Vandaag naar de Emmaus in Haarzuilens geweest. Groot feest vanwege 10-jarig bestaan aldaar. Vrouw op zoek naar nachtkastjes om op te knappen, kinderen op het springkussen, er speelde een leuk bandje dat tussen Fay Lovsky en VOF de Kunst zat (met bijpassende Hawaiian overhemden) en vaders ging door de platenbakken. Vinyl! Veel jaren 80, veel goed spul. Ik heb me ingehouden.
The Colour of Spring van Talk Talk heb ik al op cd, maar kom op, een van de beste platen van het decennium, die mag je wel dubbel in huis hebben.
En daarnaast Big World van Joe Jackson. Ik weet nog de kick die we in 1986 kregen toen bleek dat het een dubbel-lp was waarvan kant 4 geen groeven bevatte. Het was de tijd van de cd vs. lp lengte oorlog. Ook imponerend vond ik dat alles live was opgenomen en dat Joe aan het publiek had gevraagd of ze even wilden wachten met applaudiseren totdat de 2-track machine was uitgezet. En dat er Grote Wereld op de hoes stond. En dat het getekende mannetje van Yves Chaland was. Alles aan die plaat was cool en de liedjes waren (en zijn nog steeds) helemaal top. In mijn herinnering waren het rijk gearrangeerde stukken, met toeters en bellen, maar bij het terugluisteren van de plaat (wat ik de afgelopen 15 jaar niet had gedaan) viel me op dat alles met een klein bandje wordt gespeeld. De volheid zit echt in de arrangementen. Kortom, ik wilde Joe Jackson zijn. Denk ik. Ik was 15.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten