De Grote VierNul

De grote viernul komt met rasse schreden dichterbij. Toen ik ziek was heb ik weer eens Kees van Kooten herlezen. Alleen zijn boek "Veertig" ontbrak nog. Heb ik dit weekend goed gemaakt. Van Kooten leest als een trein en komt daardoor nooit in aanmerking voor Echte Literatuur. Het helpt ook niet dat hij jarenlang met zijn hoofd op tv kwam, want Bekende Nederlander (hoewel ik heb gemerkt dat de jongste generatie studenten minder met Koot & Bie hebben dan ik dacht). Toch is hij een van de beste stylisten van Nederland. Luchtig? Zeker wel en ook nogal van de korte adem, maar was Van Kooten Amerikaans dan zou hij in het Engelse taalgebied minstens 2 standbeelden en een Pulitzer hebben gekregen.
Goed, als oefenveertiger ging ik natuurlijk onmiddellijk opzoek naar allerlei parallellen tussen zijn gezinsleven en dat van mij. De sentimentaliteit, het oeverloos piekeren over niets en getob in het algemeen zijn heel herkenbaar. Zijn dwangmatige versierpogingen dan weer wat minder. Frappant hoe je zo'n boek 20 jaar later helemaal anders leest. Vooral als je in dezelfde levensfase zit. Dat gedweep met die kinderen was me op 17-jarige leeftijd totaal ontgaan en komt nu des te harder binnen.

"Veertig" begint met een verhaal waarin Kees van zijn vrouw 2 weken alleen in een hotel kado krijgt om eindelijks eens rustig te kunnen schrijven. Overbodig te zeggen dat daar niks van terecht komt en dat vaderlief na vier dagen en een hilarisch mislukte versierpoging met natte oogjes weer thuiskomt. Toen ik dat tegen mijn eigen lief zo smakelijk opdiste, zei ze: "Zou je dat ook willen voor je verjaardag?"

En daar heb ik nog geen antwoord op gevonden.

Ondertussen Op Het Werk

Oei, dat gaat hard

Of het nu klopt of niet, instinctief voel je toch aan je water dat er een kern van waarheid inzit:


[via Lefsetz]

2 maanden later dus

Kerst, Oud & Nieuw, je word ziek en zo ben je 2 maanden verder.
Nu ben ik weer beter, dank u. Die TOP 10 van 2010 in Youtube-filmpjes laat nog even op zich wachten. Nu is het vooral een kwestie van de boel weer aantrekken en zorgen dat de workflow van mijn 4 banen geoptimaliseerd wordt. Elke baan heeft zijn eigen "extra dingetjes"die gedaan moeten worden en tijd kosten. 's Avonds dus meestal. Nakijken, lessen voorbereiden, curricula verzinnen, emails schrijven om het email verkeer aan de gang te houden en, heel belangrijk, een logboek bijhouden wat ik de afgelopen weken heb gedaan. Structuur is vrijheid. Structur is vrijheid. Structuur is vrijheid. Dat is het mantra dit jaar. Soms zou ik heel erg graag gewoon 4 dagen in de week 1 ding doen. Van 9 tot 5 achter een buro papieren heen en weer schuiven en uit het raam staren.
Waarschijnlijk ben ik dat na 4 weken zat. Enniewee, er is altijd wat te klagen.
Daarom, de Schoonheid en de Troost:

2010 in 10 albums

Was het een goed muziekjaar? Er zijn een paar memorabele platen gemaakt, een paar namen bleven in gebreke en er waren aangename verassingen. Ik deel in ieder geval mijn nummer 1 met OOR (jeweetwel dat blad dat je vroeger las) en MOJO, Pitchfork.com doet er iets langer over om de nr. 1 bekend te maken.
Mijn TOP 10 die volgende week weer wat anders kan zijn:

1. Arcade Fire - The Suburbs
2. Midlake - The Courage of Others
3. Jeugd Van Tegenwoordig - De Lachende Derde
4. Sufjan Stevens - The Age of Adz
5. Eric Johnson - Awake
6. Mavis Staples - You Are Not Alone
7. eels - Tomorrow Morning
8. Villagers - Becoming A Jackal
9. Ozark Henry - Hvelreki
10. John Legend & The Roots - Wake Up!

En buiten mededinging en dus eigenlijk op nr. 0
Danger Mouse & Sparklehorse - Dark Night of the Soul

Wie maakten het niet waar hier in huis?
Go Back To The Zoo, The National, Flying Lotus, MGMT, The Walkmen, LCD Soundsystem

Binnen een week volgt de verantwoording voor mijn goede smaak.

Shuffelen

De laatste tijd ben ik flink aan het shuffelen. En dan niet in de Sweet Home Chicago zin van het woord, maar shuffelen op de iPod. 80 Gb bijna helemaal vol betekent meer dan 11.000 liedjes (stiekem wil ik dan toch een 160 Gb versie, want 11.000 is inderdaad een beetje krapjes). Het is fijn om daar onbevooroordeeld doorheen te struinen; zo kom je nog eens iets tegen wat je eerder niet gehoord hebt. Vergete liedjes van vergeten compilaties die ooit gedownload zijn en nooit geluisterd.
Nu is mijn punt: weet iemand hoe dat shuffle-algoritme werkt? Want de keuze van mijn iPod is bijzonder coherent te nomen. Waarschijnlijk zijn het mijn eigen hersenen die het verhaal construeren. Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat er een diepere wijsheid aan het random shuffelen ten grondslag ligt. Joni Mitchell na Neil Young, Kraftwerk na Can, Monkees na Beatles na Beck. Dat kan toch allemaal geen toeval zijn? Om met Johan C. te spreken: "Alle toeval is logisch."

Eindejaars stress

Nu de Sint weer richting Spanje is vertrokken, is het tijd voor andere zaken. Nog 2 weken tot de Kerstvakantie, maar die zijn dan ook wel weer zo volgeplempt dat ik over 2 weken echt aan vakantie toe ben. Iedereen wil nog even afstemmen, overleggen, gladstrijken, lijnen uitzetten, problemen signaleren, oplossingen aandragen, en wat dies meer zij. Alles wat is blijven liggen afgelopen 2 maanden moet en zal er nu in 2 weken doorgedrukt worden.

Afgelopen week die docu gezien over Frans Bruggen en zijn Orkest van de Achttiende Eeuw. Mooi verhaal. De breekbaarheid van Bruggen is ontstellend en tegelijk geeft het hem ook iets krachtigs. De sound van het orkest blijft groots. De afspraak "zonder Frans geen orkest" vind ik echt klasse.