Bron - Broen - The Bridge - de Brug

Enige tijd geleden zat er bij de Volkskrant een DVD'tje met de 1e aflevering van de nieuwste Scandinavische thriller The Bridge. Waarbij ik nog dacht: "Alweer een nieuwe thriller uit Het Noorden? Is dat niet wat teveel allemaal?" En - kapotgemarketingt als ik ben - ook: "Dan moet ik zeker die hele serie daar bij de VK gaan kopen? Daar trappen wij niet in!" Ik heb me door het eerste seizoen van Wallander heengeworsteld, veel zuchten en steunen, veel in de verte staren en dan is de moord opgelost. Ik val niet snel in slaap tijdens een film of serie, maar ik heb zelden een Wallander in 1 ruk uitgekeken.

Afijn, er was niks op tv, zoals zo vaak en het DVD'tje lag voor het grijpen. Een uur later was ik die hele serie aan het bestellen op de VKshop. Want erg spannend, waarbij spannend vooral omschreven dient te worden als WAAAAAAHHH! En grappig, vooral de verschillen tussen de Denen en de Zweden. Karakters die geloofwaardig zijn (kom daar maar eens om in de gemiddelde CSI-aflevering). De Oresundbrug tussen die twee landen speelt een grote rol in het verhaal. Ook een vondst: een vrouwelijke rechercheur met een autistische tic.

De serie heeft ons zo gegrepen dat we aan het kijken zijn om met de zomervakantie naar Zweden te reizen. Over de Oresundbrug natuurlijk, dat spreekt.

IWDRM & SOPA/PIPA

If We Don't, Remember Me
(een quote uit "Kiss Me Deadly" uit 1955
Christina Bailey: Get me to that bus stop and forget you ever saw me. If we don't make it to the bus stop...
Mike Hammer : We will.
Christina Bailey : If we don't, remember me.)

is een fijne website waar allerhande bewegende filmstills staan. Het werkt vooral als de beweging heel subtiel is. Dat je denkt: Zie ik dat nou goed? Of als het beeld een hele tijd stilstaat om plotsklaps tot leven te komen. Zoals Jack Nicholson hier in "The Shining". Erg creepy toch? De selectie van de films is vlekkeloos. "Fargo", "The Big Lebowski", "A Clockwork Orange", "... Steve Zissou", "Eraserhead", "Amelie", allemaal favorieteen hier @BelkerHQ.

Of, ubercreepy, Tilda Swinton in "Orlando".

Hier nog meer fun met films. Met dank aan Retecool. Als je bedenkt wat een klereklus dit moet zijn geweest. Vind maar eens al die woorden uit al die films.


Hello from ant1mat3rie on Vimeo.

Dit fijne delen (delen is altijd goed) en remixen zal een stuk moeilijker worden als de SOPA en PIPA bill worden aangenomen in de Amerikaanse senaat. The Oatmeal gaat ook 24 uur op zwart en legt uit waarom:

En Clay Shirky maakt een sterk punt in zijn TED-praatje, want "From now on you're guilty until proven innocent..."

Belker binnenkort in stereo

Een mens kan niet alles en zeker niet als het geld kost en dus is de ruimte die ik gemakshalve "studio" noem nogal - om het maar eens in goed Nederlands te zeggen - underwhelming voor de gemiddelde gearhead.

Veel ouwe zooi, en dan zeker niet in de vintage zin van het woord, wat budgetspul en een paar toevalstreffers uit de categorie: Betaalbare-Dingskes-Die-Hun-Geld-Dubbel-En Dwars-Waard-Zijn. En zo heb ik door de jaren heen iets werkbaars bij elkaar ge-Frankensteind. Je zou kunnen zeggen: dat is mijn persoonlijke sound. De Kracht van Eenvoud, of iets dergelijks. Waarschijnlijk is het gewoon praktisch (kinderen die willen eten, vrouw die een dak boven haar hoofd wil, dat soort details).

Overigens gaat de zolderstudio dit komend voorjaar drastisch en dramatisch onder handen worden genomen. Maar dat is voor later. Voor nu kan ik melden dat afgelopen vrijdag de post mijn 2 nieuwe microfoons kwam brengen. Dat had nog wat voeten in aarde want, de €17,45 aan inklaringsafzetterij kon alleen maar gepast betaald worden onder rembours en natuurlijk niet pinnen, dat zou te makkelijk zijn. Afijn, het Californische KarmaMics uit San Jose (West Coast! Geen Chinees broddelwerk) kwam door met 2 gematchte kleinmembraan mics genaamd Silver Bullet. Ze zijn inderdaad iets groter dan een kogel. En het doosje waar ze in zaten was klein. En toen ik ze uitpakte waren de mics nog kleiner. Zo klein dat ik in eerste instantie dacht dat een een kat uit de spreekwoordelijke zak zou gaan kruipen.

Ze zien er uit alsof je ze op je walkman moet klikken. Niet echt geruststellend. Mee naar boven genomen en samen met dochterlief een fijn stukje free jazz in elkaar gezet. In stereo, want matched. Terugluisteren, heen en weer schuiven met de standaards, free jazz opnemen, terugluisteren etc. Eindoordeel: goed en waarschijnlijk heel goed in de toekomst. Redelijk recht klankbeeld met een klein dipje rond de 2kHz. Zei iemand daar Oude School? Wat ik tot slot nog niet had gemeld is de bizar lage prijs: $34,99 voor de 2, inclusief mini microfoonhouders. Daar kunt u zich dus een buil aan vallen. Ze hebben nog meer mics, duurder en misschien wel nog vetter. Een ribbonmic wellicht?

Verwacht voor de komende tijd veel fraai in stereo (als ik maar terug hoef te komen op mijn Mono Is King mantra) opgenomen muziek. Nu gaat natuurlijk blijken dat mijn "studio" akoestisch een derriehol is. Afijn, het is maar goed dat dat binnenkort onderhanden genomen gaat worden.

The Science Of Movie Posters

Een oog? Dichtbij? Dat moet wel horror wezen.

Filmposters maken is, net als filmtrailers, een vrij exacte wetenschap. Zeker in Hollywood zijn er een hoop ongeschreven regels. Zo proberen de grote studio's de juiste demografie aan te spreken en vanzelfsprekend de winst te maximaliseren. Blijkt dat al die posters onderling inwisselbaar zijn. Actiefilm? Poster zus. Comedy? Poster zo. Poster by numbers, kortom. Op Oh No They Didn't staat een overtuigend overzicht.

Zwevende hoofden boven een strand met kleine mensjes onderaan? Drama!

Vrouwenbenen? Altijd +1 bij mij. Meestal geen favoriet bij de critici deze films.

MADE Sessie #7

Terugrijdend naar huis, langs winderige wegen, dacht ik dat we vandaag niet zo veel hadden gedaan, Antal en ik. We hebben vooral teruggeluisterd naar en bediscussieerd wat er al was opgenomen en bedacht wat er nog moet gebeuren. Tal heeft tussen 10.000 midi-grooves gezocht naar net die ene en natuurlijk niet gevonden. Volgens de strenge studiobaas zitten we op 80% voordat we kunnen gaan mixen. Dat denk ik ook, hoewel de laatste 20% rechtevenredig meer werk zal blijken te zijn. Ter inspiratie begonnen we de dag met koffie en een aantal klassieke multitracks (Marvin Gaye, Queen, Beatles).

Na het avondeten liep ik de dag nog eens na en kwam tot de voorzichtige conclusie dat we goed bezig zijn. De EP krijgt langzaamaan vorm en inhoud. Vijf liedjes staan dus in de steigers, de een wat steviger dan de andere, en ik heb nog twee liedjes er bij geschreven die de cirkel moeten rondbreien.

Het materiaal was allemaal sterker dan ik mij herinnerde, altijd fijn voor een songschrijver om dat te merken.

Ons eerste plan in juni, 8 quasi lo-fi Dylaneske sessies inclusief mixen wham-bam-thankyouma'am en wegwezen, hebben we inmiddels losgelaten. Het gaat langzamer dan we willen, maar haastige spoed etc. De liedjes worden er wel beter van. Belangrijkste is dat we weer uitzicht op iets goeds hebben en momentum dat we vast proberen te houden.

Generatiekloven

Fijne bijlage in de Volkskrant over Generatie X (wij dus) en Generatie Y (jullie dus). Natuurlijk is het spreken over generaties per definitie generaliserend, maar ik merk wel degelijk veel verschillen tussen X en Y. Misschien is wel het grootste verschil dan X is opgegroeid in Koude Oorlog van de jaren 80. Ik merkte dat laatst toen ik de popmuziek van de vroege jaren tachtig behandelde in college. Het idee van een atoombom die boven ons hoofd hing stond erg ver af van mijn studenten.Op mijn beurt snap ik weer niks van de faalangst onder mijn studenten, terwijl ze, mede dankzij de zegeningen van de internets,  alles onder handbereik hebben. Teveel keus slaat lam, denk ik.

Wij waren in onze studententijd vooral bezig ironisch afstandelijk te zijn. Lees het werk van Douglas Coupland er maar op na (ik heb daar al eerder over bericht op dit blog). De jongste generatie wil graag geëngageerd zijn maar het vooral goed doen. Ik zie meer oprechtheid en idealen dan in mijn jonge jaren en tegelijk ook meer stress om de juiste keuzes te maken.

Ik weet niet hoe de Y-ers (20-ers) tegen ons X-ers (40-ers, net te jong om hun ouders te zijn) aankijken. Misschien wel zoals wij tegen de Babyboomers aankijken: "Ga toch eens weg!" De X-ers draaien op voor de nog intacte pensioenen van de Boomers en zijn het niet de oude knarren die een haperend economisch systeem hebben opgezet?