Een blog is pas een blog als er met enige regelmaat iets nieuws op verschijnt. Anders is het een archief voor vroeger. Anderhalf jaar geleden bracht ik "Geen Toerist Meer" uit, een cassette waar ik heel fier op was en veel mensen die de muziek hoorden vonden dat terecht. Alleen, niet veel mensen hebben de muziek gehoord. Deels door luiheid, deels door onvermogen, deels door de rest van mijn leven dat om voorrang vroeg. Mijn definitie van succes wordt constant bijgesteld. Mijn plan om na de release te blijven bloggen over de vorderingen van de zegetocht werden al snel in de ijskast gezet. Het zou geen vrolijk verhaal worden en ik heb genoeg ervaring met miskenning om dat voor me te houden. Niemand zit te wachten op een ellenlange klaagzang van een would-be rocknrollheld op leeftijd. Dat bewaar ik voor mijn dagboek. De cassette verscheen, werd opgestuurd, niemand reageerde, ik deed een aantal toffe solo-optredens, en dat was dat. Er was nog het plan om naast de cassette-ed
het is een duidelijke trend, maar toch zou ik liever de aantallen zien dan de omzet. ik kan me nog goed herinneren dat we ineens met z'n allen 40 gulden gingen betalen voor cds (begin jaren 90), terwijl een lp zo'n 20 gulden kostte. dit is volgens mij appels en peren; wat is een dollar van 1973 nu waard? maar inderdaad, tijd om het b+b pak uit de kast te halen, de schoenen te poetsen en alvast te gaan oefenen op de troostende woorden.
BeantwoordenVerwijderen