NME voor een keer

Terwijl ik op zoek was naar kinderboeken - kado voor een vriendinnetje van Roos - Liep ik langs de tijdschriften en zag ik The Beatles. Nu is dat niet zo'n verrassing in deze tijd van opgewarmde BeatleMania. Maar het was wel de cover van de NME, toch het zelfverklaarde geweten van alles wat koel en hip is. Alle Beatle albums kregen een nieuwe recensie. Op zich een amusante exercitie, maar dit staat of valt natuurlijk met de kwaliteit van de schrijvers. En die was nogal wisselend, geen verrassende inzichten of toegevoegde waarde van een recensie 40 jaar later. Beetje persoonlijke verhaaltjes die erg bloggerig (u weet toch: oeverloos, futloos en zinloos) aandeden. Het ene oog in en het andere weer uit.
Nu ben ik nooit zo van de NME geweest(meer een ouwelullenMojoMan met een Rolling Stone af en toe en vroeger vaak de Q), vooral vanwege het vluchtige hype-karakter van de NME-journalisten. Krampachtig proberen een barometer van de muziek te zijn en vervolgens elke week weer een nieuw kutbandje ophemelen en hypen om ze daarna als een baksteen te laten vallen. Niets zo veranderlijk als de NME-correspondent.
Wat wel weer leuk was: een andere kijk op bekende en onbekende bandjes. Dus voor een keertje is die NME helemaal niet zo slecht. Maar van Die Vier uit Liverpool moeten ze maar afblijven.