Wij zijn hier in de fase na het opschenken aanbeland. De cafetiere. Van Johannes van Dam mogen wij helegaar geen filterkoffie drinken. Iets met lipiden en smaak die eruit gefilterd wordt. Ik heb dus zo'n echte Bodum gekocht. De espressomachine onder de cafetieres.
Koffie is even een klein Zenmomentje, vanwege de handelingen met zo'n cafetiere. En we zijn helemaal doorgeslagen want een bonenmolen staat naast de werkloze Nespresso. Verser wordt het niet. Hele bonen jonguh!
En dan een lekker schepje melkpoeder d'rin. Lekker hi/lo postmodern verwarring zaaien.
Boeken? Heb ik daar dan tijd voor dan? Ik doe mijn best, mijnheer. Eindelijk begonnen in Extremely Loud & Incredibly Close van Jonathan Safran Foer. Een hoogbegaafd jochie van 9 gaat op zoek naar de sporen die zijn vader, omgekomen tijdens 9/11, in NYC heeft achter gelaten. En ja, JSF is een pedante betweter af en toe, maar vooral en ook een fantastisch schrijver. Zeg maar de Amerikaanse Arnon Grunberg.
"What about little microphones? What if everyone swallowed them, and they played the sounds of our hearts through little speakers, which could be in the pouches of our overalls? When you skateboarded down the street at night you could hear everyone's heartbeat, and they could hear yours, sort of like sonar. One weird thing is, I wonder if everyone's hearts would start to beat at the same time, like how women who live together have their menstrual periods at the same time, which I know about, but don't really want to know about. That would be so weird, except that the place in the hospital where babies are born would sound like a crystal chandelier in a houseboat, because the babies wouldn't have had time to match up their heartbeats yet. And at the finish line at the end of the New York City Marathon it would sound like war."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten