De Canvasconnectie

Afgelopen zondag een mooi half uur Spinvis in het programma "De Canvasconnectie". Erik de Jong bladert daarin langs mooie beelden en geluiden die de wereld van Spinvis vormen. Onder andere Mark Ryden, Wilco, Francois Schuiten, Little Nemo en meer. We kregen ook een inkijkje in de studio van Spinvis. Hij zit net als wij gewoon te prutten en te pielen en kijkt wat werkt. Anders is wel dat hij in Studio 150 de boel laat oppoetsen langs vette analoge sjit. Dat hebben wij dan niet. Althans, nog niet. Jammer dat je de trailer (of de hele uitzending!) niet kan embedden via video.canvas.be. Wordt zaterdag de 26e herhaald.

Mocht ik nog een speaker simulator nodig hebben, dan wordt het wellicht deze. RogerThat maakt goede spullen. Phil Tilli is al fan. Meer aansporing niet nodig, dacht ik zo.

Leermoment #3

Het is volgens mij nog nooit voorgekomen dat ik een optreden heb moeten afzeggen. Niet dat ik 3 keer per week op de planken sta, maar toch. Voor alles is een eerste keer. Afgelopen zondag stond ik op de rol om bij politiek café Spraakvermaak acte de presence te geven en redde het niet om daar te verschijnen. Migraine. A bad modderfokker deze keer. Dus terwijl ik de hele dag koortsig en koud in bed lag, namen De Testpiloten de honneurs waar. Waarvoor dank. Ik zal er geen gewoonte van maken.

Grunberg laat niets los

Gisteren met grote ogen naar de documentaire "Heb je nog vrienden?" zitten kijken. Arnon Grunberg, zelfde bouwjaar als ik. Ik heb hem ooit geïnterviewd toen we beiden nog onbekend waren. Groot schrijver, gemankeerd mens. De ware Grunberg is nog niet opgestaan en zal dat waarschijnlijk ook nooit gaan doen. Hij kijkt wel uit. Fascinerende televisie.

Things That Make You Go Hhmm?

Joechei! Het 200e bericht! Champagne! Slingers! Taart!

Dingen die je wel eens hoort en waarvan je denkt: "WTF?!" Allereerst, Jono McCleery met een fijn liedje "Tomorrow" dat geen spannende melodie heeft maar waarvan het ritme de boel fris houdt. Tel u even mee? Ik ben er nog niet uit, ik denk 6 om 4 maar ik ga dat daags bij een echte drummer tjekken. Suggesties zijn welkom.
En dan, vanuit het altijd interessante Berklee een paar gasten die zich beter zouden concentreren op hun volgende theorietentamen en een betere bandnaam zouden moeten verzinnen. Pinn Panelle doet Skrillex. Best wel goed. Berklee, jeweetzelluf. Wobblen met bas en gitaar. Dubstep. Dus.
En het kan niet allemaal goud zijn wat blinkt. Mick Jagger die verloren ronddwaalt in een reggae-dingske. Joss Stone klinkt ook al niet op haar plaats. De combinatie maakt het er niet beter op. Superheavy heet het. Dave Stewart is ook van de partij. De vraag die rest: "Waarom in Godesnaam?!"

Leermomentje #1

Omdat ik supporter ben van Excelsior Recordings, viel de nieuwe Spinvis op de deurmat. Ik weet nog dat ik voor het eerst "Ronnie Gaat Naar Huis" hoorde, van zijn debuut 10 jaar geleden. En dat dat me helemaal vloerde. Ik was druk bezig met de liedjes van mijn debuutalbum en kan me nog goed herinneren dat ik dacht: Iemand is me voor geweest. NL-talige rammelende samplepop had mijn ding moeten zijn, net als dat platencontract bij Excelsior, mijn favoriete platenmaatschappij ooit ever.
Excelsior was het label achter Daryll-Ann (net als Belker een personage uit Hill Street Blues), Johan en Caesar - we hebben het hier over het midden van de jaren '90 - en ik was fan. Bands die echt hebben betekend voor de NL popmuziek. Excelsior was en is nog steeds een kwaliteitskeurmerk.
Spinvis had mijn plan gestolen, en om het nog erger te maken waren zijn liedjes zo veel genialer dan wat ik uitkraamde in die tijd. Groot voorbeeld, inspiratiebron en benchmark. En bron van irritatie.
Nu is er dan "Tot ziens, Justine Keller". De verrassing is weg, de kwaliteit is onverminderd hoog. Erik de Jong krijgt het weer voor elkaar om mij te verbazen en te inspireren. Superliedjes. Met een groot verschil met 10 jaar geleden. Nu denk ik dat ik wel bij kan blijven. Ja, dat is pretentie. Ja, dat is ambitie.

Leermomentje #2

Een van de belangrijkste regels van optreden is dat je het publiek nooit deelgenoot moet maken van alles wat er mis is gegaan. "Ik ben een beetje verkouden, dus ik hoop maar dat mijn stem het houdt." Dat soort onzin. Niemand zit daarop te wachten en het werkt contraproductief, het publiek zal alleen maar gespitst zijn op wat er dan wel niet mis is met die stem. Zelfde met technische problemen. De geluidsman en plein public verrot schelden is niet alleen niet aardig en onprofessioneel, de goede man zal een volgende keer minder hard voor je gaan lopen. Kortom, de show must go on. Al staat de hele boel in de hens, stort het dak in, nemen zombies de stad over, niet zeiken en speuluh met die hap! Gisteravond speelde Ryan Adams in het Chasse Theater in Breda. Ik was op het laatste moment daar verzeild dankzij een paar studenten. Naast dat het een weergaloos concert was (en een lesje less is more, en een grote les Cliches Durven Gebruiken) trad Mr. Adams die eerste regel met voeten. Hij had een foute kipsalade gegeten en "was paying for it twice". In plaats van door te ploeteren, maakte hij er een hele show van. Getrut met gitaren, kabels, mondharmonica's, zuchten en steunen, getrut met de monitorman, the works. En ondertussen dus wel alles zuiver zingen en spelen en vol "in" de liedjes zitten. Bastard. En ik denk wel drie keer na voor ik ga zitten met een gitaar om een liedje te schrijven.