Een tijd geleden kwam goede vriend en muzikaal geweten Tal langs voor koffie en gezelligheid. Na de lunch en goede gesprekken vertrokken we naar boven naar de studio. Want ik was er gebrand op Tal mijn magnum-opus-in-wording te laten horen. Wat zou de strenge edoch rechtvaardige studiomeester van mijn vorderingen vinden? Hij was aardig, had opbouwende kritiek en goede opmerkingen en de gezelligheid duurde voort.
Ik had al een paar weken de boel laten liggen en in mijn hoofd was ik al veel verder met de sound en richting in de liedjes. Helaas. Het hing nog allemaal van los zand aan elkaar. Ik kon wel dapper vertellen over mijn prog-richting en de muzikale experimenten, maar bij beluistering was de achterliggende gedachte totaal niet duidelijk. Ook niet voor mezelf.
Het enige wat nog een beetje ergens op leek waren een paar afzonderlijke liedjes die nog in de grondverf stonden. Waar nog heel veel aan moet gebeuren. Ik was onaangenaam verrast door het gebrek aan eenheid. In ideeën, vorm, inhoud, sound, alles eigenlijk. Wat een kutzooi eigenlijk, die nieuwe plaat.
 | |
| Steven Wilson, het zonnetje in huis |
Een paar dagen later kwam het besef binnendruppelen. Antal zei het ook al: "Een conceptalbum hoeft niet prog te klinken." Dat is best wel een dik inzicht. Ik had mezelf verloren in onregelmatige maatsoorten, ingewikkelde vormschema's, complexe achtergronden etc. Mijn jeugdliefde, oude 70s Prog (Genesis, Yes, King Crimson) en de nieuwere varianten (Steven Wilson, Field Music, Opeth), waar ik heel graag naar luister, had mijn muzikale beoordelingsvermogen aangetast. Ik wilde graag Prog maken. In mijn wil de NL-talige Steven Wilson uit te hangen, was ik vergeten wat voor liedjesschrijver ik ben. Wat goed werkt bij Belker.
Experimenteren is belangrijk, het is de adem voor de schrijver. Het heeft me ontegenzeggelijk veel gebracht de afgelopen maanden. Een andere richting, nieuwe ideeen, verrassende concepten, frisse manieren om tegen muziek maken aan te kijken. Neem ik allemaal mee naar de toekomst. Maar ik moet ook zeggen: tot hier en niet verder. Voorlopig.
Wat blijkt? Wat het beste werkt, wat het meest als Belker klinkt, waar ik het meest bij voel, kortom, wat ik het fijnst vind, zijn toch liedjes. Liedjes-liedjes. En waarschijnlijk zullen ze voor veel mensen te vreemd en onherkenbaar klinken, toch is voor mij de basis van de nieuwe plaat (en de basis van mijn schrijverschap) liedjes. Waarschijnlijk komen er wel 'proggy' stukjes voorbij zo hier en daar, evenwel niet echt in songvorm. Hoe wel? Geen idee. Nog.
Volgende keer iets over dit:
Te veel eer.
BeantwoordenVerwijderenEn uiteindelijk kom je toch uit waar je wezen moet.