Made #19: Kers. Slagroom. Taart. Drums.

Einde van de wereld in progress

En zo bleek de wereld niet te vergaan, en zo bleek tevens dat drummers een onderschatte beroepsgroep te zijn bij de gemiddelde zanger/liedjesschrijver. Op de 21e van de 12e togen we naar het Soundportgebouw in Rotjeknor, op zo'n typisch Rotterdams desolaat stukje industrieterrein. Daar, in de Real Music Room werd "Made" dichtgetimmerd door Jan Pohl. Opnameleider van dienst was de immer aimabele en rots in de branding Rogier Hemmes.

Je kunt nog zoveel Gb aan drumsamples verzamelen, drumgrooves van erkende eredivisiedrummers downloaden en uren knippen en plakken, een ademende, levende drummer van vlees en bloed brengt toch net dat beetje extra. Wat zeg ik? Beetje extra? Een heleboel veel meer energie, menselijkheid en leven. Soms is een drumcomputer beter en dat was ook een beetje ons uitgangspunt toen we aan "Made" begonnen. Maar gaandeweg het project werd de muziek rootsier, ademde meer, kreeg een andere, sorry voor het woord, vibe.

Niet alle microfoons worden waarschijnlijk gebruikt bij het mixen

Fijn om met een drummer met muzikaliteit en gedeelde visie te werken. Sowieso om met een andere muzikant te werken, je krijgt toch beter een beeld van waar je staat muzikaal met je liedjes. Er werd wat heen en weer gepraat over "niet te bedacht", Thomann ribbons vs. Neumann condensators en de juiste plaatsing van de theedoek.  Het werkte allemaal lekker en snel. We begonnen met de hardste klappen in "Harnas", om vier liedjes later de sessie te eindigen met het rustigste liedje "Ik Draag Jouw Hart".

Ondanks haperende geluidskaarten een dag eerder, die Rogier noopten tot het inzetten van zijn Trident preamps, bleef hij onverstoorbaar. Het bleek een gouden greep. Fijn geluid, een soort Glyn Johns extra deluxe setup, warm en vet als een kapsalon.

Korte impressie:

Made #18: CD maken? Je bent toch niet gek?

Dat doet au

Nog even en we gaan de drums verheropnemen op de kortste dag van het jaar, ook bekend als de-dag-dat-de-aarde-ophield-te-bestaan. Dat zal wel niks met de drums te maken hebben, hoop ik.

Het Made-project stond dus even in de koeling. Ik draalde er wat omheen en probeerde iets van de muziek te vinden die we hadden gemaakt. Einduitslag: Made is zwaar OK, soms zelfs erg tof. Ik werd erg blij van de liedjes en hoe ze uiteindelijk op de harde schijf terecht zijn gekomen. De zeggingskracht van mijn muziek is nog nooit zo goed in balans geweest qua vorm en inhoud. Een beetje afstand doet wonderen.

Dus creatief/artistiek zitten we geramd. Tegelijkertijd kwam daar ook de vraag opzetten: "Waarom ga je eigenlijk een cd maken?" Niemand koopt/luistert toch nog cd's? Is het een investering in mijn ijdelheid? Waarom zoek je geen platenmaatschappij die de cd wil uitbrengen, als je toch nostalgisch bezig bent?

IJdelheid? Ja, dat denk ik wel. Mooi om zo'n schijfje met je (artiesten)naam d'rop in je handen te houden. Ik heb ook gemerkt met de vorige 2 EP's als download only dat journalisten en smaakmakers toch graag een hardcopy willen hebben. Ze nemen je serieuzer als blijkt dat je er wat geld tegenaan hebt gesmeten. Wat dat betreft is het een investering in je street credibility. Hoe graag wil je het? Laat maar zien dan. Put your money where your mouth is.

Opa weet nog goed...

Nostalgie? Jazekers. Onze eerste demo kwam uit op cassette en ik kan me nog herinneren dat iemand van een studio (wie ook alweer? Help me out Tal) de magische woorden sprak: "Ik brand wel een ceedeetje voor jullie." En wij met zijn 4-en gebiologeerd naar de peperdure cd-brander zaten te kijken tijdens het brandproces. Het beste ooit sinds de uitvinding van gesneden brood. Nog geen tien jaar later was de cd vooral iets wat gratis bij een tijdschrift zat.

Platen

Aan de andere kant, zo'n cd is een mooi visitekaartje om weg te geven en je hebt handel om uit je kofferbak te verkopen tijdens optredens. Niet dat ik van plan ben om 4 keer per week op te komen draven, maar u begrijpt mijn punt. Ik heb lang zitten wikken en wegen en afstrepen of ik eigen beheer moet gaan of toch moet proberen aan te haken bij een platenmaatschappij. Maar uiteindelijk denk ik dat ik op mijn eigen langzame manier moet groeien en lekker door moet twijfelen en trutten. De liedjes worden nog steeds beter, da's het belangrijkste. Ik ga dit ding zelf de wereld in helpen. Een platenmaatschappij kan altijd nog bij de volgende. Ik heb al een concept.

Afijn. Eerst maar eens die drums erop knallen. En dan wat schuiven en herschikken. Dan zien we weer verder.