5 JAAR!

De tijd gaat hard etc. En dergelijke. Er is de afgelopen jaar veel gebeurd en tegelijkertijd ook weer niet zo heel erg veel. Ik heb een aantal liedjes uitgebracht en veel meer liedjes geschreven. Na de roemruchte cassette-relaease van "Geen Toerist Meer" (wie kent 'm niet) zat ik met een verhaal dat ik als een conceptalbum wilde presenteren. Je komt er dan achter als je alles zelf wil doen, zoiets heel veel tijd kost. Vooral ook als je al doende op zoek bent naar de juiste vorm. Misschien met een boek erbij, dat de gaten in het verhaal aanvult. Want het is dodelijk voor een conceptalbum als je alle gaten dichtstopt. De luisteraar moet zelf het verhaal vormgeven. Dus niet als een rockopera alle dramatische handelingen in de muziek leggen.

Zo teruglezend kwam ik erachter dat ik al heel lang met dit plan rondloop. Dit dreigt een 'lost album' te worden als ik niet oppas. Dus om de boel proberen te stroomlijnen, ga ik bijhouden wat de vorderingen zijn. En dat doe ik ook omdat ik heel opgetogen ben over de liedjes. Nieuwe studio, nieuwe ideeën. We gaan mooie tijden tegemoet.

Een Modderfakking Jaar

1e single

Een jaar. Ik zag zonet dat mijn laatste blogpost een jaar geleden was. Een modderfakking jaar. Wat zeg ik? Méér dan een jaar geleden. En zoals de oplettende fans allang hebben opgemerkt: 'Radio De Maan' is nog steeds niet verschenen. Geen excuses, geen verhaal dat ik heel erg lang de tijd neem om zo nauwgezet mogelijk mijn muziek op te nemen. Want eerlijk gezegd ben ik niet dagelijks bezig met de plaat. Dat hoeft ook niet. Ik maak nog steeds progressie. Een paar nieuwere liedjes dringen zich op. Songteksten (toch altijd wel de laatste hordes) worden afgemaakt, liedjes die vast dreigden te lopen zijn vlot getrokken. Het krijgt vorm. Muzikaal, tekstueel en conceptueel. Het wordt mooi. Het is al mooi en ik voel dat ik wel weer een volgende stap in BELKER heb gezet.

Er waren plannen. En er was realiteit. En onvoorziene omstandigheden met geld enzo. Dus wat ik eigenlijk wilde doen met het uitbrengen van 'Radio De Maan' gaat waarschijnlijk niet gebeuren. Voorlopig.

Ondertussen is er een soort van tracklisting:

vage blik

1. Nagekomen Bericht

2. Brief Van Je Vader

3. Baan Om De Aarde

4. Signalen

5. Net als Vroeger

6. Tussen De Sterren

7. Dichtbij

8. Tegenligger Tegenlicht

9. Ik Tel Af

10. Morgen Gaat Nooit Meer Voorbij

11. Licht & Horizon

[Liedje 12 zit inmiddels ook te drammen dat ie erbij wil.]

Afijn, nu weet u nog niks. Klamp u vast aan de gedachte dat 'Radio De Maan' klinkt als The Flaming Lips die Steven Wilson naspelen. Langzaam voorwaarts. Langzaam. Maar wel vooruit. Dat wel.

Binnen een jaar meer nieuws.

Alleen Maar Niet Eenzaam

Iets wat ik mezelf nog niet had gerealiseerd, is dat dit album een echt solo-album wordt. Niet dat dat het plan was vanaf het begin, ik heb er niet echt bij stilgestaan. Nu ik echter al zover ben met schrijven en opnemen voelt het goed om het nu ook zelf af te maken. Met alle voor- en nadelen van dien natuurlijk.

Belker is natuurlijk geen bandje. Belker is een eenmansproject waar op gezette tijden anderen een niet onbelangrijke rol in vervulden en waarschijnlijk zullen vervullen. Maar nu even niet voor Radio De Maan. Dit wordt een solovlucht.

Solo - maar niet zo

Ergens ook wel toepasselijk. De plaat gaat over eenzaamheid en isolement (zoals alle conceptalbums over isolement gaan: 'Tommy', 'The Wall', 'Hand.Cannot.Erase' etc.) en dan heeft het wel wat als ik de muziek maak in een zelfgekozen afzondering. Goedbeschouwd maak ik mijn muziek altijd alleen. Ik probeer zo veel mogelijk zelf te spelen en te zingen. Af en toe heb ik iets in mijn hoofd en dan springt er iemand bij met zijn of haar talent. Of het nu gaat om het Brian Wilson Memorial BBQ Koor van Tal (die trouwens een damn fine mix-persoon is), of de bas van Hidde, de steelguitar van Jan, de stem van Sophie, drums van Jan of Nicky en niet te vergeten de gitaarsolo van Bas, zij doen allemaal iets wat ik niet kan. Of beter gezegd, niet zó kan. Zij brengen met hun partij hun eigen persoonlijkheid in mijn liedje en dat is een wonderlijk en fantastisch gegeven. Een ander perspectief, ander DNA.

Voor nu voelt het goed om zelf door te blijven modderen, in datzelfde trage tempo. Langzaam laverend tussen besluiteloosheid, hoop en een paar goede ideeën. Low and slow. Of: There's no business like slow business.

De Grote Jaarlijkse Studio Bonanza

De afgelopen week heb ik mezelf begraven in de zolderstudio 'om nu eens eindelijk die plaat af te maken'. Welnu, die plaat is niet af, maar dat wist ik eigenlijk ook wel al van tevoren. Er is wel vooruitgang geboekt, muzikaal, tekstueel, conceptueel en spiritueel. Ongeacht de verschijningsdatum of -vorm wordt het een tof stukkie muziek. Gisteravond een Grote Mixdown gemaakt. Twaalf liedjes, ruim 45 minuten. Misschien valt er een nog af, misschien komt er nog een bij. Er moet nog een instrumentaal ding komen. Dat is een beetje traditie geworden. Ondertussen zitten er een paar dikke hits vol onontkoombare hooks in. U kent mij zo langzamerhand wel een beetje. Veel kwaliteit voor bijna geen geld.

Essentiële studio gear

Pro-tip: studio's op zolder worden warm in een hittegolf. Echt. Daar kan geen dakraam tegen open worden gezet. Daar komt bij dat ik de buurt ook wel te vriend wil houden en als ik die allesverwoestende gitaarsolo om half twee 's nachts wil opnemen, ik dat dan toch met het dakraam dicht doe. Maar goed, hittegolf dus. Zweten in de studio. Dan is een ventilator het belangrijkste stukje studiogear dat je nodig hebt. Real life saver.

Een week geleden onderbrak het glorieuze vakantiegevoel van Ameland om mezelf in een hok van 3 bij 3 op te sluiten en eens al die opnames te maken die al een half zijn blijven liggen als idee vanwege drukte, werk, gezin, moe, en andere excuses. Elk jaar kijk ik er naar uit want een week lang ongestoord jezelf zijn en iets doen wat je het liefste doet is natuurlijk een dun schijfje hemel midden in de zomer. Geen afleiding, volle concentratie, focus op De Kunst Van Het Creëren. Om dan na 3 dagen van te weinig slaap en gebrek aan overzicht en tegenvallende werkelijkheid en, eerlijk is eerlijk, heimwee naar de rest van het gezin (mijn volgend album gaat "Softie" heten), kapothard in een depressie te vallen.

Want het is een hoop werk als je alles zelf doet. En nog meer werk als je niet precies weet waar je naar toe wil en je dat al doende moet zien uit te vogelen. De enige mensen die ik spreek zijn het

Hutkoorts

meisje achter de kassa van de supermarkt ('Hoi.' 'Mag ik pinnen?' 'Nee, geen zegels.' 'Doeg.') en mijn lief en/of een van de kinderen waar ik mij dan stoerder zit voor te doen dan ik ben. Een soort cabin fever maakt zich van mij meester. Opgesloten in mijn eigen hoofd.

Als het lekker loopt vliegen de uren voorbij. Dan kan ik alles overzien en worden ideeen uitgeprobeerd en knopen doorgehakt zonder enoge moeite. Als alles tegenzit (dit jaar gelukkig geen onoverkomelijke hardware-problemen) loop ik vooral veel rondjes door het huis, ga nutteloze feitjes googlen en ga films downloaden om te kijken in mijn 'vrije uren'. Niet dat ik tijd heb om 26 films te kijken, het gaat om het idee. De enige manier om uit zo'n dal te komen is om een ommetje te maken, boodschappen doen, en het weer opnieuw te proberen. Blijven proberen. Tot het af is.

De laatste paar dagen kwam de gang er weer in. Waarschijnlijk omdat ik het resultaat (Het! Moet! Nu! Af!) kon loslaten. Taoïstisch studiowerk, zoiets. De zelfopgelegde druk weg en vanuit ontspanning (ik geef toe: klinkt heel zweverig maar is eigenlijk heel down to earth en nogal wiedes). Dus nu: nog veel werk te doen en tegelijk een flinke stap gezet. De komende weken gaan we die verder uitwerken. In een ander tempo en een andere intensiteit.

Mijn eerste aanzet, een hele poos geleden, was dus prog. Daarna stolde de realiteit en na deze week kan ik melden dat er een soort van Death Cab For Cutie-ness over de liedjes heen hangt. Dat is denk ik de kijk- dan wel luisterrichting voor nu. Kunt u hier iets mee, qua voorstellingsvermogen? Mooi zo.

Boekenclub

Ayreon doet het zo

Er zijn een aantal knopen doorgehakt. En liedjes geschreven. En wat gepield in de studio. Maar het waren een paar drukke maanden op de zaak dus de Grote Lijn heb ik niet zozeer vastgehouden als wel in de gaten gehouden. Er zijn andere manieren om een verhalend conceptalbum te maken. Dat is les 1. Het hoeft dus niet per se een Ayreon-achtige vorm te hebben. Ik denk daarnaast dat het format als uitingsvorm een belangrijke rol speelt in het storytelling van het album. Een verhaal op LP wordt anders geconsumeerd dan op cassette of CD, om nog maar te zwijgen van streaming. Persoonlijk denk ik dat streaming de wijze waarop we muziek maken en nadenken over wat muziek überhaupt is enorm heeft beïnvloed. En nog zal beïnvloeden in de nabije toekomst. Het boek 'Every Song Ever' van Ben Ratliffe is wat dat betreft een eye opener. Alleen al vanwege het feit dat we als luisteraar via Spotify enzo de hele muziekgeschiedenis onder de vingertoppen hebben, is van niet te onderschatten invloed.

Lees dit boek!

Afijn, the medium is dus wel degelijk the message. Bij het vorige album 'Geen Toerist Meer' heb ik zitten experimenteren met een boek met lyrics en tekeningen. Dat bleek superveel werk en het werd een molensteen om mijn nek. Maar nu, met wat meer afstand, is het natuurlijk nogal wiedes om een verhalend conceptalbum te voorzien van een boek. En het ontslaat me enigszins van de plicht om het verhaal duidelijk op plaat te vertellen. Als ik het verhaal in boekvorm vertel en het album gebruik als aanvulling, hoef ik zowel in boek- als plaatvorm niet letterlijk alles uit te spellen. Als het goed is vullen beide media elkaar aan. CD met boek? Met cassette en/of vinyl als deluxe extra. 

Een boek schrijven. Ik heb niet de ambitie dan wel hoogmoedswaanzin om een vuistdikke roman uit te klappen. Een kort verhaal, een aantal korte verhalen, songteksten, tekeningetjes en liner notes, ik kan van alles kwijt in een boek.

Een ander ding: de zee moet nog wat meer figureren, het is nu wel heel veel ruimtevaart. En een ander probleem dat nog niet is getackeld (getekkeld?) is de moederfiguur. Dat is toch wel de meest tragische figuur. Man verdwenen, zoon spoorloos. Er is nog veel te winnen vanuit haar standpunt. Wordt aan gewerkt.

Ondertussen een nieuw liedje gemaakt, snel opgenomen. Beetje slowcore. 'Tegenligger Tegenlicht' heet het en doet me denken aan Low. Ik weet alleen niet of het bij de rest past. Als ik streng ben voor mezelf dan weet ik het antwoord al. Maar goed, ik ben niet zo streng voor mezelf.

Ik heb ook een titel voor het album: 'Radio De Maan', dat komt van dit liedje van het debuutalbum:

NIEUWE LIEDJES, NIEUWE INZICHTEN

Een tijd geleden kwam goede vriend en muzikaal geweten Tal langs voor koffie en gezelligheid. Na de lunch en goede gesprekken vertrokken we naar boven naar de studio. Want ik was er gebrand op Tal mijn magnum-opus-in-wording te laten horen. Wat zou de strenge edoch rechtvaardige studiomeester van mijn vorderingen vinden? Hij was aardig, had opbouwende kritiek en goede opmerkingen en de gezelligheid duurde voort.

Ik had al een paar weken de boel laten liggen en in mijn hoofd was ik al veel verder met de sound en richting in de liedjes. Helaas. Het hing nog allemaal van los zand aan elkaar. Ik kon wel dapper vertellen over mijn prog-richting en de muzikale experimenten, maar bij beluistering was de achterliggende gedachte totaal niet duidelijk. Ook niet voor mezelf.

Het enige wat nog een beetje ergens op leek waren een paar afzonderlijke liedjes die nog in de grondverf stonden. Waar nog heel veel aan moet gebeuren. Ik was onaangenaam verrast door het gebrek aan eenheid. In ideeën, vorm, inhoud, sound, alles eigenlijk. Wat een kutzooi eigenlijk, die nieuwe plaat.

Steven Wilson, het zonnetje in huis

Een paar dagen later kwam het besef binnendruppelen. Antal zei het ook al: "Een conceptalbum hoeft niet prog te klinken." Dat is best wel een dik inzicht. Ik had mezelf verloren in onregelmatige maatsoorten, ingewikkelde vormschema's, complexe achtergronden etc. Mijn jeugdliefde, oude 70s Prog (Genesis, Yes, King Crimson) en de nieuwere varianten (Steven Wilson, Field Music, Opeth), waar ik heel graag naar luister, had mijn muzikale beoordelingsvermogen aangetast. Ik wilde graag Prog maken. In mijn wil de  NL-talige Steven Wilson uit te hangen, was ik vergeten wat voor liedjesschrijver ik ben. Wat goed werkt bij Belker.

Experimenteren is belangrijk, het is de adem voor de schrijver. Het heeft me ontegenzeggelijk veel gebracht de afgelopen maanden. Een andere richting, nieuwe ideeen, verrassende concepten, frisse manieren om tegen muziek maken aan te kijken. Neem ik allemaal mee naar de toekomst. Maar ik moet ook zeggen: tot hier en niet verder. Voorlopig.

Wat blijkt? Wat het beste werkt, wat het meest als Belker klinkt, waar ik het meest bij voel, kortom, wat ik het fijnst vind, zijn toch liedjes. Liedjes-liedjes. En waarschijnlijk zullen ze voor veel mensen te vreemd en onherkenbaar klinken, toch is voor mij de basis van de nieuwe plaat (en de basis van mijn schrijverschap) liedjes. Waarschijnlijk komen er wel 'proggy' stukjes voorbij zo hier en daar, evenwel niet echt in songvorm. Hoe wel? Geen idee. Nog.

Volgende keer iets over dit:

DEMO-ITIS

Luiheid, onkunde en een niet aflatende liefde voor muziek. Zou ik daar een businessmodel van kunnen maken? Het bepaalt in ieder geval wel voor een groot deel mijn modus operandi in het schrijven van liedjes.

Afgelopen week aan versie 2.0 van 'Licht En Horizon' gewerkt. Het liedje staat als demo sterk maar omdat ik de multitracks niet niet meer heb (het liedje was geschreven in het kader van een 7-dagen-7-liedjes-challenge) moest ik van de demo een betere nieuwe versie maken. Normaal gebruik ik de demo als startpunt en voeg laagjes toe en haal laagjes eraf totdat die demo begraven ligt ergens in het uiteindelijke resultaat. Dat is een bijzonder bevredigende manier van werken. En geen last van demo-itis want de demo vormt vrij letterlijk de basis van het arrangement. De sfeer van de demo blijft behouden.Die gaat het eerst verloren in het geval van demo-itis.

Dus na al mijn gepraat over werken met kleine stukjes muziek en die samensmelten tot grotere stukken, met al mijn goede bedoelingen de liedjes voor het album op een andere manier in elkaar te zetten, blijkt toch dat ik zeer ouderwets een demo opnieuw aan het inspelen ben. Het gekke was, alles werkte goed, gign van een leien dakje, gitaren stapelen, drums uitwerken (worden later nog voor het echie ingespeeld), synth-sounds bepalen, maar het miste de opwinding van de zoektocht naar iets nieuws. Nieuwe geluiden, nieuwe ideeën, nieuwe werkwijzen. Anders gezegd, ik was vastgeraakt in demo-itis.

Er is nog een ander liedje dat inmiddels aan versie 7 toe is en dat maar niet de charme kan terugvinden van die eerste gemankeerde opname. We gaan richting versie 8 in de hoop dat het kwartje valt en dat ik het op dit album kan slijten. Volgende keer meer over het concept conceptalbum.

Dit is Dan Wilson over demo-itis: "Demo-itis is the general fact that you're always going to like the first version of a song you hear best. Demo-itis is a specific case, because most normal people don't get to hear the demo of a song, but often, the demo is recorded when the idea is fresh and alive and new and thrilling to everyone involved, and they don't even really realize that - they're just riding the wave of the idea that they're creating.

The demo is finished and everyone listens to it, and it slowly dawns upon them that this song is tremendous, and they fall in love with the demo because it carries that fresh impulse of the idea, and because it's the first version of the song that they've ever heard. Then they go into the studio or wherever it is that they record, and they try to get that to happen again with a better sound quality. And every time, they have the devastating experience of realizing that the demo is still better than the recorded version. It happens again and again.

It's only a specific thing. For example, my favorite version of "Will You Love Me Tomorrow" is the Carole King version, because that's the version that she put on her Tapestry album and my parents played Tapestry around the house when I was little. And then much later I heard the Shirelles' version, and it took me years to realize how great, just how devastating the Shirelles' version is. But I didn't know that, because I had demo-itis. I loved Carole's version, because it was the first one that I had heard."