maandag 30 oktober 2017

DEMO-ITIS

Luiheid, onkunde en een niet aflatende liefde voor muziek. Zou ik daar een businessmodel van kunnen maken? Het bepaalt in ieder geval wel voor een groot deel mijn modus operandi in het schrijven van liedjes.
Afgelopen week aan versie 2.0 van 'Licht En Horizon' gewerkt. Het liedje staat als demo sterk maar omdat ik de multitracks niet niet meer heb (het liedje was geschreven in het kader van een 7-dagen-7-liedjes-challenge) moest ik van de demo een betere nieuwe versie maken. Normaal gebruik ik de demo als startpunt en voeg laagjes toe en haal laagjes eraf totdat die demo begraven ligt ergens in het uiteindelijke resultaat. Dat is een bijzonder bevredigende manier van werken. En geen last van demo-itis want de demo vormt vrij letterlijk de basis van het arrangement. De sfeer van de demo blijft behouden.Die gaat het eerst verloren in het geval van demo-itis.

Dus na al mijn gepraat over werken met kleine stukjes muziek en die samensmelten tot grotere stukken, met al mijn goede bedoelingen de liedjes voor het album op een andere manier in elkaar te zetten, blijkt toch dat ik zeer ouderwets een demo opnieuw aan het inspelen ben. Het gekke was, alles werkte goed, gign van een leien dakje, gitaren stapelen, drums uitwerken (worden later nog voor het echie ingespeeld), synth-sounds bepalen, maar het miste de opwinding van de zoektocht naar iets nieuws. Nieuwe geluiden, nieuwe ideeën, nieuwe werkwijzen. Anders gezegd, ik was vastgeraakt in demo-itis.

Er is nog een ander liedje dat inmiddels aan versie 7 toe is en dat maar niet de charme kan terugvinden van die eerste gemankeerde opname. We gaan richting versie 8 in de hoop dat het kwartje valt en dat ik het op dit album kan slijten. Volgende keer meer over het concept conceptalbum.

Dit is Dan Wilson over demo-itis: "Demo-itis is the general fact that you're always going to like the first version of a song you hear best. Demo-itis is a specific case, because most normal people don't get to hear the demo of a song, but often, the demo is recorded when the idea is fresh and alive and new and thrilling to everyone involved, and they don't even really realize that - they're just riding the wave of the idea that they're creating.

The demo is finished and everyone listens to it, and it slowly dawns upon them that this song is tremendous, and they fall in love with the demo because it carries that fresh impulse of the idea, and because it's the first version of the song that they've ever heard. Then they go into the studio or wherever it is that they record, and they try to get that to happen again with a better sound quality. And every time, they have the devastating experience of realizing that the demo is still better than the recorded version. It happens again and again.

It's only a specific thing. For example, my favorite version of "Will You Love Me Tomorrow" is the Carole King version, because that's the version that she put on her Tapestry album and my parents played Tapestry around the house when I was little. And then much later I heard the Shirelles' version, and it took me years to realize how great, just how devastating the Shirelles' version is. But I didn't know that, because I had demo-itis. I loved Carole's version, because it was the first one that I had heard."



woensdag 27 september 2017

TEKEN VAN LEVEN

Een blog is pas een blog als er met enige regelmaat iets nieuws op verschijnt. Anders is het een archief voor vroeger. Anderhalf jaar geleden bracht ik "Geen Toerist Meer" uit, een cassette waar ik heel fier op was en veel mensen die de muziek hoorden vonden dat terecht. Alleen, niet veel mensen hebben de muziek gehoord. Deels door luiheid, deels door onvermogen, deels door de rest van mijn leven dat om voorrang vroeg. Mijn definitie van succes wordt constant bijgesteld. Mijn plan om na de release te blijven bloggen over de vorderingen van de zegetocht werden al snel in de ijskast gezet.

Het zou geen vrolijk verhaal worden en ik heb genoeg ervaring met miskenning om dat voor me te houden. Niemand zit te wachten op een ellenlange klaagzang van een would-be rocknrollheld op leeftijd. Dat bewaar ik voor mijn dagboek. De cassette verscheen, werd opgestuurd, niemand reageerde, ik deed een aantal toffe solo-optredens, en dat was dat. Er was nog het plan om naast de cassette-editie (die integraal op Spotify staat) een blinkende hi-fi remaster uit te brengen, maar daar wordt nog aan gewerkt.

Overigens, die optredens hebben me wel weer verder gebracht. Tegenwoordig speel ik elektrisch gitaar en dankzij een zwik pedaaltjes heb ik nu meer controle over de sound van de liedjes en klinken ze in essentie meer als de plaatversies.

Ondertussen kwamen er weer allerlei liedjes langs die geschreven moesten worden en langzaam ontstond het plan iets nieuws te maken. Want in het maken daar schuilt voor mij de lol. Eindeloos (of juist heel ondoordacht snel) schaven en pielen en prutsen is toch het leukste dat er is. Vind ik dan.

Het space-thema op "Sterrenkijker" en "Terug Als Satelliet" werd verder onderzocht. Eigenlijk ben ik al jaren daarmee bezig. Een liedjes als "Radio De Maan" uit 2002 (!) is daar een vroeg voorbeeld van. Ik ben altijd al gefascineerd geweest door ruimtevaart, de onmetelijkheid van het heelal, de technische werking van het universum en de wezenlijke vragen die deze opwerpen.

En omdat ik met niemand rekening hoef te houden en ik gewoon kan doen wat-de-fuk ik wil. Ben ik tot de slotsom gekomen dat ik met een conceptalbum bezig ben. Met een verhaallijn. Over een astronaut. En diens vader. Nederlandstalige Prog. 'Een genre met louter verliezers', aldus mijn goede vriend Tal.

Het blog functioneert weer en binnen kort wordt het verrijkt met een podcast-afdeling. Want als er iets is dat ik graag hoort dan is het wel mijn eigen stemgeluid dat de ene wankele wijsheid debiteert na de andere open deur intrapt. Tot dan, klik hieronder:


 

5 JAAR!

De tijd gaat hard etc. En dergelijke. Er is de afgelopen jaar veel gebeurd en tegelijkertijd ook weer niet zo heel erg veel. Ik heb een aant...