Made #19: Kers. Slagroom. Taart. Drums.

Einde van de wereld in progress

En zo bleek de wereld niet te vergaan, en zo bleek tevens dat drummers een onderschatte beroepsgroep te zijn bij de gemiddelde zanger/liedjesschrijver. Op de 21e van de 12e togen we naar het Soundportgebouw in Rotjeknor, op zo'n typisch Rotterdams desolaat stukje industrieterrein. Daar, in de Real Music Room werd "Made" dichtgetimmerd door Jan Pohl. Opnameleider van dienst was de immer aimabele en rots in de branding Rogier Hemmes.

Je kunt nog zoveel Gb aan drumsamples verzamelen, drumgrooves van erkende eredivisiedrummers downloaden en uren knippen en plakken, een ademende, levende drummer van vlees en bloed brengt toch net dat beetje extra. Wat zeg ik? Beetje extra? Een heleboel veel meer energie, menselijkheid en leven. Soms is een drumcomputer beter en dat was ook een beetje ons uitgangspunt toen we aan "Made" begonnen. Maar gaandeweg het project werd de muziek rootsier, ademde meer, kreeg een andere, sorry voor het woord, vibe.

Niet alle microfoons worden waarschijnlijk gebruikt bij het mixen

Fijn om met een drummer met muzikaliteit en gedeelde visie te werken. Sowieso om met een andere muzikant te werken, je krijgt toch beter een beeld van waar je staat muzikaal met je liedjes. Er werd wat heen en weer gepraat over "niet te bedacht", Thomann ribbons vs. Neumann condensators en de juiste plaatsing van de theedoek.  Het werkte allemaal lekker en snel. We begonnen met de hardste klappen in "Harnas", om vier liedjes later de sessie te eindigen met het rustigste liedje "Ik Draag Jouw Hart".

Ondanks haperende geluidskaarten een dag eerder, die Rogier noopten tot het inzetten van zijn Trident preamps, bleef hij onverstoorbaar. Het bleek een gouden greep. Fijn geluid, een soort Glyn Johns extra deluxe setup, warm en vet als een kapsalon.

Korte impressie:

Made #18: CD maken? Je bent toch niet gek?

Dat doet au

Nog even en we gaan de drums verheropnemen op de kortste dag van het jaar, ook bekend als de-dag-dat-de-aarde-ophield-te-bestaan. Dat zal wel niks met de drums te maken hebben, hoop ik.

Het Made-project stond dus even in de koeling. Ik draalde er wat omheen en probeerde iets van de muziek te vinden die we hadden gemaakt. Einduitslag: Made is zwaar OK, soms zelfs erg tof. Ik werd erg blij van de liedjes en hoe ze uiteindelijk op de harde schijf terecht zijn gekomen. De zeggingskracht van mijn muziek is nog nooit zo goed in balans geweest qua vorm en inhoud. Een beetje afstand doet wonderen.

Dus creatief/artistiek zitten we geramd. Tegelijkertijd kwam daar ook de vraag opzetten: "Waarom ga je eigenlijk een cd maken?" Niemand koopt/luistert toch nog cd's? Is het een investering in mijn ijdelheid? Waarom zoek je geen platenmaatschappij die de cd wil uitbrengen, als je toch nostalgisch bezig bent?

IJdelheid? Ja, dat denk ik wel. Mooi om zo'n schijfje met je (artiesten)naam d'rop in je handen te houden. Ik heb ook gemerkt met de vorige 2 EP's als download only dat journalisten en smaakmakers toch graag een hardcopy willen hebben. Ze nemen je serieuzer als blijkt dat je er wat geld tegenaan hebt gesmeten. Wat dat betreft is het een investering in je street credibility. Hoe graag wil je het? Laat maar zien dan. Put your money where your mouth is.

Opa weet nog goed...

Nostalgie? Jazekers. Onze eerste demo kwam uit op cassette en ik kan me nog herinneren dat iemand van een studio (wie ook alweer? Help me out Tal) de magische woorden sprak: "Ik brand wel een ceedeetje voor jullie." En wij met zijn 4-en gebiologeerd naar de peperdure cd-brander zaten te kijken tijdens het brandproces. Het beste ooit sinds de uitvinding van gesneden brood. Nog geen tien jaar later was de cd vooral iets wat gratis bij een tijdschrift zat.

Platen

Aan de andere kant, zo'n cd is een mooi visitekaartje om weg te geven en je hebt handel om uit je kofferbak te verkopen tijdens optredens. Niet dat ik van plan ben om 4 keer per week op te komen draven, maar u begrijpt mijn punt. Ik heb lang zitten wikken en wegen en afstrepen of ik eigen beheer moet gaan of toch moet proberen aan te haken bij een platenmaatschappij. Maar uiteindelijk denk ik dat ik op mijn eigen langzame manier moet groeien en lekker door moet twijfelen en trutten. De liedjes worden nog steeds beter, da's het belangrijkste. Ik ga dit ding zelf de wereld in helpen. Een platenmaatschappij kan altijd nog bij de volgende. Ik heb al een concept.

Afijn. Eerst maar eens die drums erop knallen. En dan wat schuiven en herschikken. Dan zien we weer verder.

Made #17: Het Roer Kan Nog Om

Zo'n drum dus

In het zicht van de haven, toen de kapitein al rustig een sjekkie aan het draaien was en de mensen op de kade stonden te zwaaien, ging het roer om. Goede raad is vaak duur en levert een hoop werk op. Zo ook nu. Het extra paar oren van Rogier leidde een koerswijziging in: we gaan de drums opnieuw opnemen. De laatste 5%, de kers op de slagroom, de strik eromheen. Een echte drummer van vlees en bloed gaat de liedjes de nodige funk en zweet voorzien. Meer leven, meer stromend bloed. Meer dynamiek.

Het is een hoop gedoe, maar ik denk dat de liedjes die we hebben opgenomen dat verdienen. Fuk deadlines! Overigens hoeven niet alle liedjes opnieuw door de mangel. Van de 10 liedjes op "Made" zijn er 4 of 5 waarop nieuwe trommels komen. En daarna weer wat herschuiven en -mixen om alles een plekje te geven.

Drummers, dankbaar materiaal

Terecht merkte Tal, die de bui al zag hangen, op: "Is dit een vertragingstactiek?" Het dreigt op deze manier op een gevalletje uitstel/afstel te gaan lijken. Toch ben ik hier vrij zeker van dat het een verbetering op gaat leveren. Rogier heeft al eerder (bij de mix van "Ondersneeuw") op het laatste moment een positieve invloed gehad. Zijn fijntjes afgestelde oren prikten meteen door de discrepantie tussen percussie en de rest van de instrumenten. Want hoewel Tal flink wat uren heeft besteed aan het humanizen van de MIDI-tracks, geeft een goeie drummer net dat beetje extra wat waarschijnlijk een groot verschil gaat maken. En we hebben een hele goeie drummer in gedachten.

Dus. Nu ik er een week of wat mee heb gelopen maakt het natuurlijk volledig sense. Er is nog steeds een goede reden voor echte menselijke drummers. "Made" wordt er alleen maar mooier op.

En wat heeft Dave Grohl, zelf geen onverdienstelijk drummer, hierover te melden?

1. What do Ginger Baker and canteen coffee have in common?
They both suck without Cream.

2. How many drummers does it take to change a lightbulb?
Just one, so long as the roadie gets the ladder, sets it up and puts the bulb in the socket for him.

3. What is the difference between a chiropidist and Ginger Baker?
A chiropidist bucks up your feet

4. How many drummers does it take to change a lightbulb?
Five: One to screw the bulb in, and four to talk about how much better Neil Peart would have done it.

5. How can you tell a drummer's at the door?
The knocking speeds up.

6. How can you tell a drummer's at the door?
He doesn't know when to come in.

7. How can you tell when the drum riser is level?
Drool comes out of both sides of the drummer's mouth.

8. What do you call a drummer that breaks up with his girlfriend?
Homeless.

9. How many drummers does it take to change a light bulb?
None: they have a machine to do that now.

10. What's the last thing a drummer says in a band?
"Hey guys, why don't we try one of my songs?
(sound of Grohl having last laugh)

Tres Hombres in De Stad

3 mannen, 3 gitaren

Afgelopen maandag was de kick-off van "Tres Hombres Tres Guitarras". In de 1e drie maanden van het jaar zal een telkens een trio singersongwriters, met gitaar, en in wisselende samenstelling, door het land trekken. Met dank aan Stefan 't Hooft (Walker Diver), die onvermoeibaar het zootje ongeregeld probeert te slijten in den lande. Zonder mensen met dit soort organisatorisch talent zouden wij hombres een stuk minder met onze guitarras kunnen optreden. En ik mag ook meedoen. Jippie.

Het beloofde alvast veel goeds daar in Café De Stad. Alex Akela is iedereens favoriete sidekick, want je geeft hem een sigarendoosje met snaren en hij krijgt er muziek uit. Alex speelt elk instrument dat uitgevonden is, en nog een paar die nog niet bedacht zijn. Daarnaast timmert hij aan de weg met zijn eigen fijne liedjes. Een bescheiden man met een groot talent.

Walker Diver

Walker Diver is een van de beste vertellers onder songschrijvers. Muzikaal tussen Steve Earle en The Replacements schetst hij sfeervolle beelden. Het liedje over de teloorgang van Roosendaal bleef lang nazoemen.

Stephen Wings is jaloersmakend jong en knap en klinkt ook nog als Conor Oberst. Zijn liedjes komen zowaar dicht in de buurt van zijn voorbeeld. Toffe rootsy liedjes over liefde, vriendschap en onrecht in de wereld. Gaat u nog veel van horen. De mooie meisjes wisten na afloop waar ze moesten wezen.

Bijkomend voordeel: Harold was er ook om tussen de liedjes door tegen aan te lullen. Lange tijd niet gezien en het bijkletsen zal later een vervolg krijgen. De limburgse songsmid was uit Bos & Lommer afgezakt naar De Provincie. Goed elkaar te treffen met een paar bokbiertjes (La Trappe maakt een straffe herfstbok). Zoals zo vaak worden avonden wanneer je geen zin hebt om nog de deur uit te gaan maar toch doet, de beste avonden.

Made # 16 - De Terugkeer Van De Nasleep

Die vakantie duurde wel lang zeg. Is al weer een verre herinnering. Zweden was overweldigend mooi. Daar gaan we terugkomen.

Afijn, waar waren we gebleven? Oh ja, de mix was klaar en nu was het slechts een kwestie van hoesje erom flikkeren, door de mastering pleuren en naar Polen tiefen. Appeltje. Eitje.

een cd, het vinyl van de jaren '90

De werkelijkheid, waarde lezer, is zoals zo vaak een stuk weerbarstiger. Allereerst moet er flink worden getwijfeld en gezwoegd over vierkante millimeters. Van "Het is allemaal niks!" via "Als we nu eens..." tot "Ik ga een boek schrijven!". Om uiteindelijk uit te komen bij: "Eigenlijk stiekem best wel tof die cd."

De cd is gelukkig nog steeds tof, en ik ben blij en trots en kan niet wachten om het ding de wereld in te helpen. Vanwaar die traagheid, vraagt u zich af? Tja, dat weet ik eigenlijk zelf ook niet. Feit is wel dat in de tussentijd "Made" een rond aantal van 10 liedjes heeft gekregen. 9 is een lange EP, voor mijn gevoel, 10 is een album. Een kleine 32 minuten in totaal.Een liedje extra dat a) het wanhopige vinexgevoel goed omschrijft (blijkt toch een rode draad te zijn geworden) b) eerder is opgenomen, een andere sonische vingerafdruk heeft en juist daardoor een sterk slot van het album is. Inderdaad, ik verzin het terwijl ik aan het schrijven ben.

Dit staat er allemaal op

Rogier is inmiddels aan de gang met het masteren, Ronald schroeft het hoesje in elkaar, Antal zit nagels te bijten in de studio en mijn beste Poolse vrienden staan in de startblokken. Nu zit ik middenin de spannende wereld van ISRC-codes, wel of niet voor iTunes masteren, aggregatoren, blogosphere, webshops, in of uit consignatie, kortom, superspannend allemaal. Gelukkig heeft vriend Tal de boel handzaam samengevat hiero.

Ben ook druk met dat beetje netwerk dat ik heb te masseren, om akoestische gigs te doen. In een vlaag van onbezonnenheid en overtollige energie heb ik plannen gemaakt voor een heuse cd-presentatie. Met band en speciale gasten, op een fraaie lokatie. Hierover later meer.

Made #15

Altijd maar die Strat!

Vijftien sessies? Het leken er minder. In een krap jaar hebben we toch maar iets moois gemaakt. Afgelopen vrijdag werd ik aangenaam verrast door wat we gemaakt hadden: liedjes met een kop en staart en een verhaal dat verteld wordt. We hebben al doende het geluid gevonden dat bij de liedjes past, en liedjes gevonden die bij het geluid in ons gezamenlijk hoofd past.

Het leuke (en soms frustrerende) van de hele onderneming was en is dat we allebei gedwongen werden de normale werkwijze te verlaten en buiten onze comfortzone te werken. Ik met mijn vage prietpraat en Tal met zijn doelgerichte aanpak waren wonder boven wonder een dynamisch duo. Er is geen bloed gevloeid. De vriendschapsbanden zijn weer aangehaald en ergens denk ik dat dat tussen de liedjes door op de cd te horen zal zijn.

albumhoes "Made"

Tal verraste me (zoals zo vaak) met een zwaar briljante Beach Boys vamp aan "Slechte Vriend", echt de kers op de slagroom van de taart. Daar moet ie iets mee doen, met dat talent. Er kwamen een paar problemen tevoorschijn (Tal, ik ben nog steeds op zoek naar een goeie bekkenclashboem voor LHLA), er werden mouwen aangepast in de sfeer van de opnames: "Niet teveel pielen".

Ik was alleen zo ongelooflijk moe die vrijdagavond. Daardoor was ik waarschijnlijk niet op m'n meest gefocust en klonken de liedjes als nieuw.  Ik moet nu nog de laatste mixronde op de koptelefoon luisteren en een ceedeetje in de auto morgen beluisteren. Een ritje van een kwartier zien te rekken tot een half uur. In de woonkamer klonk het album al veelbelovend.

Studiobaas moet bijkomen

We moeten nog bakkeleien over een Tony Banks synthsolo, ik moet nog mijn intro voor het album doorsturen, en de laatste 13.536 mixdingetjes moeten worden gefixt. En dus die woooosh naar het chorus.

Het is een mooi avontuur en ik ben blij dat ik in Made verzeild ben geraakt met een paar liedjes en een vaag idee. En als het ook nog een tof album oplevert, kan het niet anders dan een klassieke win-win situatie gaat worden. Afijn, laatste loodjes, daar was toch iets mee?

Mijn Gear Als Liedjesschrijver #2

Pennen. Potloden. Stiften.

Niet alleen het boek waarin je schrijft doet er toe maar ook waarmee je schrijft. Schrijvers als Harry Mulisch hadden een indrukwekkende collectie vulpennen, de een nog exclusiever dan de andere. Ik heb ik mijn schrijvende leven elke balpen, geurstift en kleurpotlood gebruikt die op dat moment voorhanden was. Soms met dramatische gevolgen, zoals die ene keer dat de inkt in de zon vervaagde en leek op te lossen.

Met de hand schrijven dreigt een lost art te worden als ik zo om mij heen kijk. De typemachine was er eerst. Ik heb nog in 1990 een elektronisch schrijfmasjien gekocht met automatisch correctielint. Twee werkstukken op gemaakt om er daarna achter te komen dat WP5.1 de bom was. Met een typemachine moet je nog een beetje nadenken voordat je iets opschrijft. Met een computer kun je helemaal leeglopen en later editten. Vergelijk het met het verschil tussen analoog en digitaal opnemen. Analoog dwingt tot nadenken vooraf. Beide systemen hebben voordelen en ook nadelen.

Toch ben ik altijd liedteksten met de hand in een boekie blijven schrijven. Dat zal de dichter in mij wel zijn. Een tijd had ik een sjieke vulpen, maar die raakte ik natuurlijk kwijt op een vakantie. Veel gratis promotiebalpennen versleten, maar het verlangen naar goed schrijfgerei bleef achter in mijn hoofd.

Sinds een half jaar met stip op 1: De Staedtler Pigment Liner. Ligt lekker in de hand, mooie zwarte inkt, meerdere diktes (in kleine boekjes met 0,3mm en in grotere boekjes 0,5 mm, soms 0,7mm als ik in een royale bui ben). Warme aanbevolen.