Snelheid, onwaarschijnlijk

Omdat alles zo zijn gangetje gaat en de weken vooruit schieten met een onwaarschijnlijke snelheid een kort overzicht van de wereld van BelkerHQ van de afgelopen weken.

De verslaving aan Sherlock, is cold turkey geëindigd met het einde van seizoen 2. Het wachten en nagelbijten is tot het verschijnen van het 3e seizoen die men nu aan het schrijven danwel opnemen is. Het idee: Sherlock in het Londen van nu. Internet, sms, compleet met psychopathische Moriarty. Gripping stuff, zeggen in de UK. Alles klopt, tot aan de naam van de acteur die Holmes speelt: Benedict Cumberbatch. Dan moet je wel tot grootse dingen in staat worden geacht. Deze BBC Sherlock staat in schril contrast met de guns ablazin' film-Sherlock van Robert Downey Jr. (die ik afgelopen week overigens in een VS filmversie van The Singing Detective zag, maar dat is weer een heel ander verhaal). Irritant, autistisch, geniaal en sociaal onvoldoende uitgerust, zo zien wij onze Sherlocks graag. Martin Freeman speelt trouwens een erg goede empathische John Watson, Afghanistan-veteraan en dokter.

De Steve Jobs bio ligt nog steeds op me te wachten, die ligt daar goed. Want ik ben fijn verdwaald in The Stephen Fry Chronicles. Ik ben groot fan van de man, van zijn intellect, zijn weg met woorden, zijn kwetsbaarheid, zijn likeability. Alle boeken gelezen, alle bits van Fry en Laury gezien, de tour door de VS meebeleefd en zelfs de docu over zijn bipolaire stoornis. En nu dus na Moab Is My Washpot zijn autobio rondom zijn studententijd in Cambridge. Het geeft een mooi inkijkje in het Engelse universiteitssysteem. En in de geest van een onzekere, grappige, getalenteerde en immer van zichzelf bewuste jongeman. Lezen is een feest, zeker vanwege het briljante Engels van Fry. Ook diens blog op stephenfry.com is warm aanbevolen. Oh ja, ook QI op de Beeb is een fijne parodie op een kwisprogramma. Andere leesvoer dat op de meest recente stapel is terecht gekomen: Een boek over Smile van The Beach Boys van Dominic Priore, met dank aan Studio Tal en diens toiletlectuur. Voor de trainspotters onder ons, elk boutje en moertje van de beroemdste bootleg ooit. En dan nog het lichtelijk briljante Retromania van Simon Reynolds, over de verslaving van de popcultuur aan zijn eigen verleden. Zeg maar waarom ik een boek over "Smile" aan het lezen ben. En mijn tocht naar de boekwinkel om het boekenweekgeschenk te bemachtigen moet nog beginnen.

Het lukt me maar niet om iets fatsoenlijks voor "Slechte Vriend" te schrijven. De tekst wil niet tot mij komen en hoe ik ook mijn eigen goede raad keer op keer opvolg, alles wat eruit komt is pretentieus gezwatel. Ik wil denk ik te veel te diep zeggen in een paar minuten. We houden vol. Dat het muzikaal een tof liedje dreigt te worden helpt ook al niet. Jezelf lekker veel druk opleggen. Enne, "Laat Het Licht Aan" gaat misschien aan geëxperimenteer en 26 keyboardpartijen ten onder, of de oplossing ligt juist in het moeilijkdoen. We zien het wel.

Vaderdag

En vaderdag is ook niet ongemerkt voorbij gegaan. Naast fraaie tekeningen en bouwwerken, kreeg ik ook de nieuwe AFTh. Wijdlopig en breedsprakig is de man een van mijn favoriete schrijvers. Hij kan een verhaal vertellen met zijpaden en kronkels en weet altijd weer terug te keren naar de hoofdlijn. Vorig jaar is zijn zoon Tonio aangereden op de fiets. Hij werd 21 (zelfs dan ben niet veilig als ouder). Zware kost? Youbetcha. Fascinerend hoe de man zijn onmacht en verdriet vormgeeft. Max mag nooit meer fietsen, dat weet ik nu al wel.

Overigens, "Schaduwkind" van P.F. Thomese is ook zo'n aangrijpend boek. Kleiner van vorm maar niet minder sterk. Niet voor de weekhartigen. Joost Zwagerman heeft een mooie vergelijking geschreven tussen de twee requiems. Dat kan ik zo snel niet vinden op 't web. Volgt hopelijk snel.

Pas na een paar dagen viel het kwartje. Een boek als "Tonio" op vaderdag krijgen, dat is geen toeval lijkt me, daar zit een roman in, of een liedje.

Willem Elsschot

Dankzij mijn bol.com-bonnen, ben ik lekker aan het lezen in de smeuïge biografie van Willem Elsschot, geschreven door Vic van der Reijt (die bijdewee ook op het OLV heeft gezeten). Elsschot bleek in het echte leven, waarin hij Alphons de Ridder heette, al net zo'n loopje met de waarheid te nemen als een aantal van zijn personages. De oplichterij rondom de advertenties van Het Wereldtijdschrift zijn grotendeels gestoeld het echte leven. Zijn echte leven welteverstaan. Alphons was zakenman/semi-oplichter. Hij verkocht verhalen, net als de schrijver Elsschot.

Het voornemen is om na de biografie weer eens door zijn oeuvre heen te knallen. Wordt Elsschot überhaupt nog wel gelezen? Ik zal het eens aan mijn studenten vragen maar ik vrees het antwoord.

De man schreef ook gedichten:

Het Huwelijk

Toen hij bespeurde hoe de nevel van de tijd
in d'ogen van zijn vrouw de vonken uit kwam doven,
haar wangen had verweerd, haar voorhoofd had doorkloven
toen wendde hij zich af en vrat zich op van spijt.

Hij vloekte en ging te keer en trok zich bij de baard
en mat haar met de blik, maar kon niet meer begeren,
hij zag de grootse zonde in duivelsplicht verkeren
en hoe zij tot hem opkeek als een stervend paard.

Maar sterven deed zij niet, al zoog zijn helse mond
het merg uit haar gebeente, dat haar toch bleef dragen.
Zij dorst niet spreken meer, niet vragen of niet klagen,
en rilde waar zij stond, maar leefde en bleef gezond.

Hij dacht: ik sla haar dood en steek het huis in brand.
Ik moet de schimmel van mijn stramme voeten wassen
en rennen door het vuur en door het water plassen
tot bij een ander lief in enig ander land.

Maar doodslaan deed hij niet, want tussen droom en daad
staan wetten in de weg en praktische bezwaren,
en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren,
en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.

Zo gingen jaren heen. De kindren werden groot
en zagen dat de man die zij hun vader heetten,
bewegingloos en zwijgend bij het vuur gezeten,
een godvergeten en vervaarlijke aanblik bood.

Bij Het Doodsbed Van Een Kind

De aarde is niet uit haar baan gedreven
toen uw hartje stil bleef staan,
de sterren zijn niet uitgegaan
en ‘t huis is overeind gebleven.

Maar al ‘t geklaag en dof gesnik,
zelfs onder ‘t troostend koffiedrinken,
het kon uw stem niet op doen klinken,
noch licht ontsteken in uw blik.

Gij zult wel nimmermeer ontwaken,
want gij bleef roerloos toen de trap
zo kraakte bij de stille stap
des mans, die kwam om toe te maken.

Ziet, lieve mensen, ‘t is volbracht,
Wat gaan wij doen? Wij konden bidden,
dan blijf ik nog wat in uw midden,
gij krijgt toch wel geen slaap vannacht.

En heeft een uwer een ervaren
en hooggeleerd en vruchtbaar brein:
hij zegge mij of ‘t waar kan zijn
dat haar de wormen zullen sparen.

Eet smakelijk

James Lileks, ik heb et vast al eens eerder over hem gehad, was de eerste blogger die ik volgde. Iemand die ELKE dag een flink stuk schreef over zijn al dan niet opwindende leven met vrouw, kind en hond. Hij schrijft (de laatste jaren vooral blogt) voor de Star Tribune, een krant in Minneapolis. Hij is gefascineerd door de jaren 40 en 50 en dan vooral de popculturele kant.

Hij heeft een aantal boeken op zijn naam staan, waaronder een boek over kookboeken uit de jaren. In schitterende koeleurenfoto's. Dit was vroeger smakelijk en smaakvol.

" This is not meat. This is something they scraped out of the airfilter from the engines of the Exxon Valdez.Or perhaps it's steak-and-angel-food-cake dish. NOTE: the vegetables are strictly ornamental. Do NOT eat the vegetables."


"One of the more popular cuts: pressed shank braised with smoker's phlegm. It may take a few tries to get Uncle Hank to hack up enough Lucky sauce, so be patient. WARNING! Eating the carrots or the parsley will cause your testicles to retreat into your body cavity. Don't even chance it. Eat the MEAT."


"I'm really not feeling well anymore. This is a hocks 'n' brats concoction; resembles some hooves stuffed and boiled until they explode. Note, to the right, the small figurine of some ruminant, facing away from the meal, blessing it with an offering of methane and hay-gas. Strawberries? I don't think so. Not a vegetable, but close. Clever trickery, but it won't work here. We're eating MEAT. End of discussion."

De Grote VierNul

De grote viernul komt met rasse schreden dichterbij. Toen ik ziek was heb ik weer eens Kees van Kooten herlezen. Alleen zijn boek "Veertig" ontbrak nog. Heb ik dit weekend goed gemaakt. Van Kooten leest als een trein en komt daardoor nooit in aanmerking voor Echte Literatuur. Het helpt ook niet dat hij jarenlang met zijn hoofd op tv kwam, want Bekende Nederlander (hoewel ik heb gemerkt dat de jongste generatie studenten minder met Koot & Bie hebben dan ik dacht). Toch is hij een van de beste stylisten van Nederland. Luchtig? Zeker wel en ook nogal van de korte adem, maar was Van Kooten Amerikaans dan zou hij in het Engelse taalgebied minstens 2 standbeelden en een Pulitzer hebben gekregen.
Goed, als oefenveertiger ging ik natuurlijk onmiddellijk opzoek naar allerlei parallellen tussen zijn gezinsleven en dat van mij. De sentimentaliteit, het oeverloos piekeren over niets en getob in het algemeen zijn heel herkenbaar. Zijn dwangmatige versierpogingen dan weer wat minder. Frappant hoe je zo'n boek 20 jaar later helemaal anders leest. Vooral als je in dezelfde levensfase zit. Dat gedweep met die kinderen was me op 17-jarige leeftijd totaal ontgaan en komt nu des te harder binnen.

"Veertig" begint met een verhaal waarin Kees van zijn vrouw 2 weken alleen in een hotel kado krijgt om eindelijks eens rustig te kunnen schrijven. Overbodig te zeggen dat daar niks van terecht komt en dat vaderlief na vier dagen en een hilarisch mislukte versierpoging met natte oogjes weer thuiskomt. Toen ik dat tegen mijn eigen lief zo smakelijk opdiste, zei ze: "Zou je dat ook willen voor je verjaardag?"

En daar heb ik nog geen antwoord op gevonden.

Stephen Fry

Mijn favoriete hoogbegaafde quizmaster, tevens ondergewaardeerd schrijver heeft eindelijk zijn eigen blogding. Ga eens op visite: stephenfry.com.

Q Region

En hop: 2 weken blogloos. Zo snel gaat het dus.

Afijn, de Tape Op lag weer op de mat, altijd fijn. Een mooi interview met Brian Paulson (Wilco, Slint etc.) en een artikel over Q Division Studio waarbij deze foto mij erg aansprak. De Waarheid staat altijd op een beduimeld blaadje met koffievlekken. De grafiek geeft aan waar de Q Region zich bevindt, de plek waar de goeie muziek gemaakt wordt. Heeft dus niks met dat rellerige Britse blaadje te maken.

Want we hebben het allemaal meegemaakt. De magie van de eerste paar takes die nooit meer terugkeert, alles gaat slechter en slechter en dan opeens zijn er een aantal momenten van helderheid, van genialiteit. Dat is dus de Q Region.

Hotel California

Het productie- en mixwerk voor de 2 liedjes van Erica vlot aardig. Vanwege de verschillende samplerates moest ik wat heen en weer resamplen om weer op de originele toonsoort uit te komen. Een hele hoop fantastische ideeën werkten toch niet, ik zal alle subtiliteit in mij moeten aanspreken om het smaakvol te houden.

Ik zit midden in Hotel California, het boek van Barney Hoskyns over de muziekcultuur in de LA canyons en hoe daar vanuit de stukgeslagen hippiedroom de singer-songwriter ontstond. En hoe in een sneeuwstorm van cocaïne The Eagles opkwamen en ten onder gingen. Aanrader van de week, zoals alles van Hoskyns.
Opvallend hoe makkelijk men in de jaren 60 met platencontracten wapperde. Zeker als je dat vergelijkt met de huidige situatie. Aan de andere kant, types als Joni Mitchell, Neil Young, Roger McGuinn, Stephen Stills waren al vanaf dag 1 superambitieus en in sommige gevallen maniakaal gedreven om het te gaan maken.

Hoe The Byrds na een paar hits allemaal in Ferraris gingen rijden en hoe John Phillips van The Mamas & The Papas zichzelf als een potentaat in Bel Air gedroeg, staat in schril contrast met de wens van veel singersongwriters die het simpele leven wilden omarmen in Laurel Canyon en vooral Topanga Canyon. Toen ik ooit in Los Angeles was op huwelijksreis aan het begin van de 21e eeuw waren de canyons flink wat opgesjiekt (vergelijk het met de grachtengordel in A'dam waar in de jaren 60 niemand wilde wonen, en waar alle creatievelingen voor een appel en een ei een pand konden kopen) maar de sfeer van vrijheid hing nog in de lucht.
Leuk om te lezen dat iedereen bij elkaar om de hoek woonde. Frank Zappa, James Taylor, Joni Mitchell, Gram Parsons etc.

Los Angeles... hoe zou het daar zijn?

Afijn, ik ga maar eens voor het eerst een vergadering skypen. Ik ben zoooo modern met al die communicatie-shizzle.

Mijn Rode Boekje #2

Jullie kunnen de helicopters terugroepen en de M.E. weer laten inrukken. Mijn Rode Notitieboek is terecht. Zat in een gitaartas die ik 2 weken niet heb gebruikt. Die gitaren ook altijd.

En nu we het toch over boeken hebben:
Ook nu weer loop ik een paar passen achter de early adopters, smaakmakers en hitkenners aan. Ook ik ben "in Stieg". Een pageturner van formaat. De keuze slapen of lezen wordt steeds moeilijker.

Glenn Gould

Ben verzeild in de Glenn Gould Reader, een uitputtende bloemlezing met artikelen, programmatoelichtingen en essays van de mythische Canadese pianist. Wat een brein had die man! Elke alinea moet ik even laten indalen want de ideeenrijkdom is immens. Natuurlijk de Bachfuga's op de piano (destijds een revolutie: hard en snel gespeeld) maar ook een pleidooi voor Richard Strauss, nieuwe inzichten in Arnold Schoenberg en een dikke sneer aan het adres van Igor Stravinsky. Ik zet de Goldbergvariaties maar weer eens op.

Da Capo

Da Capo is een Amerikaanse uitgeverij die elk jaar de heersende bloemlezing Best Music Writing uitbrengt. Bij de Slegte ooit jaargangen 2000 en 2003 (gastredactie: Matt Groenig en Nick Hornby) gevonden. Vorige week nog een bootleg van het nog te verschijnen 2009. Een zgn. readerproof, gemaakt om alle laatste foutjes eruit te filteren qua grammatica en spelling. Artikelen uit Rolling Stone, Vilage Voice, New Yorker, LA Times etc. maken het een regelrecht leesfeest. Gastredacteur is dit jaar de onvolprezen Greil Marcus (lees dan toch Mystery Train!) en die heeft een mooi schrijnend artikel over de breakdown van Britney, de raadsels van Lil Wayne en de woede van Jay Reatard uitgekozen.
Bij abebooks.com, de online uberSlegte, voor 3,79 dollar per stuk de resterende jaargangen aangeschaft. Met verzending nog steeds een bespottelijk bedrag voor zoveel fijns.

Tape Op

Zojuist lid geworden van TapeOp, waar Sound On Sound een tikje glossy is, Brits en vol staat met reclame, gaat TapeOp er prat op onafhankelijk te zijn. En Amerikanen doen alles in de overtreffende trap. Vooral op het forum boeiende discussies over die specifieke McCartney-tamboerijn-sound uit '71.