Pindaconcert

Het schrijven en opnemen van de liedjes voor "Made", waar een groot deel van dit blog afgelopen jaar over ging, was natuurlijk maar een kant van het verhaal. Je wilt de liedjes ook onder de mensen brengen, oftewel live spelen. Nu mijn begeleidingsband De Vaste Lasten in verregaande staat van ontbinding verkeert (wat niet betekent dat ik ze weer tot zombie-leven kan wekken) is het vooral akoestisch en solo wat er gespeeld wordt. Dat heeft vele voordelen: minder kosten, sneller, minder gedoe qua logistiek. Het allergrootste nadeel is evenwel dat al die verfijnde arrangementen die je zo subtiel in de studio hebt uitgedokterd alleen maar in je hoofd klinken. Het publiek, die de liedjes (nog) niet kennen, hebben daar geen boodschap aan.

Het Pindaconcert is al sedert 1994 een "salon" in het woonhuis/werfkelder van creatieve duizendpoot Kees Wennekendonk in Utrecht. Wanneer je in het woordenboek onder "creatieve duizendpoot" zoekt, zie je een foto van Kees. Met mijn verhuizing naar de woestenij in het Westen waren we elkaar, op wat getwitter na, uit het zicht verloren. Vorige week kwam ik hem tegen op de Gracht. In het voorbij gaan: volgende week pindaconcert, kom je ook? En dan is het fijn dat je geen band mee hoeft te sjouwen, snel, flexibel, wendbaar. Tuurlijk kom ik.

Theo de Jong, Peter Tiehuis en Bart Fermie zijn 3HandsClapping

Zoals altijd was het een inspirerend programma. Er was poëzie van Roel Weerheijm en Marein Baas, liedjes van Marieke Winkler, De Opfrisdames deden hun ding, filosoof Victor Gijsbers vertelde ons waarom Copernicus een coole dude was en 3HandsClapping knalde het pindaconcert uit.

Sommige performers zijn overdreven kritisch op zich zelf: het is nooit goed genoeg. Ik ben meestal immuun voor dat soort muzikale hypochondrie. Toch heb ik niet lekker gespeeld bij Kees. Huiskamerconcerten zijn sowieso ingewikkeld omdat je het publiek recht in de ogen staat te kijken tijdens het spelen. De ruimte is vaak ook kleiner dus de akoestiek is heel direct. Elke aarzeling, elk woord komt luid en duidelijk aan. Ik bleek nog geen routine te hebben met de nieuwe liedjes. Het gekke is dat ik oudere liedjes die ooit op de setlijst stonden redelijk makkelijk kan spelen, zonder al te veel repetitie. En nieuwe liedjes kan ik repeteren wat ik wil, maar als ik ze niet een paar keer voor een publiek heb gespeeld, blijven ze "afstandelijk" aanvoelen.

Dus, wat wisten we eigenlijk al en wat weten we nu weer? Ga toch spelen met die liedjes.