Leermomentje #2

Een van de belangrijkste regels van optreden is dat je het publiek nooit deelgenoot moet maken van alles wat er mis is gegaan. "Ik ben een beetje verkouden, dus ik hoop maar dat mijn stem het houdt." Dat soort onzin. Niemand zit daarop te wachten en het werkt contraproductief, het publiek zal alleen maar gespitst zijn op wat er dan wel niet mis is met die stem. Zelfde met technische problemen. De geluidsman en plein public verrot schelden is niet alleen niet aardig en onprofessioneel, de goede man zal een volgende keer minder hard voor je gaan lopen. Kortom, de show must go on. Al staat de hele boel in de hens, stort het dak in, nemen zombies de stad over, niet zeiken en speuluh met die hap! Gisteravond speelde Ryan Adams in het Chasse Theater in Breda. Ik was op het laatste moment daar verzeild dankzij een paar studenten. Naast dat het een weergaloos concert was (en een lesje less is more, en een grote les Cliches Durven Gebruiken) trad Mr. Adams die eerste regel met voeten. Hij had een foute kipsalade gegeten en "was paying for it twice". In plaats van door te ploeteren, maakte hij er een hele show van. Getrut met gitaren, kabels, mondharmonica's, zuchten en steunen, getrut met de monitorman, the works. En ondertussen dus wel alles zuiver zingen en spelen en vol "in" de liedjes zitten. Bastard. En ik denk wel drie keer na voor ik ga zitten met een gitaar om een liedje te schrijven.