B e l k e r B l o g

The Trip is nu een film-voor-in-de-bioscoop maar begon als een 6-delige tv-serie. Humor die schrijnt. Mooie restaurants, lekker eten, impersonaties (vergeef me het anglicisme), de ongemakkelijke chemie tussen Steve Coogan en Rob Brydon. Erg fijn om andere langzaam uit elkaar vallende veertigers te zien met behoud van gevoel voor humor als enige verdediging tegen het voortschrijden van de tijd. Warm aanbevolen. Hier trouwens de man zelf:

En vaderdag is ook niet ongemerkt voorbij gegaan. Naast fraaie tekeningen en bouwwerken, kreeg ik ook de nieuwe AFTh . Wijdlopig en breedsprakig is de man een van mijn favoriete schrijvers. Hij kan een verhaal vertellen met zijpaden en kronkels en weet altijd weer terug te keren naar de hoofdlijn. Vorig jaar is zijn zoon Tonio aangereden op de fiets. Hij werd 21 (zelfs dan ben niet veilig als ouder). Zware kost? Youbetcha. Fascinerend hoe de man zijn onmacht en verdriet vormgeeft. Max mag nooit meer fietsen, dat weet ik nu al wel. Overigens, "Schaduwkind" van P.F. Thomese is ook zo'n aangrijpend boek. Kleiner van vorm maar niet minder sterk. Niet voor de weekhartigen. Joost Zwagerman heeft een mooie vergelijking geschreven tussen de twee requiems. Dat kan ik zo snel niet vinden op 't web. Volgt hopelijk snel. Pas na een paar dagen viel het kwartje. Een boek als "Tonio" op vaderdag krijgen, dat is geen toeval lijkt me, daar zit een roman in, of een liedje

Terwijl hier @HQ de eindspurt definitief is ingezet, jongleert de heer des huizes met diverse deadlines. En om het spannend te maken gaat hij even zijn blog updaten. Op de een of andere manier begin ik altijd met de minst belangrijke dingen, zodat de heavy shit altijd op het allerlaatste moment moet gebeuren. Het tegenovergestelde van time management. En omdat ik het zo druk heb met het ontduiken van deadlines, ben ik nog niet heel erg bezig geweest met mijn nieuwe MacBook. Dus ik kan nog niet zeggen of mijn leven echt is veranderd, of ik echt "fitter, happier, more productive..." ben. Als het zover is laat ik het weten. De Man met de Zeis heeft weer huisgehouden: Clarence Clemons (1942-2011), krachtsaxofonist van The E-Street Band is niet meer. Evenals Wild Man Fisher (1944-2011), die overigens een stuk slechter terecht is gekomen. Overigens wel een "pedestrian" versie van Born To Run. Geniaal stukje aan het eind van de brug, dat dan weer wel. En had ik al

Buitenkunst was erg leuk, ja dank u. Een heel toffe relaxte sfeer daaro. Dochterlief had het ook erg naar haar zin en heeft druk getheaterd, gedanst, geschilderd en zelfs gerapt. Papa zelf ging heel saai 2 dagen lang naar de poezieworkshops. En heeft veel geschreven. Een dezer dagen maar eens uitzoeken of het wat is. Bij thuiskomst een stukje PinkPop vanaf de bank gedaan. Two Door Cinema, Elbow, Foo Fighters, Dazzled Kid, allemaal hoogtepunten. Zelfs Go back To The Zoo, mijn ding is het nog steeds niet maar ze stonden er toch mooi. Ondertussen een van de mooiste liedjes die op PinkPop klonken: