebben al doende het geluid gevonden dat bij de liedjes past, en liedjes gevonden die bij het geluid in ons gezamenlijk hoofd past. Het leuke (en soms frustrerende) van de hele onderneming was en is dat we allebei gedwongen werden de normale werkwijze te verlaten en buiten onze comfortzone te werken. Ik met mijn vage prietpraat en Tal met zijn doelgerichte aanpak waren wonder boven wonder een dynamisch duo. Er is geen bloed gevloeid. De vriendschapsbanden zijn weer aangehaald en ergens denk ik dat dat tussen de liedjes door op de cd te horen zal zijn. albumhoes "Made" Tal verraste me (zoals zo vaak) met een zwaar briljante Beach Boys vamp aan "Slechte Vriend", echt de kers op de slagroom van de taar

Pennen. Potloden. Stiften. Niet alleen het boek waarin je schrijft doet er toe maar ook waarmee je schrijft. Schrijvers als Harry Mulisch hadden een indrukwekkende collectie vulpennen, de een nog exclusiever dan de andere. Ik heb ik mijn schrijvende leven elke balpen, geurstift en kleurpotlood gebruikt die op dat moment voorhanden was. Soms met dramatische gevolgen, zoals die ene keer dat de inkt in de zon vervaagde en leek op te lossen. Met de hand schrijven dreigt een lost art te worden als ik zo om mij heen kijk. De typemachine was er eerst. Ik heb nog in 1990 een elektronisch schrijfmasjien gekocht met automatisch correctielint. Twee werkstukken op gemaakt om er daarna achter te komen dat WP5.1 de bom was. Met een typemachine moet je nog een beetje nadenken voordat je iets opschrijft. Met een computer kun je helemaal leeglopen en later editten. Vergelijk het met het verschil tussen analoog en digitaal opnemen. Analoog dwingt tot nadenken vooraf. Beide systemen hebben voor

Voor muzikanten - mijzelf incluis - is er weinig fijner dan eindeloos fantaseren over gear. Misschien is het een gitaristending. Welke gitaar moet met welke versterker, welke snaren (en welke dikte? Ik zit thans weer op 011 na jaren van 012), plectra (Dunlop!), speakers (Vintage 30 of toch maar Jensen?), pedaaltjes (don't get me started), kabels. En dan heb ik het nog niet eens over opnamespullen: microfoons, interfaces, compressors en meer van dat spul. Ouwehoeren met medemuzikanten over de pros en cons van een bepaald kabeltje, pedaal-mod of tremolo-tweak. Wat is er leuker? Gearslut is my middle name. Als songschrijver heb je ook gear die favoriet is. Mijn lichte verslaving behelst opschrijfboekjes. Jarenlang heb ik dummies uit de witte boekhandel gebruikt om mijn liedjes in te schrijven. A5 bleek het meest praktisch, de juiste combinatie van draagbaarheid (A4 is te groot) en ruimte om te schrijven (A6 is te klein). Geen lijntjes, gewoon wit papier, handig om tekeningetjes

Afgelopen vrijdag speelden Solo (Michiel Flamman) en a balladeer (Marinus de Goederen) in Ekko een bijzonder fijne om-en-om akoestische set. Hun beider oeuvre kwam voorbij met grappige en sterke verhalen over het leven als singer/songwriter aan het begin van de 21e eeuw. Ze waren al bevriend voordat hun eerste album uitkwam. Ze scoorden allebei Een Hit (Marinus met het supermooie "Swim With Sam", en Michiel met het voor Birgit Schuurman gepende "I Know"), werden na een eigen beheer release opgepikt door Excelsior (Solo) en EMI (a balladeer), en heben door de jaren heen een flinke hoeveelheid goede liedjes geschreven. De avond was deels masterclass songwriting en deels how-to-survive-the-music-industry. Twee singer/songwriters die allebei een bepaalde gevoeligheid, humor en verlegenheid delen. Michiel is met zijn tot in de puntjes verzorgde baard wat meer theatraal en Marinus is wat meer scruffy looking en introverter. De grapjes vlogen over en weer ("I

Als de Grote Mixmeester er nog eens kritisch naar heeft geluisterd en alles goed heeft bevonden, dan zou het wel eens zo kunnen zijn dat alle zang is opgenomen. Vandaag "Slechte Vriend" gezongen volgens het aloude recept: ik weet nog niet precies wat ik ga doen maar bij de 20e take ben ik er klaar voor. Sterker nog, tijdens het zingen ging ik pas snappen wat voor liedje ik had geschreven. Ik verzin het letterlijk waar je bijstaat. De brug was nog woordloos, een kwartiertje epibreren loste ook dat probleem op. Vooral de sfeer en de toon van het liedje vinden was de uitdaging. Gek genoeg was ik qua toonhoogte spot on , want zo ben ik. Meneertje toonzuiver zingen voor gevorderden. Jammer genoeg gingen we ook nog een koortje zingen (dat alweer gedelete is...) met de gebruikelijke martelgang voor mij naast meneertje Antal-fuk-The-Beach-Boys-ik-doe-het-zelf-wel. Dan heb je je met goed gevolg uit de naad gezongen en blijkt het zingen van een simpele secunde te hoog gegrepen.

En ineens ging het hard. Of hard, er moet nog wat gezongen worden en er moet worden gemixt (en dat kan natuurlijk nog heel wat voeten in aarde hebben). Aan de andere kant viel het me op hoeveel er eigenlijk al af is. Haast ongemerkt hebben we heel wat werk verzet en is er iets ontstaan. Iets wat heel tof gaat worden. Vandaag een hoop kleine dingskes gedaan. Geprobeerd om een Tom Waitserige flessofoon in te spelen, lekker ruwe gitaarpartijen neergelegd (Tal links en ik rechts, Casino vs. Strat), Tal deed zijn slide-magie (zonne groate plus jonguh), en uw eigen Belker had zijn 20 jaar geleden in Ierland gekochte tin whistle meegebracht, waar hij met zijn vlekkeloze techniek de emotie wist over te brengen. Gelukkig stond de autotune stand-by. We hebben ook nog voorzichtig plannen gemaakt voor het postproductie traject: cd mastering; hoesontwerp; cd persen; wereldtoernee; de wereld draait door minuut. Afijn, de basics dus. Oud en wijs als we zijn weten we dat het echte werk pas

Omdat alles zo zijn gangetje gaat en de weken vooruit schieten met een onwaarschijnlijke snelheid een kort overzicht van de wereld van BelkerHQ van de afgelopen weken. De verslaving aan Sherlock , is cold turkey geëindigd met het einde van seizoen 2. Het wachten en nagelbijten is tot het verschijnen van het 3e seizoen die men nu aan het schrijven danwel opnemen is. Het idee: Sherlock in het Londen van nu. Internet, sms, compleet met psychopathische Moriarty. Gripping stuff , zeggen in de UK. Alles klopt, tot aan de naam van de acteur die Holmes speelt: Benedict Cumberbatch. Dan moet je wel tot grootse dingen in staat worden geacht. Deze BBC Sherlock staat in schril contrast met de guns ablazin' film-Sherlock van Robert Downey Jr. (die ik afgelopen week overigens in een VS filmversie van The Singing Detective zag, maar dat is weer een heel ander verhaal). Irritant, autistisch, geniaal en sociaal onvoldoende uitgerust, zo zien wij onze Sherlocks graag. Martin Freeman speelt

Vrij snel na de 10e sessie knalde ik over de A27 richting de studio, met in mijn hoofd het laatste liedje van de EP. Die eigenlijk al geen EP meer is, maar meer een klassiek kort album van onder het half uur. Zoiets. Goed, in mijn hoofd zat het liedje "Slechte Vriend". Ik heb hard aan de melodie gewerkt, tekst is nog niet af, het idee en het chorus zijn er al wel. Tal kwam met een paar nuttige vormtechnische wijzigingen (beginnen met het chorus, prechorus herhalen) nadat ik het heel slecht had gespeeld om hem een idee te geven. Mijn klankbeeld en referentiekader was Neil Youngs "Out On The Weekend". Dat vond Tal een goed idee, want : "... we komen toch ergens anders uit." Het werd een welbestede dag. In no time werden er 2 akoestische gitaren (waarvan 1 op het eind weer opnieuw werd gedaan), bas, orgel en piano neergelegd. Blijft altijd een klein wonder om tegen jezelf in te spelen en zo laagje voor laagje iets op te bouwen. Tal deed zijn

We zitten in de dubbele cijfers! Om dat te vieren aten we goed en lekker in het aanpalende restaurantgedeelte van de studio. De studiobaas had het over "zingen" gehad als doel voor de sessie. Ik natuurlijk een beetje binnensmonds protesteren, want "de hele dag MBO-ers tot de orde geroepen" en "ben niet zo bij stem" en "is er niet een synthlijntje wat nog gespeeld moet worden?". Gelukkig deed Tal net of ie doof was en zo stond ik al snel voor de microfoon. Beetje trutten met de latency en gaan! Nu was de tekst voor Harnas verre van af en toen de sessie werd opgeschoond in de computer schreef ik achter elkaar de benodigde coupletten. Soms zit het mee. Kwestie van niet denken en flowen als een malle. In 10 minuten (lezen mijn studenten mee?) zag De Zanger/Liedjesschrijver dat het goed was. Natuurlijk een kwestie van geluk maar je moet wel klaar zitten om het te herkennen. Aan het eind van de sessie, de laatste takes gezongen met de zeer prof

Vroeger, toen ik mij nog de luxe kon permitteren me te vervelen, speelde ik graag computerspelletjes. Ik ben natuurlijk van een generatie die de hele gamerevolutie heeft bijgehouden. Van simpele blokjes op een 286-processor (en niet te vergeten de Philips VideoPac spelcomputer uit de jaren '80) tot de vette graphics waarvoor je een speciale grafische kaart moet hebben. Grand Theft Auto is favoriet, Hitman heb ik alles en helemaal gespeeld, Quake II was een vroege wegbereider, want papa is niet vies van een beetje schieten en knallen. Maar de laatste tijd was de sjeu er een beetje vanaf. Ik heb - meestal - wel wat beters te doen en als ik nazi's aan het afmaken was, dacht ik af en toe aan de boodschappen die nog gedaan moesten worden. Geen goed teken. Toen ik dan ook nog grotendeels op een Mac overstapte, leek mijn game-hobby na 25 jaar op een roemloos einde af te stevenen. Maar nu is er Portal (ik ben niet zo snel want Portal 2 is inmiddels uit). Je moet gaten schieten en

Naarmate de opnames voor "Made" vorderen, maakt zich een (on)gezond soort ongeduld van mij meester. De weken vliegen voorbij en hoewel elke sessie iets oplevert, gaat het mij te traag. Het zal ongetwijfeld te maken hebben met mijn gebrek aan focus. De weken zitten aardig vol met werk en huishouden en gezin (let wel: ik prijs me gelukkig en probeer niet te klagen maar er zitten slechts 24 uur in een dag) dat een beetje rust in de kop om iets in elkaar te knutselen er bij in schiet. Goed. Afgezien van dit gemier: De 9e sessie was kort en redelijk to the point . Zoals je bij Tal kunt lezen hebben we gezocht naar geluiden en keyboardpartijen voor "Laat Het Licht Aan", een Beck-achtige soulkneiter uit de Brabantse klei getrokken. Terwijl De Strenge Studiobaas mijn synth-lijntjes aan het redigeren was, dacht ik na over de tekst en dan vooral de performance. De delivery van de tekst, belangrijk in soul, moet worden aangepast. Daar gaan ik eens op zitten broeden. Tal&

Februari is geen goede maand voor de familie Haneveer. Ik typ dit in een verkorte versie voor de 2e keer want Blogger haperde onverwachts. Afgelopen vrijdag was het 20 jaar geleden dat mijn vader overleed. De dag ervoor was het een jaar geleden dat mijn Ome Sjors stierf en gisteren overleed mijn oudtante Tante An. 88 Jaar en verder lijden is haar bespaard gebleven. Dit droeg allemaal bij aan mijn kleine winterdepressie. Een drukke week gehad, met leuke en nuttige dingen en dingen-die-nu-eenmaal-moeten-gebeuren. Weinig avonden thuis. Nog minder tijd en energie kunnen steken aan de liedjes die "Made" moeten vormen. Uitermate frustrerend dat wat je heel graag doet ondergesneeuwd raakt door het dagelijks leven. Ik weet, geduld is een schone zaak. Maar deze snelheid van een tektonische zaak is weer het andere uiterste. Dus, beste studiobaas van de MuziekFabriek, ik kom redelijk onvoorbereid mijn 110% geven vanavond. De blik ferm op de toekomst gericht dan maar. Mijn

Enige tijd geleden zat er bij de Volkskrant een DVD'tje met de 1e aflevering van de nieuwste Scandinavische thriller The Bridge. Waarbij ik nog dacht: "Alweer een nieuwe thriller uit Het Noorden? Is dat niet wat teveel allemaal?" En - kapotgemarketingt als ik ben - ook: "Dan moet ik zeker die hele serie daar bij de VK gaan kopen? Daar trappen wij niet in!" Ik heb me door het eerste seizoen van Wallander heengeworsteld, veel zuchten en steunen, veel in de verte staren en dan is de moord opgelost. Ik val niet snel in slaap tijdens een film of serie, maar ik heb zelden een Wallander in 1 ruk uitgekeken. Afijn, er was niks op tv, zoals zo vaak en het DVD'tje lag voor het grijpen. Een uur later was ik die hele serie aan het bestellen op de VKshop . Want erg spannend, waarbij spannend vooral omschreven dient te worden als WAAAAAAHHH! En grappig, vooral de verschillen tussen de Denen en de Zweden. Karakters die geloofwaardig zijn (kom daar maar eens om in de g

If We Don't, Remember Me (een quote uit "Kiss Me Deadly" uit 1955 Christina Bailey : Get me to that bus stop and forget you ever saw me. If we don't make it to the bus stop... Mike Hammer : We will. Christina Bailey : If we don't, remember me.) is een fijne website waar allerhande bewegende film stills staan. Het werkt vooral als de beweging heel subtiel is. Dat je denkt: Zie ik dat nou goed? Of als het beeld een hele tijd stilstaat om plotsklaps tot leven te komen. Zoals Jack Nicholson hier in "The Shining". Erg creepy toch? De selectie van de films is vlekkeloos. "Fargo", "The Big Lebowski", "A Clockwork Orange", "... Steve Zissou", "Eraserhead", "Amelie", allemaal favorieteen hier @BelkerHQ. Of, ubercreepy, Tilda Swinton in "Orlando". Hier nog meer fun met films. Met dank aan Retecool . Als je bedenkt wat een klereklus dit moet zijn geweest. Vind maar eens al die woor

Een mens kan niet alles en zeker niet als het geld kost en dus is de ruimte die ik gemakshalve "studio" noem nogal - om het maar eens in goed Nederlands te zeggen - underwhelming voor de gemiddelde gearhead . Veel ouwe zooi, en dan zeker niet in de vintage zin van het woord, wat budgetspul en een paar toevalstreffers uit de categorie: Betaalbare-Dingskes-Die-Hun-Geld-Dubbel-En Dwars-Waard-Zijn. En zo heb ik door de jaren heen iets werkbaars bij elkaar ge-Frankensteind. Je zou kunnen zeggen: dat is mijn persoonlijke sound. De Kracht van Eenvoud, of iets dergelijks. Waarschijnlijk is het gewoon praktisch (kinderen die willen eten, vrouw die een dak boven haar hoofd wil, dat soort details). Overigens gaat de zolderstudio dit komend voorjaar drastisch en dramatisch onder handen worden genomen. Maar dat is voor later. Voor nu kan ik melden dat afgelopen vrijdag de post mijn 2 nieuwe microfoons kwam brengen. Dat had nog wat voeten in aarde want, de €17,45 aan inklaringsafze

Een oog? Dichtbij? Dat moet wel horror wezen. Filmposters maken is, net als filmtrailers, een vrij exacte wetenschap. Zeker in Hollywood zijn er een hoop ongeschreven regels. Zo proberen de grote studio's de juiste demografie aan te spreken en vanzelfsprekend de winst te maximaliseren. Blijkt dat al die posters onderling inwisselbaar zijn. Actiefilm? Poster zus. Comedy? Poster zo. Poster by numbers , kortom. Op Oh No They Didn't staat een overtuigend overzicht. Zwevende hoofden boven een strand met kleine mensjes onderaan? Drama! Vrouwenbenen? Altijd +1 bij mij. Meestal geen favoriet bij de critici deze films.

Terugrijdend naar huis, langs winderige wegen, dacht ik dat we vandaag niet zo veel hadden gedaan, Antal en ik. We hebben vooral teruggeluisterd naar en bediscussieerd wat er al was opgenomen en bedacht wat er nog moet gebeuren. Tal heeft tussen 10.000 midi-grooves gezocht naar net die ene en natuurlijk niet gevonden. Volgens de strenge studiobaas zitten we op 80% voordat we kunnen gaan mixen. Dat denk ik ook, hoewel de laatste 20% rechtevenredig meer werk zal blijken te zijn. Ter inspiratie begonnen we de dag met koffie en een aantal klassieke multitracks (Marvin Gaye, Queen, Beatles). Na het avondeten liep ik de dag nog eens na en kwam tot de voorzichtige conclusie dat we goed bezig zijn. De EP krijgt langzaamaan vorm en inhoud. Vijf liedjes staan dus in de steigers, de een wat steviger dan de andere, en ik heb nog twee liedjes er bij geschreven die de cirkel moeten rondbreien. Het materiaal was allemaal sterker dan ik mij herinnerde, altijd fijn voor een songschrijver om da