De grote viernul komt met rasse schreden dichterbij. Toen ik ziek was heb ik weer eens Kees van Kooten herlezen. Alleen zijn boek "Veertig" ontbrak nog. Heb ik dit weekend goed gemaakt. Van Kooten leest als een trein en komt daardoor nooit in aanmerking voor Echte Literatuur. Het helpt ook niet dat hij jarenlang met zijn hoofd op tv kwam, want Bekende Nederlander (hoewel ik heb gemerkt dat de jongste generatie studenten minder met Koot & Bie hebben dan ik dacht). Toch is hij een van de beste stylisten van Nederland. Luchtig? Zeker wel en ook nogal van de korte adem, maar was Van Kooten Amerikaans dan zou hij in het Engelse taalgebied minstens 2 standbeelden en een Pulitzer hebben gekregen.
Goed, als oefenveertiger ging ik natuurlijk onmiddellijk opzoek naar allerlei parallellen tussen zijn gezinsleven en dat van mij. De sentimentaliteit, het oeverloos piekeren over niets en getob in het algemeen zijn heel herkenbaar. Zijn dwangmatige versierpogingen dan weer wat minder. Frappant hoe je zo'n boek 20 jaar later helemaal anders leest. Vooral als je in dezelfde levensfase zit. Dat gedweep met die kinderen was me op 17-jarige leeftijd totaal ontgaan en komt nu des te harder binnen.
"Veertig" begint met een verhaal waarin Kees van zijn vrouw 2 weken alleen in een hotel kado krijgt om eindelijks eens rustig te kunnen schrijven. Overbodig te zeggen dat daar niks van terecht komt en dat vaderlief na vier dagen en een hilarisch mislukte versierpoging met natte oogjes weer thuiskomt. Toen ik dat tegen mijn eigen lief zo smakelijk opdiste, zei ze: "Zou je dat ook willen voor je verjaardag?"
En daar heb ik nog geen antwoord op gevonden.
