VUURTORENWACHTER

Ik ben alleen hier op dit eiland
En dat blijf ik tot mijn dood
De ondergaande zon
Kleurt mijn hoge toren rood
Ik zie jouw lichten in de verte
Ik zie het schijnsel in de nacht
De vuurtorenwachter
Staat eenzaam op wacht

Ik moet echt eens met vakantie
Maar het weer is te slecht
Als het stormt zit ik hier vast
Voor mij geen dag vrij weggelegd
En ik heb je meer dan nodig
Ik wil weten hoe je lacht
De vuurtorenwachter
Nog altijd op wacht

En ik heb je meer dan nodig
Ik wil weten hoe je lacht
De vuurtorenwachter
Staat eenzaam op wacht

Tunesmith

Alle eindjes worden aan elkaar geknoopt wat betreft de afronding van het schooljaar.
Het is lekker weer, warm zelfs, en ik ben snipverkouden. The full works: verstopte holtes, snot, hoesten, loopneus etc. Dat komt ervan als je te veel doet en te weinig slaapt een paar weken achter elkaar.

Ik zit nu midden in "Tunesmith" een boek van Jimmy Webb over songwriting, dat wel eens HET boek over het onderwerp zou kunnen zijn. De man heeft niet alleen een zwik aan briljante liedjes geschreven (MacArthur Park, By The Time I Get To Phoenix) maar kan daar ook erg technisch en verhelderend over schrijven. Ik bedoel, laten we wel wezen, niemand weet precies hoe je een liedje schrijft. Iedereen verzint zijn eigen methode. Hier ga ik mijn studenten het komend schooljaar eindeloos mee vervelen.

Ik heb een vertaling gemaakt van Wichita Lineman, waarbij het liedje nu Vuurtorenwachter heet. Heb ik dat al eens verteld? Ik ben nog steeds op zoek naar het juiste arrangement en de melodie is een b-i-t-c-h om te zingen. Blijven oefenen man, blijven oefenen.

Exactitudes

Fotograaf Ari Versluis werkt al sinds 1994 aan zijn Exactitudes, een immer uitdijende collectie fotocollages waarbij de overeenkomsten in uiterlijk binnen bepaalde sociale groepen prachtig wordt verbeeld.
Kijk op Exactitudes voor een volledig overzicht.

Hotel California

Het productie- en mixwerk voor de 2 liedjes van Erica vlot aardig. Vanwege de verschillende samplerates moest ik wat heen en weer resamplen om weer op de originele toonsoort uit te komen. Een hele hoop fantastische ideeën werkten toch niet, ik zal alle subtiliteit in mij moeten aanspreken om het smaakvol te houden.

Ik zit midden in Hotel California, het boek van Barney Hoskyns over de muziekcultuur in de LA canyons en hoe daar vanuit de stukgeslagen hippiedroom de singer-songwriter ontstond. En hoe in een sneeuwstorm van cocaïne The Eagles opkwamen en ten onder gingen. Aanrader van de week, zoals alles van Hoskyns.
Opvallend hoe makkelijk men in de jaren 60 met platencontracten wapperde. Zeker als je dat vergelijkt met de huidige situatie. Aan de andere kant, types als Joni Mitchell, Neil Young, Roger McGuinn, Stephen Stills waren al vanaf dag 1 superambitieus en in sommige gevallen maniakaal gedreven om het te gaan maken.

Hoe The Byrds na een paar hits allemaal in Ferraris gingen rijden en hoe John Phillips van The Mamas & The Papas zichzelf als een potentaat in Bel Air gedroeg, staat in schril contrast met de wens van veel singersongwriters die het simpele leven wilden omarmen in Laurel Canyon en vooral Topanga Canyon. Toen ik ooit in Los Angeles was op huwelijksreis aan het begin van de 21e eeuw waren de canyons flink wat opgesjiekt (vergelijk het met de grachtengordel in A'dam waar in de jaren 60 niemand wilde wonen, en waar alle creatievelingen voor een appel en een ei een pand konden kopen) maar de sfeer van vrijheid hing nog in de lucht.
Leuk om te lezen dat iedereen bij elkaar om de hoek woonde. Frank Zappa, James Taylor, Joni Mitchell, Gram Parsons etc.

Los Angeles... hoe zou het daar zijn?

Afijn, ik ga maar eens voor het eerst een vergadering skypen. Ik ben zoooo modern met al die communicatie-shizzle.