Inspiratie heet Field Music

Ondanks de korte vakantie, die gevuld was met klusjes in en rond het huis, zijn die enorme doorbraken met het afronden van de liedjes die blijven rondslingeren op mijn harde schijf uitgebleven. Er moet vooral wat meer gezongen worden en akoestische dingetjes. Ik heb wel een nieuwe koptelefoon: de AKG K240 MkII en een setje plug-ins die van een door het dorp heen denderende vrachtwagen afgevallen zijn (Bedankt Tal; mooi spul!).

En gelukkig ook weer inspiratie om door te modderen. De 2e plaat "Measure" van Field Music is te lang, te moeilijk, te prog, kortom commerciële zelfmoord. Maar mensenkinderen, wat een muziek! Ik hoor vroege Genesis, XTC, 10cc, zelfs een beetje Kinks meets Belle & Sebastian. Twee broers, Brits, ze heten niet Gallagher, zijn nerdy, zingen over de buitenwijken. Wat wil een mens nog meer. Weinig. En niet dat ik kan tippen aan het schijnbaar achteloos hoge niveau van liedjes en uitvoering, ik raak er wel ernstig door geïnspireerd. Binnenkort NL-talige prog over Leidsche Rijn.

Zweefbas

Ben gisteravond de hele avond (nou, niet overdrijven, 2 uur) bezig geweest met het opnemen van een baspartij. Alles leek goed te gaan: Sound? Vet & strak. Timing? Je weet toch, als altijd. Ik speelde zelfs meestentijds de juiste noten. Bij het terugluisteren however bleek er een soort van fase-probleem te zijn. De bastoon ging een beetje zweven. Het signaal ging van de bas via een compressor (JoeMeek VC3) rechtstreeks de PC in. Het DI-signaal werd gedubbeld op een 2e spoor met de Ampeg SVX-plugin. Hert gekke is dat het fase-probleem (als ik het zo mag noemen) al op het DI-signaal te horen is. Hhhhmmm, problemen, problemen, ik weet het.
Afijn, dit weekend maar weer eens opnieuw geprobeerd. Kan ik meteen verder met m'n Soul-liedje. NL-talige Muscle Shoals, dat bestaat nog niet.

Het is niet allemaal droefenis. Hier een stukje van een van mijn studenten, die met zijn bandje The Circumstances bij Rob Stenders de rider to end all riders even doorneemt.

Pr-Machine & Daily Show

De weken schieten werkelijk waar voorbij. Voor je het weet is het vrijdag en is er weer een week voorbij. Het leven is al zo kort, moet het dan ook nog zo snel gaan?

Afijn, Nicky kwam langs, we aten en bespraken de toestand in de wereld in het algemeen en die van ons in het bijzonder. Meer van dat soort avonden graag.

De PR-machine voor Ondersneeuw moet nog op stoom komen, maar verwacht persberichten, recensies en spam in de nabije toekomst.

Ik ben de laatste tijd weer helemaal into The Daily Show. Superieure satire, op z'n Amerikaans. Begin februari was Jon Stewart te gast bij de vijand, Bill O'Reilly van Fox News. Het ging er verrassend beschaafd aan toe.

MP3 heerst hard

Nog even over mijn voorkeur voor MP3: in de Sound On Sound van deze maand staat een column van Paul Farrar (geen koekenbakker derhalve) waarin hij opmerkt dat hij een bepaalde band die hij online had leren kennen vond tegenvallen nadat hij de cd had gekocht. Met andere woorden: het MP3-formaat maakte de muziek beter, genietbaarder, whatever. Zie je wel, ik ben niet zo dom als ik er uit zie.

Ondertussen, van de schoonheid en de troost:

Wuivend Riet Mijn Hol

Mijn sustainpedaal van mijn keyboard heeft van het ene op het andere moment besloten niks meer door te geven. Of Cubase heeft besloten van het ene op het andere moment niks meer door te laten, dat kan ook. Mijn boeddhistische 'wuivend riet wuivend riet" mantra mag niet baten.

Als pleister op de wonde een nieuw liedje dat - zoals zoveel liedjes - op de plank was blijven liggen. De Zingende Toren is een gedicht over Leidsche Rijn van Ingmar Heytze. Ik heb er een liedje van gemaakt en gezongen tijdens Ingmars bundelpresentatie in maart vorig jaar. "Leidsche is het New Jersey van Utrecht": daar mag u me op quoten. Ik ben alleen bang dat ik meer Miami Steve dan Springsteen ben.