Ik en mijn stick

Hoewel tv kijken heel erg niet 2010 is, is film kijken op de pc ook niet alles. Ten minste, ik heb geen 3-zits bank voor het scherm staan en gaan slepen met laptops en kabels en sjit is ook niet alles. En een heel seizoen 24 gaan branden op DVD is ook vrij achterlijk. Daar komt bij: wij zijn het enige huishouden in de straat met een tv met een authentieke beeldbuis. Niks geen plasma of LCD, buizen man! Dus ook geen digitale ingang voor al die gadgets. Ik zeg Scart! Noem me ouderwets maar ik vind die nieuwerwetse tv's veel te scherp. Doet zeer aan mijn ogen.
Stap naar voren: Western Digital Mini Media Player. Twee luciferdoosjes groot, USB-stick erin en knallen maar. Natuurlijk geen HDMI, beeldlijnen man!
Al het werk gaat zich ophopen ben ik bang, want papa moet zijn USB-stick nog afkijken jongens, dus even niet storen. Zo simpel kan het dus zijn. Wat ik als tweede (als eerste was North By Northwest - Hitchcock is zoooo 20e eeuw, ouderwets en goed) opnieuw heb zitten kijken was deze fijne docu:

3FM en malheur

De 3FM Awards waren om allerlei redenen errug slecht. Tjek deze column. Geen woorden meer aan vuilmaken.
Ikzelf heb keelpijn, krampscheuten, snothoofd en algehele malheur.
Tot overmaat van ramp trek ik ook nog gekke bekken als ik invalbassist speel:

The Gasoline Brothers - In Our Town

The Gasoline Brothers - In Our Town

Ik ben al in training!

Bassist Wanted

Porter Mason maakt onder de titel "Bassist Wanted" een bijzonder grappige comic over bands en muzikanten. Zo herkenbaar:

Een Andere Kant Van Bob

Mijn vader had maar 1 plaat van Bob Dylan. "Another Side Of Bob Dylan" was de plaat waarmee hij zichzelf van het voetstuk als rolmodel voor de protestbeweging probeerde te halen. Een doelbewuste poging zijn eigen mythe te debunken. Overigens lukte dat pas later echt goed met de elektrische platen in 1965, die zijn puristische fans helegaar niet pruimden.

Dat was mijn inwijding in de wereld van Bob. Ik was een jaar of 14 en snapte geen fluit van waar dat raspende mannetje het over had. Maar toch is het waarschijnlijk mijn favoriete Dylanplaat, vanwege de 1e keer en vanwege de herinneringen. Motorpsycho Nightmare, All I Really Want To Do, My Back Pages, Chimes of Freedom, allemaal opgenomen op 1 avond met een fles wijn, wat vrienden en rondrennende kinderen. Zelfs de freestyle van I Shall Be Released no.10 heeft urgentie en focus.

Gisteren weer eens naar geluisterd op de iPod en ik was weer eventjes 14. Akoestische platen maken in 1 avond is zooo 1964 en wellicht ook heel erg 2010. Ik ga eens nieuwe snaren opleggen.

Mijn Rode Boekje #2

Jullie kunnen de helicopters terugroepen en de M.E. weer laten inrukken. Mijn Rode Notitieboek is terecht. Zat in een gitaartas die ik 2 weken niet heb gebruikt. Die gitaren ook altijd.

En nu we het toch over boeken hebben:
Ook nu weer loop ik een paar passen achter de early adopters, smaakmakers en hitkenners aan. Ook ik ben "in Stieg". Een pageturner van formaat. De keuze slapen of lezen wordt steeds moeilijker.