Doorgaan naar hoofdcontent

Geen Toerist #3: Traag Stapelen

begin van een liedje
Terwijl andere mensen zich ook druk maken om Geen Toerist Meer (elke keer weer een verrassing dat het leuker is als je niet alles zelf hoeft te doen) en er baspartijen, koortjes, gitaarsoli en pedalsteelpartijen worden ingevlogen uit alle uithoeken van het land, ben ik zelf de aloude methode van 2-stappen-vooruit-en-1-terug aan het beproeven. Tijdens het inzingen van de guidevocals van Ik Maak Nooit Meer Iets Mee bijvoorbeeld kwam ik erachter dat er a) niet genoeg tekst was en b) dat wat ik had voor verbetering vatbaar was.
Een langzaam en langdurig opnameproces, zoals ik dat altijd beleef, is vaak grillig van opbouw. Je legt iets weg, komt er pas weer 2 weken later aan toe en blijkt ineens een andere mening te hebben gevormd. Mijn studioproces is doorgaans een trage opeenstapeling van inzichten. Een schrijver schrijft ook niet een boek in een ruk van eerste tot laatste pagina. Daar komen vele revisies en revisies van de revisies bij kijken. Elke keer neem ik me voor om nu eens snel vanuit de heup te schieten en die liedjes er in een paar weken op te kwakken, maar elke keer haalt de tijd me in. Ik stel zo af en toe een deadline, die doorgaans alleen voor de vorm lijkt.
2 keer 10 snaren is beter
Na het samenwerken met Antal op de vorige plaat Made is voor mij de volgende stap meer mensen te vragen mee te doen. Aan de ene kant heel erg inspirerend en aan de andere kant ook verwarrend. Je geeft iemand de ruimte om iets met je liedje te doen, zal je net zien dat ze er andere ideeën op na houden. Soms gaat je liedje een heel andere kant op. En soms overtreft het je stoutste verwachtingen. Zoals dus Jan van Bijnen, waar ik mee in mijn eerste bandje zat zo'n 30 jaar geleden, muzikale alleskunner die een heerlijk romige pedalsteel serveerde over mijn vertaling van Wichita Lineman. Man, man, daar is waar de magie zit.

Nog even en het samenwerken bevalt me zo goed dat ik voor de volgende plaat met een bandje in de studio zit. In 2 weken erop geknald. Eerst maar eens kijken waar deze omslachtige heen-en-weer methode ons gaat brengen. En ja, het gaat traag. Trager dan ik zou willen en trager dan ik dacht. Altijd trager dan ik dacht. De voordelen van geen deadline hebben.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een Modderfakking Jaar

1e single Een jaar. Ik zag zonet dat mijn laatste blogpost een jaar geleden was. Een modderfakking jaar. Wat zeg ik? Méér dan een jaar geleden. En zoals de oplettende fans allang hebben opgemerkt: 'Radio De Maan' is nog steeds niet verschenen. Geen excuses, geen verhaal dat ik heel erg lang de tijd neem om zo nauwgezet mogelijk mijn muziek op te nemen. Want eerlijk gezegd ben ik niet dagelijks bezig met de plaat. Dat hoeft ook niet. Ik maak nog steeds progressie. Een paar nieuwere liedjes dringen zich op. Songteksten (toch altijd wel de laatste hordes) worden afgemaakt, liedjes die vast dreigden te lopen zijn vlot getrokken. Het krijgt vorm. Muzikaal, tekstueel en conceptueel. Het wordt mooi. Het is al mooi en ik voel dat ik wel weer een volgende stap in BELKER heb gezet. Er waren plannen. En er was realiteit. En onvoorziene omstandigheden met geld enzo. Dus wat ik eigenlijk wilde doen met het uitbrengen van 'Radio De Maan' gaat waarschijnlijk niet gebeuren. Vo

DEMO-ITIS

Luiheid, onkunde en een niet aflatende liefde voor muziek. Zou ik daar een businessmodel van kunnen maken? Het bepaalt in ieder geval wel voor een groot deel mijn modus operandi in het schrijven van liedjes. Afgelopen week aan versie 2.0 van 'Licht En Horizon' gewerkt. Het liedje staat als demo sterk maar omdat ik de multitracks niet niet meer heb (het liedje was geschreven in het kader van een 7-dagen-7-liedjes-challenge) moest ik van de demo een betere nieuwe versie maken. Normaal gebruik ik de demo als startpunt en voeg laagjes toe en haal laagjes eraf totdat die demo begraven ligt ergens in het uiteindelijke resultaat. Dat is een bijzonder bevredigende manier van werken. En geen last van demo-itis want de demo vormt vrij letterlijk de basis van het arrangement. De sfeer van de demo blijft behouden.Die gaat het eerst verloren in het geval van demo-itis. Dus na al mijn gepraat over werken met kleine stukjes muziek en die samensmelten tot grotere stukken, met al mijn g

Boekenclub

Ayreon doet het zo Er zijn een aantal knopen doorgehakt. En liedjes geschreven. En wat gepield in de studio. Maar het waren een paar drukke maanden op de zaak dus de Grote Lijn heb ik niet zozeer vastgehouden als wel in de gaten gehouden. Er zijn andere manieren om een verhalend conceptalbum te maken. Dat is les 1. Het hoeft dus niet per se een Ayreon-achtige vorm te hebben. Ik denk daarnaast dat het format als uitingsvorm een belangrijke rol speelt in het storytelling van het album. Een verhaal op LP wordt anders geconsumeerd dan op cassette of CD, om nog maar te zwijgen van streaming. Persoonlijk denk ik dat streaming de wijze waarop we muziek maken en nadenken over wat muziek überhaupt is enorm heeft beïnvloed. En nog zal beïnvloeden in de nabije toekomst. Het boek 'Every Song Ever' van Ben Ratliffe is wat dat betreft een eye opener . Alleen al vanwege het feit dat we als luisteraar via Spotify enzo de hele muziekgeschiedenis onder de vingertoppen hebben, is van niet t