Made #12

En ineens ging het hard. Of hard, er moet nog wat gezongen worden en er moet worden gemixt (en dat kan natuurlijk nog heel wat voeten in aarde hebben). Aan de andere kant viel het me op hoeveel er eigenlijk al af is. Haast ongemerkt hebben we heel wat werk verzet en is er iets ontstaan. Iets wat heel tof gaat worden.

Vandaag een hoop kleine dingskes gedaan. Geprobeerd om een Tom Waitserige flessofoon in te spelen, lekker ruwe gitaarpartijen neergelegd (Tal links en ik rechts, Casino vs. Strat), Tal deed zijn slide-magie (zonne groate plus jonguh), en uw eigen Belker had zijn 20 jaar geleden in Ierland gekochte tin whistle meegebracht, waar hij met zijn vlekkeloze techniek de emotie wist over te brengen. Gelukkig stond de autotune stand-by.

We hebben ook nog voorzichtig plannen gemaakt voor het postproductie traject: cd mastering; hoesontwerp; cd persen; wereldtoernee; de wereld draait door minuut. Afijn, de basics dus. Oud en wijs als we zijn weten we dat het echte werk pas begint als de cd er is. Het is goed om daar over na te denken en een soort van plan te maken. Maar eerst maar eens die muziek afmaken.

Snelheid, onwaarschijnlijk

Omdat alles zo zijn gangetje gaat en de weken vooruit schieten met een onwaarschijnlijke snelheid een kort overzicht van de wereld van BelkerHQ van de afgelopen weken.

De verslaving aan Sherlock, is cold turkey geëindigd met het einde van seizoen 2. Het wachten en nagelbijten is tot het verschijnen van het 3e seizoen die men nu aan het schrijven danwel opnemen is. Het idee: Sherlock in het Londen van nu. Internet, sms, compleet met psychopathische Moriarty. Gripping stuff, zeggen in de UK. Alles klopt, tot aan de naam van de acteur die Holmes speelt: Benedict Cumberbatch. Dan moet je wel tot grootse dingen in staat worden geacht. Deze BBC Sherlock staat in schril contrast met de guns ablazin' film-Sherlock van Robert Downey Jr. (die ik afgelopen week overigens in een VS filmversie van The Singing Detective zag, maar dat is weer een heel ander verhaal). Irritant, autistisch, geniaal en sociaal onvoldoende uitgerust, zo zien wij onze Sherlocks graag. Martin Freeman speelt trouwens een erg goede empathische John Watson, Afghanistan-veteraan en dokter.

De Steve Jobs bio ligt nog steeds op me te wachten, die ligt daar goed. Want ik ben fijn verdwaald in The Stephen Fry Chronicles. Ik ben groot fan van de man, van zijn intellect, zijn weg met woorden, zijn kwetsbaarheid, zijn likeability. Alle boeken gelezen, alle bits van Fry en Laury gezien, de tour door de VS meebeleefd en zelfs de docu over zijn bipolaire stoornis. En nu dus na Moab Is My Washpot zijn autobio rondom zijn studententijd in Cambridge. Het geeft een mooi inkijkje in het Engelse universiteitssysteem. En in de geest van een onzekere, grappige, getalenteerde en immer van zichzelf bewuste jongeman. Lezen is een feest, zeker vanwege het briljante Engels van Fry. Ook diens blog op stephenfry.com is warm aanbevolen. Oh ja, ook QI op de Beeb is een fijne parodie op een kwisprogramma. Andere leesvoer dat op de meest recente stapel is terecht gekomen: Een boek over Smile van The Beach Boys van Dominic Priore, met dank aan Studio Tal en diens toiletlectuur. Voor de trainspotters onder ons, elk boutje en moertje van de beroemdste bootleg ooit. En dan nog het lichtelijk briljante Retromania van Simon Reynolds, over de verslaving van de popcultuur aan zijn eigen verleden. Zeg maar waarom ik een boek over "Smile" aan het lezen ben. En mijn tocht naar de boekwinkel om het boekenweekgeschenk te bemachtigen moet nog beginnen.

Het lukt me maar niet om iets fatsoenlijks voor "Slechte Vriend" te schrijven. De tekst wil niet tot mij komen en hoe ik ook mijn eigen goede raad keer op keer opvolg, alles wat eruit komt is pretentieus gezwatel. Ik wil denk ik te veel te diep zeggen in een paar minuten. We houden vol. Dat het muzikaal een tof liedje dreigt te worden helpt ook al niet. Jezelf lekker veel druk opleggen. Enne, "Laat Het Licht Aan" gaat misschien aan geëxperimenteer en 26 keyboardpartijen ten onder, of de oplossing ligt juist in het moeilijkdoen. We zien het wel.

Made #11

Vrij snel na de 10e sessie knalde ik over de A27 richting de studio, met in mijn hoofd het laatste liedje van de EP. Die eigenlijk al geen EP meer is, maar meer een klassiek kort album van onder het half uur. Zoiets. Goed, in mijn hoofd zat het liedje "Slechte Vriend". Ik heb hard aan de melodie gewerkt, tekst is nog niet af, het idee en het chorus zijn er al wel. Tal kwam met een paar nuttige vormtechnische wijzigingen (beginnen met het chorus, prechorus herhalen) nadat ik het heel slecht had gespeeld om hem een idee te geven. Mijn klankbeeld en referentiekader was Neil Youngs "Out On The Weekend". Dat vond Tal een goed idee, want : "... we komen toch ergens anders uit."

Het werd een welbestede dag. In no time werden er 2 akoestische gitaren (waarvan 1 op het eind weer opnieuw werd gedaan), bas, orgel en piano neergelegd. Blijft altijd een klein wonder om tegen jezelf in te spelen en zo laagje voor laagje iets op te bouwen. Tal deed zijn magie om die lome Jim Keltner-groove te vatten op drums. De truc is om dit liedje leeg te houden. Nog elektrische gitaar nodig en (pedal)steelgitaar, zingen en een strik erom heen.

Aan het eind van de sessie gingen we even een luchtje scheppen en omdat filmpjes van indubbende muzikanten en studiointerieurs snel gaan vervelen poogden we een stukje couleur locale van Made in te passen. Want zo gaat het album heten dus.