Tres Hombres in De Stad

3 mannen, 3 gitaren

Afgelopen maandag was de kick-off van "Tres Hombres Tres Guitarras". In de 1e drie maanden van het jaar zal een telkens een trio singersongwriters, met gitaar, en in wisselende samenstelling, door het land trekken. Met dank aan Stefan 't Hooft (Walker Diver), die onvermoeibaar het zootje ongeregeld probeert te slijten in den lande. Zonder mensen met dit soort organisatorisch talent zouden wij hombres een stuk minder met onze guitarras kunnen optreden. En ik mag ook meedoen. Jippie.

Het beloofde alvast veel goeds daar in Café De Stad. Alex Akela is iedereens favoriete sidekick, want je geeft hem een sigarendoosje met snaren en hij krijgt er muziek uit. Alex speelt elk instrument dat uitgevonden is, en nog een paar die nog niet bedacht zijn. Daarnaast timmert hij aan de weg met zijn eigen fijne liedjes. Een bescheiden man met een groot talent.

Walker Diver

Walker Diver is een van de beste vertellers onder songschrijvers. Muzikaal tussen Steve Earle en The Replacements schetst hij sfeervolle beelden. Het liedje over de teloorgang van Roosendaal bleef lang nazoemen.

Stephen Wings is jaloersmakend jong en knap en klinkt ook nog als Conor Oberst. Zijn liedjes komen zowaar dicht in de buurt van zijn voorbeeld. Toffe rootsy liedjes over liefde, vriendschap en onrecht in de wereld. Gaat u nog veel van horen. De mooie meisjes wisten na afloop waar ze moesten wezen.

Bijkomend voordeel: Harold was er ook om tussen de liedjes door tegen aan te lullen. Lange tijd niet gezien en het bijkletsen zal later een vervolg krijgen. De limburgse songsmid was uit Bos & Lommer afgezakt naar De Provincie. Goed elkaar te treffen met een paar bokbiertjes (La Trappe maakt een straffe herfstbok). Zoals zo vaak worden avonden wanneer je geen zin hebt om nog de deur uit te gaan maar toch doet, de beste avonden.

Made # 16 - De Terugkeer Van De Nasleep

Die vakantie duurde wel lang zeg. Is al weer een verre herinnering. Zweden was overweldigend mooi. Daar gaan we terugkomen.

Afijn, waar waren we gebleven? Oh ja, de mix was klaar en nu was het slechts een kwestie van hoesje erom flikkeren, door de mastering pleuren en naar Polen tiefen. Appeltje. Eitje.

een cd, het vinyl van de jaren '90

De werkelijkheid, waarde lezer, is zoals zo vaak een stuk weerbarstiger. Allereerst moet er flink worden getwijfeld en gezwoegd over vierkante millimeters. Van "Het is allemaal niks!" via "Als we nu eens..." tot "Ik ga een boek schrijven!". Om uiteindelijk uit te komen bij: "Eigenlijk stiekem best wel tof die cd."

De cd is gelukkig nog steeds tof, en ik ben blij en trots en kan niet wachten om het ding de wereld in te helpen. Vanwaar die traagheid, vraagt u zich af? Tja, dat weet ik eigenlijk zelf ook niet. Feit is wel dat in de tussentijd "Made" een rond aantal van 10 liedjes heeft gekregen. 9 is een lange EP, voor mijn gevoel, 10 is een album. Een kleine 32 minuten in totaal.Een liedje extra dat a) het wanhopige vinexgevoel goed omschrijft (blijkt toch een rode draad te zijn geworden) b) eerder is opgenomen, een andere sonische vingerafdruk heeft en juist daardoor een sterk slot van het album is. Inderdaad, ik verzin het terwijl ik aan het schrijven ben.

Dit staat er allemaal op

Rogier is inmiddels aan de gang met het masteren, Ronald schroeft het hoesje in elkaar, Antal zit nagels te bijten in de studio en mijn beste Poolse vrienden staan in de startblokken. Nu zit ik middenin de spannende wereld van ISRC-codes, wel of niet voor iTunes masteren, aggregatoren, blogosphere, webshops, in of uit consignatie, kortom, superspannend allemaal. Gelukkig heeft vriend Tal de boel handzaam samengevat hiero.

Ben ook druk met dat beetje netwerk dat ik heb te masseren, om akoestische gigs te doen. In een vlaag van onbezonnenheid en overtollige energie heb ik plannen gemaakt voor een heuse cd-presentatie. Met band en speciale gasten, op een fraaie lokatie. Hierover later meer.