Mijn vader had maar 1 plaat van Bob Dylan. "Another Side Of Bob Dylan" was de plaat waarmee hij zichzelf van het voetstuk als rolmodel voor de protestbeweging probeerde te halen. Een doelbewuste poging zijn eigen mythe te debunken. Overigens lukte dat pas later echt goed met de elektrische platen in 1965, die zijn puristische fans helegaar niet pruimden.
Dat was mijn inwijding in de wereld van Bob. Ik was een jaar of 14 en snapte geen fluit van waar dat raspende mannetje het over had. Maar toch is het waarschijnlijk mijn favoriete Dylanplaat, vanwege de 1e keer en vanwege de herinneringen. Motorpsycho Nightmare, All I Really Want To Do, My Back Pages, Chimes of Freedom, allemaal opgenomen op 1 avond met een fles wijn, wat vrienden en rondrennende kinderen. Zelfs de freestyle van I Shall Be Released no.10 heeft urgentie en focus.
Gisteren weer eens naar geluisterd op de iPod en ik was weer eventjes 14. Akoestische platen maken in 1 avond is zooo 1964 en wellicht ook heel erg 2010. Ik ga eens nieuwe snaren opleggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten