Made #10

We zitten in de dubbele cijfers! Om dat te vieren aten we goed en lekker in het aanpalende restaurantgedeelte van de studio. De studiobaas had het over "zingen" gehad als doel voor de sessie. Ik natuurlijk een beetje binnensmonds protesteren, want "de hele dag MBO-ers tot de orde geroepen" en "ben niet zo bij stem" en "is er niet een synthlijntje wat nog gespeeld moet worden?". Gelukkig deed Tal net of ie doof was en zo stond ik al snel voor de microfoon. Beetje trutten met de latency en gaan! Nu was de tekst voor Harnas verre van af en toen de sessie werd opgeschoond in de computer schreef ik achter elkaar de benodigde coupletten. Soms zit het mee. Kwestie van niet denken en flowen als een malle. In 10 minuten (lezen mijn studenten mee?) zag De Zanger/Liedjesschrijver dat het goed was. Natuurlijk een kwestie van geluk maar je moet wel klaar zitten om het te herkennen.

Aan het eind van de sessie, de laatste takes gezongen met de zeer professionele een-oor-koptelefoon-techniek, was ik nog steeds geen Marvin Gaye, maar wist ik wel weer hoe leuk het is om te zingen. Zeker als er iemand bij zit die het goed vindt maar toch nog een extra take wil hebben. Het was een bijzonder fijne sessie. Een goed voorbeeld van ergens zonder verwachting instappen en jezelf verrassen. Elke keer weer wordt het duidelijker waar Made naar toe gaat, wat het zal worden.

Het vorige verslag was een beetje mopperend en ontevreden. Deze keer was de sfeer relaxt, en hebben we flink wat werk verzet. Met een beetje goede wil zijn de leadvocalen voor Harnas en Boomgrens opgenomen. Het was wat zoeken naar de juiste toon, letterlijk en figuurlijk. Het loonde erg de moeite een paar extra takes te doen, en nog een paar, en nog een paar. En nog een paar om het af te leren en voor de zekerheid want je weet maar nooit.

Na het discussiëren over Vox versterkers, Princetons en het vinden van "je toon" (gitaristengebazel, het was na 12-en) spoedde ik mij moe maar voldaan huiswaarts. Volgende week opnemen bij daglicht, is weer eens wat anders.

Portal

Vroeger, toen ik mij nog de luxe kon permitteren me te vervelen, speelde ik graag computerspelletjes. Ik ben natuurlijk van een generatie die de hele gamerevolutie heeft bijgehouden. Van simpele blokjes op een 286-processor (en niet te vergeten de Philips VideoPac spelcomputer uit de jaren '80) tot de vette graphics waarvoor je een speciale grafische kaart moet hebben. Grand Theft Auto is favoriet, Hitman heb ik alles en helemaal gespeeld, Quake II was een vroege wegbereider, want papa is niet vies van een beetje schieten en knallen.

Maar de laatste tijd was de sjeu er een beetje vanaf. Ik heb - meestal - wel wat beters te doen en als ik nazi's aan het afmaken was, dacht ik af en toe aan de boodschappen die nog gedaan moesten worden. Geen goed teken. Toen ik dan ook nog grotendeels op een Mac overstapte, leek mijn game-hobby na 25 jaar op een roemloos einde af te stevenen.

Maar nu is er Portal (ik ben niet zo snel want Portal 2 is inmiddels uit). Je moet gaten schieten en daardoorheen lopen en puzzels oplossen. Klinkt heel suf, maar zie die trailer. Uitermate verslavend.

Made #9

Naarmate de opnames voor "Made" vorderen, maakt zich een (on)gezond soort ongeduld van mij meester. De weken vliegen voorbij en hoewel elke sessie iets oplevert, gaat het mij te traag. Het zal ongetwijfeld te maken hebben met mijn gebrek aan focus. De weken zitten aardig vol met werk en huishouden en gezin (let wel: ik prijs me gelukkig en probeer niet te klagen maar er zitten slechts 24 uur in een dag) dat een beetje rust in de kop om iets in elkaar te knutselen er bij in schiet.

Goed. Afgezien van dit gemier: De 9e sessie was kort en redelijk to the point. Zoals je bij Tal kunt lezen hebben we gezocht naar geluiden en keyboardpartijen voor "Laat Het Licht Aan", een Beck-achtige soulkneiter uit de Brabantse klei getrokken. Terwijl De Strenge Studiobaas mijn synth-lijntjes aan het redigeren was, dacht ik na over de tekst en dan vooral de performance. De delivery van de tekst, belangrijk in soul, moet worden aangepast. Daar gaan ik eens op zitten broeden. Tal's iets snellere versie (96 ipv 92 BPM) met fijne drumgroove is de onherstelbaar verbeterde basis.

Langzaamaan worden de contouren van de liedjes steeds duidelijker. Wat moet erbij, wat eraf, wat moet opnieuw en wat is nu al helemaal te gek. Binnenkort spreken we weer eens een lange dag in de studio af. Dan meer beeld en geluid. Het wordt nog wel eens wat met die EP.

Februari is niet de maand

Februari is geen goede maand voor de familie Haneveer.

Ik typ dit in een verkorte versie voor de 2e keer want Blogger haperde onverwachts.

Afgelopen vrijdag was het 20 jaar geleden dat mijn vader overleed. De dag ervoor was het een jaar geleden dat mijn Ome Sjors stierf en gisteren overleed mijn oudtante Tante An. 88 Jaar en verder lijden is haar bespaard gebleven.

Dit droeg allemaal bij aan mijn kleine winterdepressie. Een drukke week gehad, met leuke en nuttige dingen en dingen-die-nu-eenmaal-moeten-gebeuren. Weinig avonden thuis. Nog minder tijd en energie kunnen steken aan de liedjes die "Made" moeten vormen. Uitermate frustrerend dat wat je heel graag doet ondergesneeuwd raakt door het dagelijks leven. Ik weet, geduld is een schone zaak. Maar deze snelheid van een tektonische zaak is weer het andere uiterste. Dus, beste studiobaas van de MuziekFabriek, ik kom redelijk onvoorbereid mijn 110% geven vanavond.

De blik ferm op de toekomst gericht dan maar. Mijn moeder wordt donderdag 65 en viert dat zaterdag met een knalfuif met buffet en al. Ik ben een liedje aan het schrijven, waar slingers en confetti de gebruikelijke somberheid verdrijven.

Goed, wat zeur ik ook. De zon schijnt, het is koud buiten, de kachel brandt binnen en de koffie is sterk en warm. En ik heb deze gasten op de bank zitten. Met de toekomst komt het wel goed volgens mij.